"Διεκδικούν την ψήφο κάνοντας τα αντίθετα" Του Ανδρέα Ανδριανόπουλου ("Εφημερίδα των Συντακτών", 21/05/14)

........................................................
 

"Εφημερίδα των Συντακτών", 21/05/14 

Διεκδικούν την ψήφο κάνοντας τα αντίθετα

     

Του Ανδρέα Ανδριανόπουλου

Η περίπτωση της Ν.Δ. χρειάζεται ψυχανάλυση. Διεκδικεί την ψήφο εκείνων ακριβώς τους οποίους κοντεύει με την πολιτική της να αφανίσει. Με το επιχείρημα της εξασφάλισης σταθερότητας. Για να συνεχίσει τη διάλυση της αστικής τάξης και της αγοράς ώστε να διασωθεί ο δημόσιος τομέας και οι συντεχνίες του! Διότι τελικά αυτή είναι η πραγματικότητα. Η «σωτηρία» στην οποία μας οδηγεί, διαχρονικά το τελευταίο διάστημα, η αγιοποιημένη στήριξη της κυβέρνησης είναι η ολική περίπου καταστροφή της ιδιωτικής οικονομίας και των ατομικών περιουσιών ώστε να περισωθεί ό,τι γίνεται από τον δημόσιο τομέα και το κράτος.

Είναι δυνατόν να είναι αυτός ο στόχος μιας παράταξης που στηρίζει -υποτίθεται- την οικονομία της αγοράς; Προσφέροντας την ίδια ώρα επιχειρήματα σε συμπλεγματικούς αριστερούς για δήθεν προώθηση θέσεων νεοφιλελεύθερων κι ενδεχομένως συντηρητικών; Το δίλημμα που προβάλλεται δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα. «Ελιά ή Ν.Δ.» οφείλει να είναι η επιλογή των μετριοπαθών κεντροδεξιών/αριστερών, μας λένε. Διότι κάθε τι άλλο θα μας οδηγήσει στην καταστροφή. Με τον Βαγγέλη Βενιζέλο όμως υπ. Οικονομικών είχαμε ακούσει περίπου τα ίδια, αν δεν ψηφιζόταν τότε το Ν/Σ για το χαράτσι μέσω ΔΕΗ στην ιδιοκτησία. Αργότερα, πάλι επί Παπαδήμου, είχαμε ακούσει παρόμοιες παραινέσεις για άλλα οικονομοκτόνα νομοθετήματα. Και τελευταία, τουλάχιστον δύο φορές, η Βουλή κλήθηκε να ψηφίσει σκανδαλωδώς ανατρεπτικές ρυθμίσεις (φόρους, ανακεφαλαιοποιήσεις τραπεζών με χρέωση των φορολογουμένων, απαλλαγή δημόσιων λειτουργών από τις όποιες ευθύνες για οικονομικές τους πράξεις κ.ά.) με το ίδιο κινδυνολογικό μοτίβο.

Αφού όμως έγιναν τόσα ανατριχιαστικά κι απαράδεκτα για να σωθούμε, γιατί και πάλι οφείλουμε να υπομείνουμε κι άλλα; Αφού θεωρητικά θα έπρεπε να είμαστε ήδη σωσμένοι!

Στο συνακόλουθο αλαλούμ ψαρεύουν όλοι σε θολά νερά. Εξαπατώντας τους εκλογείς και επιχειρώντας να υφαρπάξουν ψήφους. Υποσχόμενοι άλλα από αυτά που προτίθενται -ή που μπορούν- να κάνουν! Ο πρωθυπουργός, διαβεβαιώνοντας τους οπαδούς του πως μοιράζεται μαζί τους την περηφάνια για τις φιλελεύθερες ιδέες τους, επιμένει πως αγωνίζεται για λιγότερους φόρους. Συνθλίβει όμως τα όνειρά τους στηρίζοντας τις κρατικοπαρεμβατικές αντιλήψεις του υφισταμένου του υπουργού Οικονομικών και των κρατιστών Γερμανών εταίρων μας, με εμμονές σε φόρους κατά της ιδιοκτησίας. Ο γκουρού όμως των αγορών και υποδόρια συνείδηση της όποιας συντηρητικής πολιτικής, Βρετανός Σάμουελ Μπρίταν, επιμένει πως για τους ομοϊδεάτες του η εξασφάλιση και η προστασία της ατομικής ιδιοκτησίας συνιστά περίπου ιδεολογικό φετίχ (Financial Times, 28 Νοεμβρίου 2013). Η Βρετανία, αν και πέρασε κι από χέρια σοσιαλδημοκρατών, ακόμη αρνείται να επιβάλει φόρους στην ιδιοκτησία (βλ. «Tory tax on property is perfect for the Piketty age», F.T., 5 Μαΐου 2014). Σε ποιους λοιπόν ακριβώς απευθύνεται η σημερινή Ν.Δ.; Mετά την απομάκρυνση από την κάλπη έπεται, να μην το ξεχνάμε, και ο ενιαίος φόρος ακινήτων.

Η σχετική αφασία όμως εν όψει των ευρωεκλογών δεν περιορίζεται στην Ελλάδα. Σε ολόκληρη σχεδόν την Ευρώπη ουδείς πραγματικά αναλογίζεται τις συνέπειες μιας σαρωτικής αντι-ευρωπαϊκής ψήφου. Οι ευρωσκεπτικιστές, ανεξάρτητα ιδεολογικών διαφοροποιήσεων, στέλνουν ένα έντονο μήνυμα άρνησης της ορθοδοξίας των Βρυξελλών και των απόψεων του ευρωπαϊκού κατεστημένου για το μέλλον. Το τι θα γίνει στις εκλογές για Πρόεδρο στην Ουκρανία, οι αντιδράσεις της Ρωσίας και το ενεργειακό πρόβλημα της Ευρώπης αλλά και η άρνηση πολλών λαών του Νότου να δεχτούν την καταλυτική αντίληψη του Βορρά για το μέλλον -ενός αύριο δηλ. κατακλυσμένου από ασήκωτους φόρους και δύσκαμπτη γραφειοκρατία– δεν δείχνει να προβληματίζει όσους αναλογίζονται την επόμενη ημέρα για την Ευρώπη.

Είναι φανερό πως μετά τις ερχόμενες εκλογές δεν θα χάσουμε μόνο τον κ. Βενιζέλο από την Ελλάδα. Πολλοί άλλοι πολιτικοί ηγέτες θα δουν τη λαϊκή τους στήριξη να εξανεμίζεται και τη νομιμοποιητική τους βάση να εξαερώνεται. Ουδείς δείχνει να γνωρίζει τι συνέπειες θα υπάρξουν τότε…