"Η αβάσταχτη ελαφρότητα της φωτογένειας" έγραψε ο Μιχάλης Τσιντσίνης ("ΤΑ ΝΕΑ", 27/05/2014)

  .....................................................

Η αβάσταχτη ελαφρότητα της φωτογένειας

έγραψε ο Μιχάλης Τσιντσίνης  "ΤΑ ΝΕΑ",  27/05/2014  |

Να έχει πράσινα μάτια. Να είναι κατά προτίμηση ξανθιά. Ή να έχει ιδρώσει το εθνόσημο στους στίβους. Να έχει την τεστοστερόνη του τσολιά. Μα προπαντός να «γράφει» - και να φωνάζει - στο γυαλί. Να είναι φυσιογνωμία «παραθυράτη».

Αυτό πάνω - κάτω είναι το υπόδειγμα του ευρωβουλευτή που σκιαγράφησε μέσω της κάλπης το εκλογικό σώμα. Αυτές τις προδιαγραφές όρισε με την ψήφο του. Τι σημασία έχουν τα βιογραφικά, τα πτυχία, η εμπειρία; Σύμφωνα με τα πρώτα αποτελέσματα, για να εκπροσωπήσεις την Ελλάδα στην Ευρωβουλή σημασία έχει να είσαι - όπως το λένε οι δημοσκόποι - αναγνωρίσιμος.

Κανείς δεν εξεπλάγη με τα ονόματα που φιγουράρουν στις πρώτες θέσεις των ευρωψηφοδελτίων των περισσότερων κομμάτων. Από την πρώτη στιγμή, άλλωστε, το κύριο επιχείρημα όσων διαφωνούσαν με την αλλαγή του τρόπου ανάδειξης των ευρωβουλευτών ήταν η τηλεοπτική κατεύθυνση που θα έπαιρνε μοιραία η σταυροδοσία. Συμβαίνει παντού στις δυτικές δημοκρατίες. Ξέραμε ότι θα συμβεί και στην ευρωκάλπη. Το έβλεπαν και κάποιοι από τους καθηγητές που μετείχαν στην Πρωτοβουλία των 58 και έμειναν εκτός εκλογικής αναμέτρησης φοβούμενοι ότι θα τους κατάπινε το έλλειμμα «αναγνωρισιμότητας». Οπως αποδεικνύεται σήμερα, ο φόβος τους δεν ήταν αδικαιολόγητος.

Φαίνομαι στα media, άρα υπάρχω. Αυτή είναι μία συνθήκη με την οποία οφείλει να συμβιβαστεί όποιος φιλοδοξεί να πολιτευτεί στο σύγχρονο μετατηλεοπτικό περιβάλλον. «Οι δικοί μας τρόμαξαν με τον σταυρό» θυμάται στέλεχος των 58 που διαφώνησε με την απόφαση για αποχή από τις εκλογές. «Πώς όμως θα κάνεις πολιτική σε μια μιντιακή δημοκρατία αν συμπεριφέρεσαι ως ελίτ που φοβάται "τον κακό λαό";» αναρωτιέται. «Οι διορισμένοι υποψήφιοι», λέει, «δεν τιμούν τη δημοκρατία».

Ωστόσο, σε ορισμένες περιπτώσεις, ο όρος της διασημότητας εξαφανίζει όλες τις υπόλοιπες προϋποθέσεις επάρκειας. Κάπως έτσι, αυτός που ήξερε να κλωτσάει επαγγελματικά μια μπάλα - ή να πετάει μακριά ακόντιο - κρίνεται κατάλληλος να σταθεί στο φόρουμ του Ευρωκοινοβουλίου. Κάπως έτσι, η πρώην βουλευτής που κατεβαίνει με πρόταγμα «να φτιάξουμε την Ανοιξη που δεν βρήκαμε...» και τυπώνει στο προεκλογικό της φυλλάδιο τον αριθμό του κινητού της, σαρώνει τη σοσιαλδημοκρατική ψήφο...

Για την ειδική κατηγορία των δημοσιογράφων της τηλεόρασης, η μεταπήδηση από τον ρόλο του ελέγχοντος στον ρόλο του ελεγχόμενου γίνεται μέσα σε μια νύχτα χωρίς πλέον να ενοχληθεί κανείς. Οι τηλε-δημοσιογράφοι αλλάζουν πίστα, σαν βαριά ονόματα της σόουμπιζ.

Κανένας πολιτικός χώρος δεν μένει αλώβητος από τη σαγήνη του θεάματος. Ακόμη και όταν ρητορικά διατυμπανίζει την απέχθειά του για τη μαζική κουλτούρα. Μπορεί, ας πούμε, να καταγγέλλει την τηλεόραση και τη διαπλοκή. Και να περιμένει μετά ημέρες και νύχτες πότε ο τηλε-κήρυκας του Τσαντιριού θα στέρξει να απαντήσει στην πρόταση του κόμματος για το χρίσμα στον δήμο της Αθήνας.

Ή μπορεί να παράγει δικούς της αστέρες με όρους αντι-λάιφσταϊλ. Εχει και η αγανάκτηση τα δικά της σελέμπριτι. Εχει στρατευμένους δημοσιογράφους που έγιναν «εναλλακτικοί», όταν τελείωσαν τα λεφτά της κρατικής τηλεόρασης. Εχει και συνταγματολόγους που απέκτησαν status εθνικού σταρ, κηρύττοντας τις διαφορές της καλής από την κακή βία. Οχι από τα παράθυρα της trash τηλεοπτικής ζώνης του αντιμνημονιακού θυμού, όπου είχαν μόνιμο στασίδι. Αλλά από το βήμα που τους έδιναν τα επάρατα «καθεστωτικά Μέσα».

Ετσι είναι η δημοσιότητα. Δεν είναι καλή ή κακή. Είναι μόνο καλή. Και είναι το υπ' αριθμόν ένα πολιτικό χάρισμα. Στο «πολιτικό» βάλτε πολλά εισαγωγικά.