...........................................................
Στους παγωμένους διαδρόμους της ΕΡΤ
του Niko Ago
Αρχικά είναι το δέος. Το Ραδιομέ......γαρο της Αγίας Παρασκευής, σε
οποιονδήποτε θεωρεί τον εαυτό του δημοσιογράφο, όπως η ταπεινότητά μου,
ασκεί ένα ανομολόγητο δέος. Μια κρυφή γοητεία. Μπροστά του, νιώθεις
ντροπαλό μαθητούδι. Το έχω νιώσει όσες φορές πήγα εκεί. Το ίδιο και
τώρα. Και πώς να γίνει αλλιώς, όταν περνάνε από τη μνήμη σου, όλοι
εκείνοι οι δάσκαλοι της δημοσιογραφίας που πάτησαν σε αυτό το κτήριο.
Όσο σε ελάχιστα άλλα μέρη, εδώ έπρεπε να μετράς τα λόγια σου δυο φορές.
«Είμαι δημοσιογράφος», εδώ λεγόταν μόνο από πραγματικούς δημοσιογράφους.
Φυσικά, λεγόταν μέχρι πρόσφατα, και από εκείνους που «δημοσιογραφούσαν»
επειδή τους είχε διορίσει ο εκάστοτε υπουργός. Μιλάμε, όμως, για τους
δημοσιογράφους.
Έπειτα το σοκ! Σχεδόν εγκαταλελειμμένο. Εξωτερικά, μόνο τα πανό συμπαράστασης και ελάχιστοι άνθρωποι να κινούνται σαν σκιές. Ακόμα και ο φύλακας, παρακολουθεί κάποιο ιδιωτικό κανάλι. Αυτός ο γίγαντας, μοιάζει να «τουρτουρίζει» και να δείχνει τόσο ευάλωτος. Θαρρείς πως από στιγμή σε στιγμή, αναμένει έναν δυνατό αέρα να τον ρίξει κατάχαμα. Ο ποιητής θα έγραφε, «από κάθε παράθυρο και κάθε γραφείο, τρέχουν τα δάκρυα της απόγνωσης». Και ένα μεγάλο «γιατί;», δείχνει να ακροβατεί, εκεί που κάποτε κρεμόντουσαν τα λάβαρα των θριάμβων. Εξωτερικά, δείχνει να μην υπάρχει ζωή. Πρέπει να κρατάς την αναπνοή σου για να καταλάβεις αν κάτι αναπνέει. Κι όμως, η ΕΡΤ «αναπνέει» και σου εμπνέει θαυμασμό.
Στους διαδρόμους του, μπορεί να μην υπάρχει η βαβούρα του παρελθόντος, οι αυστηροί έλεγχοι, μπορεί να μην εκπέμπεται η ίδια λάμψη και το ίδιο δέος, αλλά υπάρχει ζωή. Και πολύ χαμόγελο, με το οποίο σε υποδέχονται οι εναπομείναντες πιστοί του. Στο κοντρόλ, οι τεχνικοί το ίδιο αφοσιωμένοι και επαγγελματίες, και ας είναι «παράνομοι», απολυμένοι, απλήρωτοι, συκοφαντημένοι. «Κάποτε ήμασταν πολλοί περισσότεροι, μου λέει ο Νίκος. Τώρα, καθημερινά ερχόμαστε περίπου 200 με 250 άτομα. Άλλοι κουράστηκαν, άλλοι απογοητεύτηκαν και τα παράτησαν, ενώ άλλοι βρήκαν ήδη δουλειά σε εκείνο το ΔΤ που έφτιαξαν. Ανάμεσα σε αυτούς, και συνάδελφοι που ήταν στην πρώτη γραμμή των κινητοποιήσεων. Ακόμα και η συνάδελφος που δάκρυσε on camera, εκφωνώντας την είδηση του «λουκέτου». Άνθρωποι που φεύγανε για μια εβδομάδα να ξεκουραστούν και μετά μάθαμε ότι προσελήφθησαν στην ΔΤ. Δεν κρατάμε, όμως, καμία κακία. Όπως και δεν τα παρατάμε. Για μας, η ΕΡΤ είναι ανοιχτή και για αυτό είμαστε εδώ και εργαζόμαστε».
