"Εκτός από την αποχή, υπάρχει κι ο αποκλεισμός" έγραψε η Άννα Δαμιανίδη ("Εφημερίδα των Συντακτών". 27/05/14)

...........................................................
 

"Εφημερίδα των Συντακτών". 27/05/14

Εκτός από την αποχή, υπάρχει κι ο αποκλεισμός

     

                          


έγραψε η Άννα Δαμιανίδη                                                                                                                                           

Ο ψιλικατζής της γωνίας ζει στην Ελλάδα από το 1993. Είναι Αλβανός, δεν ψηφίζει. Πληρώνει εφορία, ΙΚΑ, δημοτικά τέλη και δεν ξέρω τι άλλο, πολιτικά δικαιώματα δεν του αναγνωρίζονται όμως. Ούτε καν στις δημοτικές εκλογές. Τις Κυριακές των εκλογών, όταν περνώ μπροστά από το μαγαζί του, με τη μητέρα μου α λα μπρατσέτα, περήφανες που πάμε να ασκήσουμε το εκλογικό μας δικαίωμα, ομολογώ πως τον ντρέπομαι. Περνούν τα χρόνια, περνάμε κι εμείς, εκείνος στέκεται και μας κοιτάζει, μαζί του οι φίλοι του, κι οι άλλες παρέες, μετανάστες που ζουν εδώ καιρό, που έκαναν οικογένειες, πληρώνουν φόρους κ.λπ., αλλά δεν ψηφίζουν. Και τα παιδιά τους δεν έχουν ελληνική ιθαγένεια.

Αυτή είναι η γειτονιά μου και δεν με αφήνει να ξεχαστώ. Μιλάμε για την αποχή, για ανθρώπους αδιάφορους να συμμετέχουν στην επιλογή πολιτικής, ξεχνάμε τον αποκλεισμό. Υπάρχουν άνθρωποι που θα ήθελαν να ψηφίσουν και δεν τους επιτρέπουμε. Μην τα βάζουμε με τη γραφειοκρατία και τις προθεσμίες, τους νόμους και τις προϋποθέσεις, το βασικό εμπόδιο είναι η αντίδραση που συναντά κάθε σχέδιο νόμου που προσπαθεί να τους δώσει δικαιώματα, κάθε ιδέα και κάθε συζήτηση σχετική. Στις προεκλογικές περιόδους δεν το θίγουμε το ζήτημα, μην ξυπνήσουμε τα αρνητικά αντανακλαστικά, μη βάλουμε αποχρώσεις εκεί που χωράνε μόνο ασπρόμαυρα. Είναι επικίνδυνο θέμα οι μετανάστες. Τώρα που πέρασαν οι εκλογές, και πριν μας τσακίσει η υστερία για τις επόμενες, να το θίξουμε λίγο; Τώρα που βγήκε δήμαρχος ξανά ο Καμίνης και η βασική του αντιπολίτευση είναι αριστερή, είναι λογικό να ελπίζουμε ότι θα προσπαθήσουν μαζί, με τόση πολιτική δύναμη μαζεμένη, να βρουν μια λύση;

Μέχρι να μπορέσουν να συνεργαστούν για θέματα βασικά, όπως είναι αυτό, διάφορα κόμματα και παρατάξεις μαθημένα στην αντιπαράθεση τόσο πολύ που ξεχνάνε ότι υπάρχει και η συμφωνία σ' αυτόν τον κόσμο, σκεφτείτε λίγο την ψυχολογική κατάσταση που διαμορφώνει η ζωή αυτή στο υποχρεωτικό περιθώριο για χιλιάδες ανθρώπους. Δεν είναι μόνο η άρνηση της αξιοπρέπειας προς αυτούς, επαναλαμβανόμενη άρνηση, που τους ωθεί φυσιολογικά σε αρνητική στάση απέναντι στην πολιτεία και τους πλήρεις δικαιωμάτων πολίτες της. Είναι και η δήθεν ανωτερότητα που υποσυνείδητα υιοθετούμε απέναντί τους εμείς οι εκ γενετής Ευρωπαίοι, η οποία μας οδηγεί σε ένα ύπουλο είδος ηθικού εκφυλισμού. Σκεφτείτε τη συμβίωση με ανθρώπους χωρίς πολιτικά δικαιώματα για χρόνια και χρόνια, τι μπορεί να προκαλέσει κι από τις δύο πλευρές. Είναι σαν να θεσμοθετούμε ξανά διακρίσεις νέου τύπου, σαν να δημιουργούμε δούλους, να ετοιμάζουμε βουβά και συστηματικά ένα νέο καθεστώς θεσμοθετημένης αδικίας, διά των παραλείψεων. Κι αυτό δεν ωφελεί τους προνομιούχους που έχουμε πολιτικά δικαιώματα, κι ας φαίνεται ότι μας δίνει ανώτερη θέση. Ας φαίνεται ότι δημιουργεί ανωτερότητα διά της κατωτερότητας των άλλων. Αυτή η εντύπωση είναι που μας διαφθείρει με τρόπο ανεπανόρθωτο. Και μας κάνει αναίσθητους στις φυλετιστικές θεωρίες μετά, και ψάχνουμε να βρούμε τις αιτίες ανόδου των ναζί στον ουρανό.