Μια πρόταση που βαστάει πριν από τις διακοπές: "Λειτουργικές Καταλήψεις Διαρκείας" του Βασίλη Ξυδιά (01 Σεπ 2013 | tvxsteam tvxs.gr) & «Αναλαμβάνουμε την ευθύνη» των Σ.Μπενετάτου και Β, Ξυδιά (28 Ιουλ 2013 | tvxsteam tvxs.gr)

..........................................................


Λειτουργικές Καταλήψεις Διαρκείας 

του Βασίλη Ξυδιά

10:31, 01 Σεπ 2013 | tvxsteam tvxs.gr/node/137255

 

Φωτογραφία: Κωνσταντίνος Τσακαλίδης / FosPhotos

Ήρθε λοιπόν ο Σεπτέμβριος. Κι ήρθε η στιγμή για τους εργαζόμενους στην παιδεία, την υγεία, την αυτοδιοίκηση κλπ να αναλάβουμε  τις ευθύνες μας στο πλάι της ηρωικής πολιορκούμενης ΕΡΤ. Και πράγματι, είναι ίσως πρώτη φορά μετά από τρία καταθλιπτικά χρόνια μνημονίων, που οι συνδικαλιστικές ηγεσίες δείχνουν να σκέφτονται σοβαρά να κηρύξουν πραγματικό γενικευμένο αγώνα με ουσιαστικό στόχο την πολιτική ανατροπή.

Όμως, παρά την ειλικρινή διάθεση, τα πράγματα δεν θα είναι καθόλου εύκολα, καθώς είναι σαφές το χάσμα ανάμεσα σ’ εκείνα τα τμήματα της κοινωνίας, που είτε λόγω άποψης είτε λόγω ανάγκης έχουν ήδη βγει στα κάγκελα, και στην αδρανή ακόμα πλειοψηφία, που είτε από φόβο, είτε από έλλειψη εμπιστοσύνης, δεν είναι τόσο πρόθυμη να ακολουθήσει. Η έκβαση των κινητοποιήσεων θα κριθεί στη σχέση που θα μπορέσει – ή που δεν θα μπορέσει – να εγκαθιδρύσει η μαχητική κοινωνική πρωτοπορία με τα αμήχανα και πιο αδρανή κομμάτια του κάθε κλάδου και της κοινωνίας γενικά. Δύο είναι τα κλειδιά γι’ αυτό: η ανάκτηση της εμπιστοσύνης, και ο επαρκής χρόνος.

Το πιο σημαντικό είναι η εμπιστοσύνη. Το ζήτημα δεν είναι «να καταλάβει» η κοινωνία τις συνέπειες των μνημονίων. Πλέον όλοι τα ξέρουν όλα. Το ζήτημα είναι να ανακτήσει ο λαός την πίστη του, πρώτα απ’ όλα στον εαυτό του, και έπειτα στις ριζοσπαστικές κοινωνικές ηγεσίες που του προτείνουν διάφορα πράγματα. Ένα μεγάλο τμήμα του λαού «κάθεται στον καναπέ» όχι επειδή είναι αδιάφορο ή επειδή φοβάται, αλλά επειδή δεν βλέπει πραγματική προοπτική. Το κρίσιμο ζήτημα για να ξεσηκωθεί και πάλι ο λαός – μετά από τη γλυκόπικρη εμπειρία των Αγανακτισμένων του 2011 – είναι το να πιστέψει στη θετική προοπτική του κινήματος. Γι’ αυτό και η ΕΡΤ κινητοποίησε τη λαϊκή ψυχή κι είχε πολιτικά αποτελέσματα. Ήταν βέβαια το σοκ από το «μαύρο», αλλά ήταν και η άμεση θετική αντίδραση των εργαζομένων που ανέλαβαν την ευθύνη του προγράμματος. Και στην πραγματικότητα ήταν αυτό το δεύτερο που μετέτρεψε το αρχικό σοκ σε πολιτική δύναμη· και μάλιστα, όχι μόνο στο επίπεδο της λαϊκής κινητοποίησης, αλλά και σε επίπεδο διεθνών θεσμών· κι ήταν αυτό που προκάλεσε την κυβερνητική κρίση. Μ’ άλλα λόγια η Λειτουργική Κατάληψη, όπως ακριβώς την εφάρμοσαν οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ, αποτελεί πλέον το ισχυρό πρότυπο μιας θετικής, και όχι απλώς διεκδικητικής κινητοποίησης, που εγκαθιστά μια σχέση εμπιστοσύνης – μιλώντας πολιτικά: μια σχέση ηγεμονίας – ανάμεσα στη μαχητική πρωτοπορία και στον υπόλοιπο λαό.

Το δεύτερο ζήτημα είναι ο χρόνος. Είναι αφελές να φαντάζεται κανείς ότι η κυβέρνηση θα συγκινηθεί και θα πέσει σε δύο ή τρεις εβδομάδες απεργιών, όσο δυναμικές κι αν είναι αυτές κι όσο πλατιά στρώματα κι αν τις αγκαλιάσουν. Μη υπολογίζοντας άλλους εξωτερικούς παράγοντες ο χρονικός ορίζοντας για τον οποίο οφείλουμε να μιλάμε είναι κατ’ ελάχιστον δύο μήνες, και αναλόγως μπορεί να φτάσει στους τέσσερεις με πέντε. Τουτέστιν, τόσο πρέπει να είναι σε θέση να κρατήσει ο αγώνας που ξεκινάμε. Αλλιώς είναι αυτοκτονία. Δεν θέλω να κάνω τον μάντη κακών, αλλά φοβάμαι πως η απεργία είναι ζήτημα αν καταφέρει να αντέξει δύο βδομάδες. Αντιθέτως, οι λειτουργικές καταλήψεις απαντούν και σ’ αυτό. Διότι μπορεί μεν ως μορφή αγώνα να είναι πιο προωθημένες από την απεργία (στο βαθμό που θέτουν, έστω και έκτακτα, ζήτημα δυαδικής εξουσίας), από την άλλη όμως άποψη απαντούν πειστικότερα στους φόβους των πιο μετριοπαθών συναδέλφων (στο βαθμό που δεν συνιστούν άρνηση εργασίας και επομένως δεν συνεπάγονται αυτόματη περικοπή μισθού). Μπορούν επομένως να αποτελέσουν το πλαίσιο ενός μακροπρόθεσμου αγώνα.

Αυτή λοιπόν είναι η απάντηση και ως προς την εμπιστοσύνη και ως προς τον χρόνο: λειτουργικές καταλήψεις κατά το πρότυπο της ΕΡΤ· όχι απλά κέντρα εξόρμησης και αγώνα, αλλά κέντρα ουσιαστικής ανάληψης της λειτουργικής ευθύνης τους από τους ίδιους τους εργαζόμενους και την κοινωνία. Για να γίνει βέβαια αυτό απαιτείται μια πραγματικά ριζοσπαστική Αριστερά. Μια Αριστερά που να ξεπεράσει εδώ και τώρα τις συνδικαλιστικές της αδράνειες και τη βαθύτερη οικονομίστικη, διεκδικητική, κρατικιστική δεύτερη φύση της. Κρίσιμη βέβαια θα είναι και η πολιτική στάση του ΣΥΡΙΖΑ (αλλά γι’ δεν μπορώ να κάνω τίποτα περισσότερο από το να προσεύχομαι).

Η πρόταση

Λειτουργικές Καταλήψεις Διαρκείας
ΔΕΝ ΑΠΕΡΓΟΥΜΕ – ΤΟΥΣ ΚΑΤΑΡΓΟΥΜΕ
  Καλούμε τον ελληνικό λαό σε Ανένδοτο Αγώνα …

• για τη διάσωση των απειλούμενων κοινών αγαθών (παιδεία, υγεία, νερό κ.ά.)
• για την απαλλαγή από τα μνημόνια και την τρόικα, για πραγματική δημοκρατία

… με Σχολεία Ανοικτά – Κέντρα Μόρφωσης, Πολιτισμού και Αγώνα

  Α. ΑΥΤΟΣΤΡΑΤΕΥΟΜΑΣΤΕ, στο πνεύμα των πλατειών, στο πρότυπο της ΕΡΤ

Η έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς βρίσκει τα σχολεία και τους εκπαιδευτικούς σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Μετά από τρία χρόνια μνημονίων, οι κατ’ ευφημισμόν  «μεταρρυθμίσεις» του καλοκαιρού φέρνουν την εκπαίδευση σε ακραίο σημείο που δεν έχει πλέον να κάνει με επιμέρους λειτουργικές αδυναμίες λειτουργίας, αλλά με συστηματική γενική κατεδάφιση.

• Σχολεία κλείνουν ή συγχωνεύονται, μαθητές στριμώχνονται σε πολυάριθμα τμήματα, εκπαιδευτικοί απολύονται ή απειλούνται με απόλυση (αναπληρωτές, υπό διαθεσιμότητα)· όλα αυτά με μοναδικό κριτήριο το κόστος και τις απαιτήσεις της τρόικας.
• Στην τεχνική-επαγγελματική εκπαίδευση καταργούνται επαγγελματικές ειδικότητες με μεγάλη ζήτηση, και μια μεσαιωνική μορφή πρακτικής άσκησης, η λεγόμενη “μαθητεία”, θεσμοθετείται στο τεχνολογικό λύκειο.
• Το «νέο λύκειο» επιτείνει τον εξετασιοκεντρικό χαρακτήρα και των τριών τάξεων της εκπαιδευτικής αυτής βαθμίδας, υπονομεύοντας τη σημασία του ως θεσμού παροχής γενικής παιδείας. Μετατρέπει το λύκειο σε απλό μηχανισμό επιλογής και αποκλεισμού στην πορεία προς την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Εκτός των άλλων αυτό θα έχει ως συνέπεια την περαιτέρω ενίσχυση της παραπαιδείας, ενώ δεκάδες χιλιάδες μαθητές προβλέπεται να πεταχτούν εκτός σχολείου.

Με όλα αυτά καταστρατηγείται απροσχημάτιστα πλέον η συνταγματική επιταγή σύμφωνα με την οποία η παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του Κράτους (άρθρο 16, παράγρ. 2), καθώς και το δικαίωμα της δωρεάν παιδείας για όλους τους Έλληνες (άρθρο 16, παράγρ. 4).
Μπροστά στη συντελούμενη καταστροφή δεν έχουμε άλλο δρόμο από το να μετατρέψουμε την απόγνωση, τη δική μας και της κοινωνίας, σε δύναμη ελπίδας. Πειθόμενοι στην ακροτελεύτια διάταξη του Συντάγματος (άρθρο 120, παράγρ. 2 και 4), ΑΥΤΟΣΤΡΑΤΕΥΟΜΑΣΤΕ στο όνομα της πατρίδας μας και του ελληνικού λαού, καλώντας τις Ελληνίδες και τους Έλληνες σε κοινό ανένδοτο πανεκπαιδευτικό και παλλαϊκό αγώνα:

• για την προάσπιση της παιδείας και των λοιπών κοινών-δημόσιων αγαθών που απειλούνται από τις κυβερνητικές «μεταρρυθμίσεις»·
• για την απαλλαγή της χώρας από τα μνημόνια και την τρόικα· για την απαλλαγή μας από το διεφθαρμένο ολιγαρχικό πολιτικό σύστημα, για πραγματική δημοκρατία.

