.............................................................
Αριστερός Στρατηγός άνεμος
Φανταστείτε να ήταν Ν.Δ. ή ΠΑΣΟΚ ο δήμαρχος
Αργυρούπολης και Ελληνικού. Ένας δημοτικός άρχοντας ο οποίος ανεχόταν τη
λειτουργία ενός λούνα πάρκ που πλήρωνε ενοίκιο στον δήμο χωρίς να έχει
άδεια, που καταλάμβανε τον τριπλάσιο χώρο από τον συμφωνημένο, που
τροφοδοτείτο παρανόμως με δημοτικό ρεύμα, που τα μέτρα ασφαλείας που
έπαιρνε για τα παιδιά ήσαν ανεπαρκή. Και συνέβη αυτό το τραγικό γεγονός
του θανάτου του παιδιού. Σκέφτεστε τι εντάσεως καταγγελίες θα εξαπέλυε ο
ΣΥΡΙΖΑ και τα φιλικά του μέσα ενημέρωσης για τον ανάλγητο, διεφθαρμένο,
νεοφιλελεύθερο, καταπατητή, διαπλεκόμενο, μνημονιακό δημοτικό άρχοντα;
Διότι πιο λυπηρό και από το γεγονός ότι ο κ. Κορτζίδης δεν είχε την στοιχειώδη ευαισθησία να υποβάλει με συνοπτικές διαδικασίες την παραίτησή του, ήταν η θαλπωρή που γνώρισε στις αγκαλιές του κόμματός του και όσων το στηρίζουν. Το σκηνικό που περιγράψαμε αντιστρέφεται. Όσοι κατηγορούν τον δήμαρχο είναι πιόνια μιας συνωμοσίας του αγαπημένου και βολικού συστήματος, αυτού του πανταχού παρόντος ερμηνευτικού των πάντων εργαλείου, στο οποίο συναθροίζονται όσοι δεν είναι ΣΥΡΙΖΑ. (Εκτός του ΚΚΕ, το οποίο όμως θεωρεί τον ΣΥΡΙΖΑ σύστημα). Και το οποίο σύστημα χρησιμοποιεί τον θάνατο ενός παιδιού γιατί θυμήθηκε ότι ο κ. Κορτζίδης είχε αντιταχθεί στην ιδιωτικοποίηση του παλιού αεροδρομίου και των ακτών της περιοχής. Μπράβο του, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα της συζήτησης. Το θέμα είναι ότι οι παραλήψεις των εποπτικών οργάνων του δήμου είχαν αποτέλεσμα να λειτουργεί αυθαίρετα και επισφαλώς ένα λούνα παρκ, με συνέπεια τον θάνατο ενός παιδιού. Τίποτα περισσότερο τίποτα λιγότερο, χωρίς συμψηφισμούς και γενικεύσεις.
Οι θιασώτες της θεωρίας προσπαθούν να μας πείσουν ότι δεν υπάρχει τίποτα φυσικότερο από το να χάσουμε ένα παιδί λόγω του ισχυρού ανέμου. Ένας μάλιστα στην χτεσινή «Αυγή» επιχειρηματολογεί, αντιπαραβάλλοντας αυτόν τον θάνατο με ενός άλλου παιδιού, πέρυσι, από δοκάρι που σήκωσε ο αέρας στο γήπεδο, τονίζοντας ότι τότε κανείς δεν ασχολήθηκε με ευθύνες. Η κακή στιγμή δηλαδή, που μπορεί να σηκώσει τέντες, κεραίες, πέργκολες, ιδιοκατασκευές, μάντρες, και να τις προσγειώσει στα κεφάλια των παιδιών, με φταίχτη τον άνεμο και όχι αυτόν που δεν τις στερέωσε. Ανεμικά επιχειρήματα, στον βωμό της κεντρικής ιδέας ότι οι ευθύνες ενός δικού μας δημάρχου δεν γίνεται να υφίστανται, τις επινοεί το σύστημα για να τον βγάλει απ' τη μέση.
