"Πιστεύω τω φίλω..." γράφει ο ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ

 ..............................................................

 

Πιστεύω τω φίλω...

γράφει ο ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ

Με ποιες μαθηματικές πράξεις κατάφερε ο γραμματέας Επικοινωνίας του ΠΑΣΟΚ Δημήτρης Καρύδης να προσδιορίσει ότι «το πρωτογενές πλεόνασμα οφείλεται κατά 80% στις προσπάθειες των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ μέχρι το 2012» δεν θα το μάθουμε ποτέ. Οπως δεν θα πληροφορηθούμε σε ποιον πρέπει να πιστώσουμε το υπόλοιπο, όχι ευκαταφρόνητο 20%: στη συνεργατική κυβέρνηση του κ. Παπαδήμου, οπότε πρέπει να υπολογίσουμε και κατιτίς για τον ΛΑΟΣ, ας πούμε ένα 4%, και από αυτό το 4% να κόψουμε ένα 0,82% για τον κ. Γεωργιάδη, που ως υφυπουργός Ναυτιλίας άφησε πίσω του πολύτιμο έργο, τις πολυτονισμένες πινακίδες που παράγγειλε άμα τη αναλήψει καθηκόντων; Ή στην υπό τον κ. Σαμαρά συγκυβέρνηση, των τριών κομμάτων πρώτα (οπότε θα μπορούσε να διεκδικήσει μερίδιο στην επιτυχία και η ΔΗΜΑΡ, που όμως δεν δηλώνει απολύτως βέβαιη πως υπάρχει πλεόνασμα), και ύστερα των δύο, της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ;
Αλλά έχουμε στ’ αλήθεια κυβέρνηση των δύο; Αν πάρουμε τοις μετρητοίς το μήνυμα που εκπέμπει το προπαγανδιστικό σποτάκι της Ν.Δ., προσπερνώντας τo πετσόκομμα που επιφύλαξαν οι μηνυματοκατασκευαστές στα λεγόμενα του κ. Ομπάμα, θα συμπεράνουμε πως η κυβέρνησή μας είναι μονοκομματική· αμιγώς νεοδημοκρατική. Στο ίδιο συμπέρασμα κατέληξε και ο κ. Καρύδης, βλέποντας να εμφανίζεται σαν σωτήρας ο κ. Σαμαράς και να μη γίνεται καμία αναφορά στο έτερον ήμισυ (ένα τρίτο μάλλον). Εξ ου και η καταπελτική ανακοίνωσή του, με την οποία καταλογίζει στη Ν.Δ., δηλαδή στους κυβερνητικούς συμμάχους του, «υποκρισία, παραπλάνηση και κοροϊδία». Επιπλέον, θυμίζει πως όταν το ΠΑΣΟΚ συνέβαλλε «κατά 80%» στη δημιουργία πλεονάσματος», η Ν.Δ. μιλούσε από το μετερίζι του Ζαππείου για «ολέθριο σφάλμα» και «πολιτική εξαπάτηση».
Πώς το μαθαίναμε δεκαετίες πριν, στην Α΄ Γυμνασίου, με το Αναγνωστικό του Ζούκη; Πιστεύω τω φίλω. Πιστόν φίλον εν κινδύνοις γιγνώσκεις. Τοις των φίλων λόγοις αεί πιστεύομεν. «Αεί»; Παραπέφτει μεγάλο αυτό το «αεί» για να το πει κανείς με όλη του την καρδιά και να το πιστέψει. Ιδίως όταν δεν έχουμε να κάνουμε με φιλίες και κεραυνοβόλους έρωτες, αλλά με καταναγκαστικές σχέσεις πάνω στην κινούμενη άμμο της αμοιβαίας καχυποψίας. Ποια φιλία θα μπορούσε να υπάρξει ανάμεσα σε «γαλάζιους» και «πράσινους» όταν, άσχετα από την τωρινή ιδεολογική τους σύγκλιση, τους βαραίνει μια προϊστορία βαθιάς εχθρότητας, από τον καιρό που δεν συγχρωτίζονταν ούτε στα ίδια καφενεία; Ως οι κατεξοχήν υπεύθυνοι για την καταβαράθρωση της χώρας, συνέπηξαν αλληλοϋποβλεπόμενοι (και υπό την ασφυκτική πίεση των «εταίρων») μια εύθραυστη συμμαχία. Και μόνο η καρδιά του καθενός ξέρει τι νιώθει για τον συγκυβερνήτη, πόσα καταπίνει και υπομένει. Εμείς θα μάθουμε ένα 80% (μπορεί όμως και 20%) όταν λυθούν οι γλώσσες. Επί του παρόντος, ας αρκεστούμε στα καταγγελλόμενα περί «παραπλάνησης και κοροϊδίας». Την έχουν τη σημασία τους.