Συνεχίζουμε στο πνεύμα τον πλατειών του 2011. Έμπνευση και πρότυπό μας είναι η λειτουργική κατάληψη της ΕΡΤ. Ο αγώνας μας δεν είναι στενά συνδικαλιστικός. Δεν διεκδικούμε απλώς κάποια χαμένα δικαιώματά μας. Διεκδικούμε την ευθύνη του λειτουργήματός μας. Είναι απόφαση να πάρουμε τις τύχες μας στα χέρια μας, Το απαιτούμε από τους εαυτούς μας και από τους συμπολίτες μας.

  Β. ΤΕΣΣΕΡΕΙΣ ΚΑΙ ΈΝΑΣ ΑΞΟΝΕΣ ΚΑΙ ΣΤΟΧΟΙ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΜΑΣ

1.  ΦΡΕΝΟ ΣΤΗΝ ΚΑΤΕΔΑΦΙΣΗ ΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΔΟΜΩΝ – ΠΡΟΑΣΠΙΣΗ ΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝ ΑΓΑΘΩΝ: Είναι ο πρώτος και άμεσος στόχος του αγώνα. Έμπρακτη αποτροπή της διάλυσης του δημόσιου σχολείου και μαζί μ’ αυτό προάσπιση όλων των κοινών-δημόσιων αγαθών που βάλλονται άμεσα από τις κυβερνητικές μεθοδεύσεις και τις τροϊκανές επιταγές. Με τις λειτουργικές καταλήψεις και με όποιο άλλο πρόσφορο μέσο βάζουμε φρένο στην κατεδάφιση των κοινωνικών δομών (εκπαίδευση, υγεία, αυτοδιοίκηση κλπ) εγκαθιδρύοντας ένα στοιχειωδώς λειτουργικό πλαίσιο προάσπισής τους, στον αντίποδα των κυβερνητικών δήθεν «μεταρρυθμίσεων». Ταυτόχρονα στηρίζουμε τις πρωτοβουλίες εργαζομένων και άλλων φορέων να μην επιτραπεί το ξεπούλημα του εθνικού μας πλούτου (νερό, ενέργεια, ορυκτά, υδρογονάνθρακες κλπ).

2. ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ, ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΕΣ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΕΙΣ: Το ότι προασπίζουμε το σημερινό στάτους κβο που κινδυνεύει από την κυβερνητική επίθεση δεν σημαίνει ότι δεν αναγνωρίζουμε τα προβλήματα και τις αδυναμίες. Σε προέκταση του άμεσου στόχου μας, που έχει αμυντικό χαρακτήρα, θα ανοίξουμε τον διάλογο για τις πραγματικές, ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις έχει ανάγκη το ελληνικό δημόσιο για να καταστεί πραγματικά αποτελεσματικό, προς όφελος του πολίτη.
Στο πλαίσιο αυτό ανοίγουμε δύο μεγάλα μέτωπα προβληματισμού, διαλόγου και πρακτικών πρωτοβουλιών:

• Για το σχολείο. Ως εκπαιδευτικοί αναλαμβάνουμε την πρωτοβουλία να ανοίξουμε επιτέλους το ζήτημα της παιδείας (στόχοι, περιεχόμενο, τρόπος διδασκαλίας, εξετάσεις, αξιολόγηση κά)· για μια ουσιαστική και σε βάθος αντιμετώπιση της κρίσης του σχολείου· για μια ουσιαστική και ριζική εκπαιδευτική μεταρρύθμιση.
• Για τα κοινά αγαθά και τη δημόσια διοίκηση. Καλούμε τον λαό, τους εργαζόμενους στο δημόσιο τομέα και όλους τους ενδιαφερόμενους φορείς σε μια εφ’ όλης της ύλης συζήτηση και στην ανάληψη κοινών πρωτοβουλιών για μια νέα θεώρηση του δημόσιου χαρακτήρα των κοινών αγαθών και κοινωφελών υπηρεσιών· για μια λειτουργική δημόσια διοίκηση, στην υπηρεσία του πολίτη.

3. ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΒΙΩΣΙΜΟΤΗΤΑ: Δεν θεωρούμε τετελεσμένο γεγονός τις περικοπές και τα άλλα άδικα και σε πολλές περιπτώσεις αντισυνταγματικά οικονομικά μέτρα που επιβλήθηκαν στον λαό στο όνομα των μνημονίων. Θα αναλάβουμε πολιτικές και νομικές πρωτοβουλίες με στόχο τη στοιχειώδη αποκατάσταση της οικονομικής δικαιοσύνης και του βιοτικού επιπέδου του λαού στη βάση ενός νέου, δίκαιου και λειτουργικού πλαισίου οικονομικής και κοινωνικής βιωσιμότητας. Επανεξέταση του «ενιαίου μισθολογίου» και του αντίστοιχου μισθολογικού καθεστώτος στον ιδιωτικό τομέα. Επανεξέταση της φορολογίας, της ασφάλισης και της συνταξιοδότησης.

4. ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ: Υπερασπιζόμαστε τη δημοκρατία από τις διαρκείς και απροσχημάτιστες πλέον παραβιάσεις της. Υπερασπιζόμαστε τις δημοκρατικές αξίες και τη συνταγματική νομιμότητα. Διαμορφώνουμε νέους δημοκρατικούς θεσμούς λαϊκής συμμετοχής και άμεσης δημοκρατίας. Επιζητούμε ουσιαστική και ριζική συνταγματική αλλαγή.

5. ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ. Κατανοούμε ότι η κυβέρνηση δεν θέλει ή δεν μπορεί να δεχθεί τίποτα από τα παραπάνω. Γι’ αυτό δεν περιμένουμε απ’ αυτήν και δεν της ζητάμε τίποτα περισσότερο ή τίποτα λιγότερο απ’ το ΝΑ ΠΑΡΑΙΤΗΘΕΙ. Να σηκωθεί και να φύγει πριν να καταστρέψει ολοκληρωτικά τη χώρα.

  Γ. ΣΧΟΛΕΙΑ ΑΝΟΙΚΤΑ – Κέντρα Μόρφωσης, Πολιτισμού και Αγώνα

Καθ’ όλη τη διάρκεια του αγώνα μας, εμείς οι εκπαιδευτικοί θα βρισκόμαστε στη θέση μας κρατώντας τα σχολεία ανοιχτά. Με την υποστήριξη μαθητών και γονιών αναλαμβάνουμε την ευθύνη της λειτουργίας των σχολείων μας στη βάση ενός εκτάκτου διοικητικού πλαισίου, το οποίο καταργεί άμεσα στην πράξη τις μνημονιακές «μεταρρυθμίσεις» και επαναφέρει το σχολείο σ’ ένα στοιχειωδώς αποδεκτό καθεστώς από διοικητικής και παιδαγωγικής απόψεως.

Γνωρίζουμε ότι ένα τέτοιο πλαίσιο η κυβέρνηση δεν πρόκειται να το αποδεχθεί, αφού αντιστρατεύεται την ουσία της δικής της καταστροφικής πολιτικής. Γι’ αυτό, λαμβάνοντας υπ’ όψη την κρισιμότητα των περιστάσεων, παίρνουμε την ευθύνη να το εφαρμόσουμε στην πράξη εμείς οι ίδιοι επιβάλλοντας μια έκτακτη εναλλακτική διοίκηση. Είναι υποχρέωσή μας προς τους μαθητές μας και τους γονείς τους· προς εμάς τους ίδιους. Είναι η δική μας απάντηση στην κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Αλλιώς δεν θα υπάρξει φέτος σχολείο.

ΕΚΤΑΚΤΟ ΣΧΟΛΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΜΟΡΦΩΣΗΣ, ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑ: Το πρόγραμμα λειτουργίας των σχολείων περιλαμβάνει δύο μέρη: (α) το κυρίως διδακτικό πρόγραμμα, που θα ορίζεται από τον Σύλλογο Διδασκόντων, και (β) το επιπλέον πρόγραμμα ενισχυτικής διδασκαλίας και άλλων εκπαιδευτικών, πολιτιστικών και κοινωνικών δραστηριοτήτων. Οι εκπαιδευτικοί καλύπτουν το κυρίως διδακτικό πρόγραμμα σύμφωνα με το περσινό ατομικό ωράριό τους (χωρίς το επιπλέον δίωρο), ενώ το επιπλέον πρόγραμμα καλύπτεται από το επιπλέον δίωρο, καθώς και από την εθελοντική προσφορά τρίτων.
ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ Ο ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΔΙΔΑΣΚΟΝΤΩΝ: Την ευθύνη λειτουργίας κάθε σχολείου αναλαμβάνει ο Σύλλογος Διδασκόντων με την υποστήριξη των μαθητών και των γονέων. Όσο διαρκεί το έκτακτο αυτό καθεστώς αίρεται κάθε διοικητική ή άλλη ευθύνη του Διευθυντή έναντι των προϊσταμένων αρχών.

ΣΧΟΛΙΚΕΣ ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ ΑΓΩΝΑ: Επιπλέον σε κάθε σχολείο εκλέγεται Σχολική Επιτροπή Αγώνα με τη συμμετοχή εκπαιδευτικών, μαθητών και γονέων. Η Σχολική Επιτροπή Αγώνα είναι υπεύθυνη για τον συντονισμό του αγώνα: υποστηρίζει τον Σύλλογο Διδασκόντων σε ό,τι αφορά τη λειτουργία του σχολείου και έχει την ευθύνη για τις λοιπές κινηματικές δράσεις.
ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΕΣ ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ ΑΓΩΝΑ: Οι Σχολικές Επιτροπές Αγώνα εκλέγουν Περιφερειακές Επιτροπές Αγώνα που είναι αρμόδιες για τον περιφερειακό και πανεθνικό συντονισμό του αγώνα, καθώς και για την αντιμετώπιση διοικητικών ζητημάτων που υπάγονται στην αρμοδιότητα του Κεντρικού και των Περιφερειακών Υπηρεσιακών Συμβουλίων και των κατά τόπους Δ/νσεων.