Και μιλώ για τα γραπτά συναδέλφων, που δεν το συνηθίζω, γιατί προφανώς σ' αυτό το σύστημα που περιγράφουν συγκαταλλέγομαι κι εγώ, μαζί με πάρα πολλούς άλλους δημοσιογράφους, που είπαμε τη γνώμη μας, όπως σε κάθε αντίστοιχη περίπτωση, ανεξαρτήτως κομματικής ένταξης του υπευθύνου. Προφανώς, είμαστε βαλτοί να εξουδετερώσουμε τον ασυμβίβαστο δήμαρχο και να παραδώσουμε τις ακτές στα συμφέροντα.΄Η, ξέρω, χρήσιμοι ηλίθιοι. Πάντως ανεξάρτητοι δημοσιογράφοι που έχουμε άποψη και τη γράφουμε ανεπηρέαστοι δεν είμαστε, γιατί τέτοιοι δεν προβλέπονται από το σενάριο.
Διότι πιο λυπηρό και από το γεγονός ότι ο κ. Κορτζίδης δεν είχε την στοιχειώδη ευαισθησία να υποβάλει με συνοπτικές διαδικασίες την παραίτησή του, ήταν η θαλπωρή που γνώρισε στις αγκαλιές του κόμματός του και όσων το στηρίζουν. Το σκηνικό που περιγράψαμε αντιστρέφεται. Όσοι κατηγορούν τον δήμαρχο είναι πιόνια μιας συνωμοσίας του αγαπημένου και βολικού συστήματος, αυτού του πανταχού παρόντος ερμηνευτικού των πάντων εργαλείου, στο οποίο συναθροίζονται όσοι δεν είναι ΣΥΡΙΖΑ. (Εκτός του ΚΚΕ, το οποίο όμως θεωρεί τον ΣΥΡΙΖΑ σύστημα). Και το οποίο σύστημα χρησιμοποιεί τον θάνατο ενός παιδιού γιατί θυμήθηκε ότι ο κ. Κορτζίδης είχε αντιταχθεί στην ιδιωτικοποίηση του παλιού αεροδρομίου και των ακτών της περιοχής. Μπράβο του, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα της συζήτησης. Το θέμα είναι ότι οι παραλήψεις των εποπτικών οργάνων του δήμου είχαν αποτέλεσμα να λειτουργεί αυθαίρετα και επισφαλώς ένα λούνα παρκ, με συνέπεια τον θάνατο ενός παιδιού. Τίποτα περισσότερο τίποτα λιγότερο, χωρίς συμψηφισμούς και γενικεύσεις.
Οι θιασώτες της θεωρίας προσπαθούν να μας πείσουν ότι δεν υπάρχει τίποτα φυσικότερο από το να χάσουμε ένα παιδί λόγω του ισχυρού ανέμου. Ένας μάλιστα στην χτεσινή «Αυγή» επιχειρηματολογεί, αντιπαραβάλλοντας αυτόν τον θάνατο με ενός άλλου παιδιού, πέρυσι, από δοκάρι που σήκωσε ο αέρας στο γήπεδο, τονίζοντας ότι τότε κανείς δεν ασχολήθηκε με ευθύνες. Η κακή στιγμή δηλαδή, που μπορεί να σηκώσει τέντες, κεραίες, πέργκολες, ιδιοκατασκευές, μάντρες, και να τις προσγειώσει στα κεφάλια των παιδιών, με φταίχτη τον άνεμο και όχι αυτόν που δεν τις στερέωσε. Ανεμικά επιχειρήματα, στον βωμό της κεντρικής ιδέας ότι οι ευθύνες ενός δικού μας δημάρχου δεν γίνεται να υφίστανται, τις επινοεί το σύστημα για να τον βγάλει απ' τη μέση.
Και μιλώ για τα γραπτά συναδέλφων, που δεν το συνηθίζω, γιατί προφανώς σ' αυτό το σύστημα που περιγράφουν συγκαταλλέγομαι κι εγώ, μαζί με πάρα πολλούς άλλους δημοσιογράφους, που είπαμε τη γνώμη μας, όπως σε κάθε αντίστοιχη περίπτωση, ανεξαρτήτως κομματικής ένταξης του υπευθύνου. Προφανώς, είμαστε βαλτοί να εξουδετερώσουμε τον ασυμβίβαστο δήμαρχο και να παραδώσουμε τις ακτές στα συμφέροντα.΄Η, ξέρω, χρήσιμοι ηλίθιοι. Πάντως ανεξάρτητοι δημοσιογράφοι που έχουμε άποψη και τη γράφουμε ανεπηρέαστοι δεν είμαστε, γιατί τέτοιοι δεν προβλέπονται από το σενάριο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου