.........................................................
έγραψε ο ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ
Καλλιέργεια διλημμάτων
έγραψε ο ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ
Πυκνός και βαρύς όπως είναι πάντοτε ο
πολιτικός χρόνος στην Ελλάδα, απαιτεί μνήμη με διαδικτυακή χωρητικότητα,
για να διασώζονται έστω τα κύρια και να μη βουλιάζουν και αυτά,
ταχύτατα, στη χωματερή της λήθης, μαζί με τα τετριμμένα. Στη λήθη
άλλωστε, ή έστω στη μνημονική καταπόνηση, επενδύει μόνιμα αυτό που
συμβατικά αποκαλούσαμε κάποτε κατεστημένο· που μπορεί να μεταμορφώνεται
ταχύτερα και από τον Πρωτέα, και να εμφανίζεται ακόμα και σαν άκρως
αντίθετο από αυτό που όντως είναι. Για παράδειγμα, δεν θα εκπλησσόμασταν
ιδιαίτερα αν στο διάστημα από την πρώτη κάλπη στη δεύτερη έβγαινε ακόμα
και ο κ. Σπηλιωτόπουλος να ξιφουλκήσει κατά της χρυσαυγίτικης
συμμορίας, κι ας είχε υιοθετήσει (στην αρχή πονηρούτσικα και ύστερα
χονδροειδώς) άξονες της μαύρης «πολιτικής» της, από το θέμα του τζαμιού
έως την καλλιέργεια της ξενοφοβίας. Και αν δεν το έπραξε, δεν έφταιξε
τόσο η υπεραπασχόλησή του με τον κ. Ν. Κακλαμάνη όσο το ότι αισθάνθηκε
ήδη καλυμμένος, μια και προέκυψαν τόσοι άλλοι που –απόντες, αδιάφοροι ή
ιδιοτελώς σιωπώντες ώς τώρα– ανακάλυψαν αιφνιδίως ότι ο μπαλτακισμός
είναι κακό πράμα. Και ας ήταν περίπου οι θεωρητικοί του μέχρι χθες.
Αν πάντως συγκρατείται κάπως η πολιτική μνήμη, το οφείλει εν πολλοίς στη συνθηματολογική μονοτονία. Στην αέναη επιστροφή, από αναμέτρηση σε αναμέτρηση, διλημμάτων που είναι σχεδόν ίδια κάτω από το περιστασιακά διαφορετικό λεκτικό επίστρωμά τους και το επικαιρικό τους φτιασίδωμα. Φαίνεται πως όποιον επιμέρους -ισμό κι αν ασπάζεται κάθε κόμμα, η τελική αναγωγή στον κραταιό μανιχαϊσμό είναι αναπόφευκτη. Ο Μάνης παραμένει πνευματικός ηγήτορας και εμπνευστής. Λογικοφανές, αφού ουδείς μπορεί να πολιτεύεται με όρους σωτηριολογίας αν δεν κόψει πρώτα τον κόσμο στα δύο (κι αν επίσης δεν καταπνίξει κάθε διάθεση αυτοαμφισβήτησης, αυτοκριτικής ή μετριασμού της μεγαληγορίας του): καλό - κακό, μαύρο - άσπρο, σωστικό - καταστροφικό. Δηλαδή, τελικά: εμείς - αυτοί.
Εξ ου και τα διλήμματα, που χονδρικώς διακρίνονται σε συμπολιτευόμενα και αντιπολιτευόμενα. Ακούμε έτσι –ή μάλλον ξανακούμε για πολλοστή φορά, ελαφρώς παραλλαγμένο– το εκφοβιστικό «ή εμείς ή το χάος» στις μορφές τώρα «ή εμείς ή η πολιτική ανωμαλία» (κατά Ν.Δ.) και «ή εμείς ή η πολιτική αστάθεια» (κατά ΠΑΣΟΚ, ή μάλλον κατά Βενιζέλο, εμπνευστή της χαριτωμένης «σταθερότητας με προοδευτικό πρόσημο»). Εδώ δηλαδή η ίδια η δημοκρατία, οι εκλογές και η λαϊκή επιλογή παρασταίνονται σαν αιτία πιθανής ανωμαλίας. Θαυμάσια. Ακούμε επίσης το σχηματικότατο δίλημμα «ή μ’ εμάς ή με τη Μέρκελ» (κατά ΣΥΡΙΖΑ), που παραβλέπει την πολιτική πολυπλοκότητα· παραβλέπει δηλαδή το γεγονός ότι υπάρχουν δέκα τρόποι –και όχι ένας– για να είναι κάποιος «αντιμνημονιακός». Ακούμε επίσης το μνημειωδώς αυτάρεσκο ότι «μόνο η ψήφος στο ΚΚΕ πιάνει τόπο». Ο καθείς και το δίλημμά του. Εως την επόμενη φορά. Μέχρι τότε, καλό βόλι.
Αν πάντως συγκρατείται κάπως η πολιτική μνήμη, το οφείλει εν πολλοίς στη συνθηματολογική μονοτονία. Στην αέναη επιστροφή, από αναμέτρηση σε αναμέτρηση, διλημμάτων που είναι σχεδόν ίδια κάτω από το περιστασιακά διαφορετικό λεκτικό επίστρωμά τους και το επικαιρικό τους φτιασίδωμα. Φαίνεται πως όποιον επιμέρους -ισμό κι αν ασπάζεται κάθε κόμμα, η τελική αναγωγή στον κραταιό μανιχαϊσμό είναι αναπόφευκτη. Ο Μάνης παραμένει πνευματικός ηγήτορας και εμπνευστής. Λογικοφανές, αφού ουδείς μπορεί να πολιτεύεται με όρους σωτηριολογίας αν δεν κόψει πρώτα τον κόσμο στα δύο (κι αν επίσης δεν καταπνίξει κάθε διάθεση αυτοαμφισβήτησης, αυτοκριτικής ή μετριασμού της μεγαληγορίας του): καλό - κακό, μαύρο - άσπρο, σωστικό - καταστροφικό. Δηλαδή, τελικά: εμείς - αυτοί.
Εξ ου και τα διλήμματα, που χονδρικώς διακρίνονται σε συμπολιτευόμενα και αντιπολιτευόμενα. Ακούμε έτσι –ή μάλλον ξανακούμε για πολλοστή φορά, ελαφρώς παραλλαγμένο– το εκφοβιστικό «ή εμείς ή το χάος» στις μορφές τώρα «ή εμείς ή η πολιτική ανωμαλία» (κατά Ν.Δ.) και «ή εμείς ή η πολιτική αστάθεια» (κατά ΠΑΣΟΚ, ή μάλλον κατά Βενιζέλο, εμπνευστή της χαριτωμένης «σταθερότητας με προοδευτικό πρόσημο»). Εδώ δηλαδή η ίδια η δημοκρατία, οι εκλογές και η λαϊκή επιλογή παρασταίνονται σαν αιτία πιθανής ανωμαλίας. Θαυμάσια. Ακούμε επίσης το σχηματικότατο δίλημμα «ή μ’ εμάς ή με τη Μέρκελ» (κατά ΣΥΡΙΖΑ), που παραβλέπει την πολιτική πολυπλοκότητα· παραβλέπει δηλαδή το γεγονός ότι υπάρχουν δέκα τρόποι –και όχι ένας– για να είναι κάποιος «αντιμνημονιακός». Ακούμε επίσης το μνημειωδώς αυτάρεσκο ότι «μόνο η ψήφος στο ΚΚΕ πιάνει τόπο». Ο καθείς και το δίλημμά του. Εως την επόμενη φορά. Μέχρι τότε, καλό βόλι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου