Οδηγός χαράς από το Δημοτικό Σχολείο Φουρφουρά (27 Σεπ 2013 | tvxsteam tvxs.gr)

........................................................

Οδηγός χαράς από το Δημοτικό Σχολείο Φουρφουρά

08:10, 27 Σεπ 2013 | tvxsteam tvxs.gr/node/139488

 

Πριν από 83 χρόνια, ένα σχολείο γεννήθηκε. Ήταν το 1930 όταν το Διδακτήριο του Φουρφουρά χτίστηκε για να στεγάσει τα όνειρα των παιδιών και για να δημιουργήσει καινούργια σε μια κοινωνία που ακόμα συνέρχονταν από αλλεπάλληλες ταλαιπωρίες. Από τις δύο αίθουσες του, χτισμένες στα αρχιτεκτονικά πρότυπα του Καποδίστρια, με τα ψηλά ταβάνια και τα μεγάλα παράθυρα στραμμένα προς το νότο, πέρασαν μέχρι και 90 περίπου παιδιά σε ένα έτος.

Ήταν ο Β’ παγκόσμιος πόλεμος και η γερμανική κατοχή που παραλίγο να προκαλέσουν το κλείσιμο του σχολείου. Όμως αυτό άντεξε και μέσα από τα λιγοστά παιδιά της μεταπολεμικής περιόδου, γεννήθηκε σιγά σιγά το Δημοτικό Σχολείο Φουρφουρά. Μετά από έναν αιώνα περίπου ζωής, 7 χωριά του Αμαρίου στέλνουν τα παιδιά τους στο σχολείο μας το οποίο το σχολικό έτος 2012-2013 αριθμούσε 45 μαθητές.

Αυτό που πάντα αναζητούσαμε και πάντα θέλαμε να πετύχουμε ήταν ένα χαρούμενο σχολείο. Ένα σχολείο όπου ο μαθητής θα άφηνε πίσω του ό,τι στενάχωρο σκοτείνιαζε τη σκέψη και την ψυχή του και χάνονταν σε ένα κόσμο όπου μπορεί να είναι ο οποιοσδήποτε και να πετύχει το οτιδήποτε.

Οδηγός χαράς από το Δημοτικό Σχολείο Φουρφουρά

 

Θέλαμε ένα σχολείο που κάθε μαθητής θα ανακάλυπτε τον καλύτερο του εαυτό και θα μάθαινε να τον ξεπερνά. Θα βλέπει ευκαιρίες στα προβλήματα του και θα νιώσει τη δύναμη της επιλογής του.

Όταν το παιδί θα κοιτάζει τα σύννεφα θα βλέπει ελέφαντες και όταν θα στέκεται μπροστά μας θα μπορεί χωρίς φόβο να ορθώσει το λόγο του για να στηρίξει τις πράξεις και τις σκέψεις του.

Το Σχολείο που πάντα φανταζόμασταν και θέλαμε ήταν ένα σχολείο εξωστρεφές. Που θα αγκάλιαζε και θα αγκαλιάζονταν από την κοινωνία.

Που θα είχε τις πόρτες ανοιχτές για τον επιστήμονα, τον αγρότη, αλλά και τον τυχαίο, περαστικό ποδηλάτη να μπει μέσα και να πει την ιστορία του, έτσι ώστε με τα μάτια αυτών των ανθρώπων οι μαθητές να γνωρίσουν καλύτερα τον ίδιο τους τον εαυτό.

Νιώθαμε έντονα την ανάγκη να αφήσουμε τη φύση να μας διδάξει. Να χρησιμοποιούμε όλες μας τις αισθήσεις στις διδασκαλίες μας και πάνω από όλα την καρδιά. Να παίζουμε θέατρο, να τραγουδάμε και να δημιουργούμε με ότι υλικό έχουμε στη διάθεση μας.

Θέλαμε οι μαθητές να προσπαθούν κάθε στιγμή να φτάνουν όπου δε μπορούν-φράση του Νίκου Καζαντζάκη από το βιβλίο “Αναφορά στον Γκρέκο”-, ξεπερνώντας το όρια των φόβων τους και του ίδιου του εαυτού τους.

Σκεφτόμασταν πως αν μάθεις στα πιτσιρίκια να βλέπουν τον κόσμο με εικαστικότητα, δε θα δεχθούν ποτέ ένα μολυσμένο περιβάλλον και αν μάθεις στα παιδιά να αγαπούν, τότε μεγαλώνοντας θα αγαπούν τη διαφορετικότητα.

Έτσι δημιουργήθηκε το Σχολείο της Φύσης και των Χρωμάτων. Μέσα από την ανάγκη να φτιάξουμε ένα καλύτερο κόσμο. Δε λέμε ότι τα καταφέρνουμε πάντα το ίδιο καλά. Το σίγουρο είναι ότι δίνουμε τον καλύτερο μας εαυτό.