Άλλες αρχές του έκτακτου διοικητικού πλαισίου – το οποίο θα οριστεί λεπτομερώς από τα συλλογικά όργανα του αγώνα μας – είναι οι ακόλουθες:

• 20μελή ΤΜΗΜΑΤΑ: Ο μέγιστος αριθμός μαθητών ανά τμήμα είναι είκοσι παιδιά, εκτός αν ο Σύλλογος διδασκόντων αποφασίσει διαφορετικά.
• ΑΚΥΡΩΣΗ ΤΩΝ ΣΥΓΧΩΝΕΥΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗΣ ΣΧΟΛΙΚΩΝ ΜΟΝΑΔΩΝ: Δεν αναγνωρίζονται οι διοικητικές πράξεις συγχώνευσης ή κατάργησης σχολικών μονάδων. Προσωρινή λειτουργική συγχώνευση σχολικών μονάδων είναι δυνατόν να πραγματοποιηθεί μετά από σύμφωνες αποφάσεις των αντίστοιχων Συλλόγων Διδασκόντων.
• ΑΚΥΡΩΣΗ ΤΩΝ ΑΠΟΛΥΣΕΩΝ ΚΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΩΝ ΜΕΤΑΤΑΞΕΩΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ: Κανείς εκπαιδευτικός δεν περισσεύει. Όσοι μόνιμοι ή αναπληρωτές, εργάζονταν πέρυσι, αποτελούν και φέτος ενεργά εκπαιδευτικά στελέχη. Δεν αναγνωρίζονται οι νομοθετικές και διοικητικές πράξεις που αφορούν τη διαθεσιμότητα και τις απολύσεις του προσωπικού. Οι σχολικές μονάδες θα στελεχωθούν από το διαθέσιμο διδακτικό και λοιπό προσωπικό, καθώς και από αυτούς που ενδεχομένως θα διατεθούν από τις κατά τόπους Δ/νσεις, ενώ τα κενά θα καλυφθούν από διαθέσιμους μόνιμους, αναπληρωτές ή άλλο έκτακτο προσωπικό με ευθύνη των Συλλόγων Διδασκόντων (με επόμενη απόφαση θα οριστούν οι διοικητικές διαδικασίες της επιλογής και τοποθέτησης). Θα υπάρξει συνεννόηση με την τοπική αυτοδιοίκηση για τους σχολικούς φύλακες.
• ΕΙΔΙΚΟ ΤΑΜΕΙΟ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ: Δημιουργείται ειδικό Ταμείο Αλληλεγγύης για την έκτακτη προσωρινή μισθοδοσία των εκπαιδευτικών (αναπληρωτών κ.ά.), όσων η απασχόληση δεν θα αναγνωριστεί από το Υπουργείο. Στο ταμείο αυτό θα καταβάλλεται μέρος της μισθοδοσίας των κανονικά μισθοδοτούμενων συναδέλφων, καθώς και άλλα ποσά που θα συγκεντρώνονται από τις καμπάνιες και τους εράνους αλληλεγγύης που θα πραγματοποιηθούν γι’ αυτό τον σκοπό.
• ΚΑΤΑ ΤΟΠΟΥΣ ΔΙΕΥΘΥΝΣΕΙΣ και ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΕΣ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ: Θα καταβληθεί προσπάθεια ώστε πέραν των Συλλόγων Διδασκόντων και των Περιφερειακών Επιτροπών Αγώνα, στο έκτακτο εναλλακτικό διοικητικό πλαίσιο να συμμετάσχουν θετικά και οι διορισμένες από το Υπουργείο κατά τόπους Διευθύνσεις, οι Διοικητικές Υπηρεσίες και λοιπά διοικητικά όργανα (ΠΥΣΔΕ κλπ).

Το παραπάνω πλαίσιο αγώνα δεν συνιστά άρνηση εργασίας, οπότε δεν αφήνει νόμιμο περιθώριο στο Υπουργείο για περικοπή ημερομισθίων των αγωνιζόμενων εκπαιδευτικών.

  Δ. ΠΑΛΛΑΪΚΟΣ ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΣ και ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ
Βλέπουμε τον αγώνα μας ως αδιάσπαστο μέρος ενός παλλαϊκού αγώνα. Μόνον έτσι έχει νόημα και μόνον έτσι μπορεί να είναι νικηφόρος.
Βασικός παράγων για την επιτυχία είναι η σύζευξη και ο συντονισμός του κινήματός μας με την τοπική κοινωνία και τα τοπικά κινήματα αλληλεγγύης (δίκτυα, τοπικοί φορείς κλπ).
Επιδιώκουμε κοινό πλαίσιο δράσης με αντίστοιχες αγωνιστικές δράσεις άλλων κλάδων και φορέων του δημοσίου που πλήττονται από την κυβερνητική επίθεση (ΕΡΤ, Νοσοκομεία, Τοπική Αυτοδιοίκηση κ.α.).

Ζητάμε από τα πολιτικά κόμματα που υποστηρίζουν τον αγώνα μας να αναγνωρίσουν τις έκτακτες διοικητικές αποφάσεις και τις οικονομικές υποχρεώσεις έναντι του απασχολούμενου προσωπικού (αναπληρωτές κ.ά.) και να δεσμευτούν να υποστηρίξουν την ικανοποίησή τους, άμεσα ως αντιπολίτευση και αναδρομικά ως ενδεχόμενη μελλοντική κυβέρνηση. Ομοίως ζητούμε να μην αναγνωρίσουν ως νόμιμες και να δεσμευτούν να καταβάλουν αναδρομικά τυχόν παρακρατήσεις μισθών για τη συμμετοχή στην απεργία.

ΠΡΟΤΑΣΗ ΑΠΟΦΑΣΗΣ προς ΟΛΜΕ και ΕΛΜΕ
Παρασκευή, 30 Αυγούστου 2013

* Βασίλης Ξυδιάς, εκπαιδευτικός-θεολόγος, μέλος Γ΄ ΕΛΜΕ Αθήνας

«Αναλαμβάνουμε την ευθύνη»

 των Σ.Μπενετάτου και Β, Ξυδιά

10:56, 28 Ιουλ 2013 | tvxsteam tvxs.gr/node/134407

 

Φωτογραφία: Παναγιώτης Τζάμαρος/ FosPhotos

Το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ πήρε τις αποφάσεις που έπρεπε για την κυβερνητική στρατηγική και την οργανωτική του συγκρότηση. Δεν πήρε όμως την πιο κρίσιμη απ’ όλες· αυτήν που αφορά το εάν και με ποιο τρόπο ο ΣΥΡΙΖΑ, από εντολοδόχος και διαχειριστής της ογκούμενης κοινωνικής απελπισίας θα θελήσει να γίνει ο καταλύτης και επιταχυντής της αναμενόμενης πολιτικής ανατροπής· όχι στο απώτερο μέλλον, αλλά άμεσα, τώρα, μέσα στους επόμενους μήνες. Την απόφαση αυτή – που θα κρίνει, κατά τρόπο ίσως καθοριστικό, την ιστορική χρησιμότητα του ΣΥΡΙΖΑ – θα πρέπει να λάβει η νέα Κεντρική Επιτροπή το συντομότερο. Αν δεν το κάνει εγκαίρως φοβόμαστε ότι τα πράγματα θα είναι πολύ άσχημα και για τον ΣΥΡΙΖΑ και για τη χώρα.

Διότι αυτό που κρίνεται απ’ την έκβαση των απεργιακών αγώνων που ξεκίνησαν πριν ένα μήνα με την κατάληψη της ΕΡΤ και κλιμακώνονται τώρα με τις κινητοποιήσεις κατά του πολυνομοσχεδίου είναι αυτός ο ίδιος ο πόλεμος. Ας μην έχει κανείς αυταπάτες. Αν η Κυβέρνηση επιβάλει τις απολύσεις και τις διαθεσιμότητες, αυτή κινδυνεύει να είναι η τελευταία μεγάλη μάχη, και το πολιτικό σύστημα θα έχει ίσως πετύχει την οριστική επιβολή των μνημονίων στην Ελλάδα – όχι μόνο ως πολιτικό, διοικητικό και οικονομικό καθεστώς, αλλά κυρίως ως ψυχικό στίγμα που θα βαραίνει και θα διχάζει τους Έλληνες. Η επίταση της οικονομικής διάλυσης και η γενικευμένη κοινωνική εξαθλίωση, θα προκαλέσουν ασφαλώς επόμενους τριγμούς στον κυβερνητικό συνασπισμό, ενδεχομένως και την κατάρρευσή του· θα είναι όμως πολύ δύσκολο, για να μην πούμε αδύνατο, να ενοποιηθεί σε πολιτικό επίπεδο και να αποκτήσει κινηματική δυναμική η κοινωνική αντίδραση. Η κοινωνία θα βρίσκεται σε αλληλοσπαραγμό και η άνευ μάχης ηττημένη αντιπολίτευση, έχοντας διαψεύσει τις λαϊκές προσδοκίες, θα είναι εξ ίσου ανυπόληπτη με τους τυράννους.

Στο κρίσιμο τρίμηνο που διανοίγεται μπροστά μας από τώρα μέχρι τον Σεπτέμβριο, τόσο η κοινωνία, στο δικό της επίπεδο, όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ, στο δικό του, έχουν, εκτιμούμε, τρεις επιλογές. Η μία είναι η παραδοχή των τετελεσμένων της κυβερνητικής επίθεσης· με ρητορική καταγγελία, αλλά χωρίς ουσιαστικές αντιδράσεις και με μετάθεση της αναμέτρησης σε επόμενη φάση. Η δεύτερη – που τώρα γίνεται πιο πιθανή – είναι οι σκληροί κλαδικοί αγώνες, περιορισμένοι όμως στα συνήθη συνδικαλιστικά μέσα (π.χ. κλείνουμε τα σχολεία, δεν μαζεύουμε τα σκουπίδια κτό)· τουτέστιν απεργίες πίεσης, που, αν δεν στρέφονται κατά της υπόλοιπης κοινωνίας, πάντως γίνονται ερήμην της.

Προσκόλληση στην κλασική διεκδικητική λογική (αποδεδειγμένα αναποτελεσματική τα τελευταία χρόνια), όπου κάθε κλάδος περιορίζεται εκ των πραγμάτων στα δικά του αιτήματα, ενώ ο όποιος κοινωνικός συντονισμός μένει σε επίπεδο συνδικαλιστικών ηγεσιών. Και ο ΣΥΡΙΖΑ στα μετόπισθεν. Στην περίπτωση αυτή η κυβέρνηση δεν πρόκειται να υποχωρήσει, όσο κι αν διαρκέσουν οι απεργίες. Η πλειοψηφία της κοινωνίας θα είναι αδιάφορη ή ακόμα και εχθρική, και η ήττα πρέπει να θεωρείται δεδομένη. Εννοείται ότι μια τέτοια προοπτική δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή απ’ την αριστερά ούτε με την κυνική, όσο και αμφίβολη προσδοκία ότι τα ηττημένα κινήματα μπορούν πιθανόν να συμβάλουν, εν είδη πολιτικού αναλώσιμου, στη φθορά της κυβέρνησης, που σε βάθος χρόνου θα κεφαλαιοποιηθεί στην εκλογική επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ. Διότι ακόμα κι αν συμβεί κάτι τέτοιο, η νίκη θα είναι, όπως όλοι γνωρίζουν, πύρρειος, αφήνοντας έναν μετέωρο ΣΥΡΙΖΑ να προσπαθεί να διαχειριστεί καμένη γη χωρίς την ενεργητική στήριξη της κοινωνίας.

Το ζήτημα λοιπόν για τα κοινωνικά κινήματα που έχουν ξεσπάσει ή πρόκειται να ξεσπάσουν στο επόμενο διάστημα δεν είναι το να δώσουν απλώς τη μάχη, αλλά να το κάνουν σε μια πραγματική προοπτική νίκης. Χρειάζεται γι’ αυτό μια στρατηγική που να επιτρέπει στα μαχόμενα τμήματα της κοινωνίας να βγουν μπροστά, αλλά με τέτοιο τρόπο που να ανοίγονται στην υπόλοιπη κοινωνία, και να της δίνουν το χέρι να τα ακολουθήσει.

Ένα άλλο πρότυπο κινητοποιήσεων

Γι’ αυτό και δεν είναι λύση η εξ αρχής μετάθεση του αγώνα στο πολιτικό επίπεδο, όσο κι αν η ανατροπή της κυβέρνησης πρέπει πράγματι να βρίσκεται στον ορίζοντα των κινητοποιήσεων. Προηγείται η γείωση των κινημάτων στην ευρύτερη κοινωνία· να καταφέρουν δηλαδή να εκφράσουν τη γενική αγωνία και να της δώσουν έμπρακτα θετική προοπτική. Κι αυτή είναι η τρίτη επιλογή· ο προσανατολισμός των κλαδικών αντιδράσεων σε ένα ενιαίο κίνημα διαπλεκόμενων κοινωνικών αγώνων με θετικό πρόσημο για την υπεράσπιση του κοινωνικού κράτους και της δημοκρατίας. Αυτό που κάνει στην περίπτωση αυτή τη διαφορά είναι ότι τόσο οι στόχοι, όσο και οι μορφές αγώνα υπερβαίνουν τη διεκδικητική λογική, δίνοντας στην κινητοποίηση θετικό χαρακτήρα. Ακόμα κι αν οι αγώνες ξεκινήσουν, όπως είναι πολύ πιθανόν, με τον συνήθη τρόπο, θα πρέπει πολύ γρήγορα να σχηματιστούν ισχυροί κινηματικοί πυρήνες μιας νέας αντίληψης που θα εστιάζει στη θετική λειτουργία του κάθε τομέα. Το πρότυπο είναι η ΕΡΤ: λειτουργικές καταλήψεις, όχι όμως με συμβολικό χαρακτήρα, αλλά με πλήρη κανονική λειτουργία σε αντίθεση προς τις κυβερνητικές επιταγές επί τη βάσει της αυτοδιαχειριστικής αντιδιοίκησης των εργαζομένων.

Π.χ. οι εκπαιδευτικοί – εν ενεργεία και απολυμένοι μαζί – με την υποστήριξη των γονέων και των μαθητών, αναλαμβάνουν τη λειτουργία των σχολείων βάσει του δικού τους διοικητικού πλαισίου (ωράριο, αριθμός μαθητών ανά τμήμα κλπ). Φυσική εμπροσθοφυλακή στον αγώνα αυτόν θα είναι τα σχολεία που η κυβέρνηση κλείνει ή συγχωνεύει, καθώς και οι υπό διαθεσιμότητα κλάδοι, περιλαμβανομένων και των αναπληρωτών που απολύθηκαν τον Ιούνιο. Ανάλογες κινητοποιήσεις μπορούν να γίνουν στο χώρο της τοπικής αυτοδιοίκησης, όπου οι εργαζόμενοι καλούνται να ασκήσουν το λειτούργημά τους με τους δικούς τους όρους προς όφελος του κοινωνικού συνόλου. Προς Θεού, θα είναι ολέθριο λάθος αν οι εργαζόμενοι – ειδικά αυτοί που εμπλέκονται στη συγκομιδή των απορριμμάτων – υιοθετήσουν αντανακλαστικά τις απεργιακές μεθόδους του παρελθόντος. (Λειτουργική κατάληψη στην περίπτωση αυτή σημαίνει ότι οι εργάτες καθαριότητας μαζεύουν τα σκουπίδια από τις γειτονιές και καλούν όλο τον λαό να πάμε να τα πετάξουμε εκεί που πρέπει – ενδεχομένως με μουσική προμετωπίδα γνωστούς τραγουδιστές). Ομοίως και στο χώρο της υγείας και σε όλους τους επαγγελματικούς κλάδους που ένας-ένας θα αναγκαστούν να πάρουν τη θέση τους στο συντονισμένο αυτό κοινωνικό μέτωπο. Και στα μετόπισθεν πρέπει να συσταθεί ένα ισχυρό, πολιτικοποιημένο κίνημα κοινωνικής αλληλεγγύης, που θα στηρίξει πρακτικά και ηθικά τους εργαζόμενους-απεργούς και θα βρει τους διαύλους για τη σύνδεση των κινητοποιήσεων με τα πιο παθητικά κομμάτια της κοινωνίας.

Αυτή η έμπρακτη αντίδραση στην κατεδάφιση των κοινών υποδομών του ελληνικού λαού είναι μεταξύ άλλων η ουσιαστική απάντηση σε όλους αυτούς που, καλοπροαίρετα ή κακοπροαίρετα, καταλογίζουν στους εργαζόμενους την κακοδιοίκηση και το υπερβολικό κόστος του δημοσίου. Ενώ παράλληλα, όσο η κινητοποίηση είναι σε εξέλιξη, ο κάθε κλάδος οφείλει να ανοίξει τα γενικότερα ζητήματα που αφορούν το λειτούργημα του. Να τεθούν επιτέλους σε βαθειά και ουσιαστική συζήτηση τα ζητήματα της παιδείας, της υγείας, της διοίκησης, των κοινών αγαθών (νερό, ενέργεια, τηλεπικοινωνίες). Να ακουστούν τα προβλήματα και τα παράπονα του κόσμου, και να αναζητηθούν λύσεις, είτε άμεσες, είτε άλλες, που υπερβαίνουν, ενδεχομένως, το σημερινό πολιτικό και κοινωνικοοικονομικό πλαίσιο. Χωρίς όμως να χάνουμε την προσήλωσή μας στον κεντρικό στόχο, που τούτη την ώρα δεν είναι άλλος από την ακύρωση της καταστροφής.

Εννοείται πως δεν μιλάμε για μόνιμες «νησίδες αυτοδιαχείρισης». Οι λειτουργικές καταλήψεις και η αντιδιοίκηση που προτείνουμε είναι ειδικές μορφές πολιτικοποίησης του κοινωνικού αγώνα, που πατάνε στην ακραία αποξένωση των κυβερνητικών αποφάσεων από το κοινό αίσθημα, και κυρίως στην προοπτική μιας άμεσης κυβερνητικής ανατροπής στον χρονικό ορίζοντα μερικών μηνών. Γι’ αυτό και ένα τέτοιο κοινωνικό κίνημα ανατροπής δεν μπορεί να αναδειχθεί τούτη την ώρα βάσει μιας γενικώς νοούμενης «αυτονομίας των κινημάτων». Βασική παράμετρος για την ύπαρξη και την επιτυχία του είναι ο ΣΥΡΙΖΑ ως κεντρικός πολιτικός φορέας της ανατροπής τόσο σε κοινωνικό όσο και σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο. Κατ’ αρχάς ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να αφαιρεί τον εαυτό του απ’ την κοινωνία της οποίας αποτελεί, και οφείλει να αποτελεί, οργανικό κομμάτι.

Υπό την έννοια αυτή η στάση του αποτελεί ουσιαστική παράμετρο για τη στρατηγική του κάθε επιμέρους κλάδου. Χωρίς καπελώματα και χωρίς έξωθεν επιβολή, αξιοποιώντας τις αναγκαίες κάθε φορά πολιτικές συμμαχίες, ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να εμπνεύσει πρωτοβουλιακά και να υποκινήσει πολιτικά και οργανωτικά τον κάθε κλάδο. Κατά δεύτερον ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να εκφράσει το ενιαίο αυτό κοινωνικό κίνημα σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο, συνδέοντας μαχητικά τις κοινωνικές διεκδικήσεις με το ζήτημα της δημοκρατίας και με την ελπίδα για ανατροπή του πολιτικού συστήματος, τόσο σε θεσμικό επίπεδο (Σύνταγμα), όσο και σε επίπεδο διακυβέρνησης. Αυτό δε το τελευταίο – δηλαδή η προοπτική της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ ή ενός συμμαχικού μετώπου – είναι κρίσιμος όρος για όλα τα προηγούμενα, αφού μόνο αυτή μπορεί να καταστήσει ρεαλιστική την εναλλακτική αντιδιοίκηση των εργαζομένων που θα έχουν γίνει με την πολιτική του κάλυψη. Αυτός είναι και ο τρόπος για τη σύναψη ενός ουσιαστικού συμβολαίου του ΣΥΡΙΖΑ με την κοινωνία.

Αυτή είναι – δυστυχώς ή ευτυχώς – η μόνη δυνατότητα ανατροπής. Και είναι ή τώρα ή ποτέ. Δύσκολη, αλλά η μόνη εφικτή. Η ΚΕ πρέπει να πάρει όσο γίνεται πιο γρήγορα τις αποφάσεις που θα προλάβουν τις αποσπασματικές και αμήχανες συνδικαλιστικές αντιδράσεις και θα θέσουν τον ΣΥΡΙΖΑ στο τιμόνι του λαϊκού κινήματος, προσδιορίζοντας έτσι στο πεδίο των κοινωνικών αγώνων το περιεχόμενο της νέας κοινωνικοπολιτικής ηγεμονίας που θα βγάλει τη χώρα απ’ το αδιέξοδο.

Δημοσιεύθηκε στον «Δρόμο της Αριστεράς», Σάββατο 27 Ιουλίου 2013, σελ. 12-13.