Στο στούντιο, αν δεν υπήρχε η χαλαρότητα των συναδέλφων παρουσιαστών και η απουσία πολιτικών στο πάνελ, τίποτα δεν παραπέμπει σε κανάλι που δεν λειτουργεί επίσημα. Τα πάντα κυλούν όπως παλιά. Εξωτερικά ρεπορτάζ, σύνδεση με ανταποκριτές σε ξένες χώρες, σοβαρότητα στην παρουσίαση των θεμάτων, επαγγελματισμός. Ενώ εσύ νιώθεις ότι σε τιμούν που σε καλούν, οι συνάδελφοι δείχνουν να σε ευγνωμονούν που είσαι εκεί. Αρνούνται να αφήσουν την ΕΡΤ να σιωπήσει και θέλουν περισσότερες φωνές να ακουστούν. Σαν εκείνο το πιτσιρίκι, που το άφησαν μόνο του στο σπίτι και τραγουδάει για να διώξει τους φόβους. Τελικά, υπάρχουν στιγμές που και οι γίγαντες νιώθουν μόνοι. Στιγμές που νιώθουν τρωτοί. Μόνο που αυτός ο γίγαντας, είσαι εσύ κι εγώ. Οι φόβοι του (πρέπει να) είναι και δικοί μας φόβοι. Η επιμονή των συναδέλφων να κρατάνε την ΕΡΤ ανοιχτή, είναι ο σφυγμός που δείχνει ότι υπάρχει ακόμα ζωή, σε ένα κορμί που, χωρίς προφανείς λόγους και αιτία, εν μια νυκτί, κάποιοι αποφάσισαν να θανατώσουν. Αλλά προς απογοήτευσή τους, και προς χαρά ημών των υπολοίπων, η ΕΡΤ αναπνέει ακόμα.
*Παρακολουθήστε τα κανάλια της ΕΡΤ από το ThepressProject και το ERTOPEN.
Έπειτα το σοκ! Σχεδόν εγκαταλελειμμένο. Εξωτερικά, μόνο τα πανό συμπαράστασης και ελάχιστοι άνθρωποι να κινούνται σαν σκιές. Ακόμα και ο φύλακας, παρακολουθεί κάποιο ιδιωτικό κανάλι. Αυτός ο γίγαντας, μοιάζει να «τουρτουρίζει» και να δείχνει τόσο ευάλωτος. Θαρρείς πως από στιγμή σε στιγμή, αναμένει έναν δυνατό αέρα να τον ρίξει κατάχαμα. Ο ποιητής θα έγραφε, «από κάθε παράθυρο και κάθε γραφείο, τρέχουν τα δάκρυα της απόγνωσης». Και ένα μεγάλο «γιατί;», δείχνει να ακροβατεί, εκεί που κάποτε κρεμόντουσαν τα λάβαρα των θριάμβων. Εξωτερικά, δείχνει να μην υπάρχει ζωή. Πρέπει να κρατάς την αναπνοή σου για να καταλάβεις αν κάτι αναπνέει. Κι όμως, η ΕΡΤ «αναπνέει» και σου εμπνέει θαυμασμό.
Στους διαδρόμους του, μπορεί να μην υπάρχει η βαβούρα του παρελθόντος, οι αυστηροί έλεγχοι, μπορεί να μην εκπέμπεται η ίδια λάμψη και το ίδιο δέος, αλλά υπάρχει ζωή. Και πολύ χαμόγελο, με το οποίο σε υποδέχονται οι εναπομείναντες πιστοί του. Στο κοντρόλ, οι τεχνικοί το ίδιο αφοσιωμένοι και επαγγελματίες, και ας είναι «παράνομοι», απολυμένοι, απλήρωτοι, συκοφαντημένοι. «Κάποτε ήμασταν πολλοί περισσότεροι, μου λέει ο Νίκος. Τώρα, καθημερινά ερχόμαστε περίπου 200 με 250 άτομα. Άλλοι κουράστηκαν, άλλοι απογοητεύτηκαν και τα παράτησαν, ενώ άλλοι βρήκαν ήδη δουλειά σε εκείνο το ΔΤ που έφτιαξαν. Ανάμεσα σε αυτούς, και συνάδελφοι που ήταν στην πρώτη γραμμή των κινητοποιήσεων. Ακόμα και η συνάδελφος που δάκρυσε on camera, εκφωνώντας την είδηση του «λουκέτου». Άνθρωποι που φεύγανε για μια εβδομάδα να ξεκουραστούν και μετά μάθαμε ότι προσελήφθησαν στην ΔΤ. Δεν κρατάμε, όμως, καμία κακία. Όπως και δεν τα παρατάμε. Για μας, η ΕΡΤ είναι ανοιχτή και για αυτό είμαστε εδώ και εργαζόμαστε».
Στο στούντιο, αν δεν υπήρχε η χαλαρότητα των συναδέλφων παρουσιαστών και η απουσία πολιτικών στο πάνελ, τίποτα δεν παραπέμπει σε κανάλι που δεν λειτουργεί επίσημα. Τα πάντα κυλούν όπως παλιά. Εξωτερικά ρεπορτάζ, σύνδεση με ανταποκριτές σε ξένες χώρες, σοβαρότητα στην παρουσίαση των θεμάτων, επαγγελματισμός. Ενώ εσύ νιώθεις ότι σε τιμούν που σε καλούν, οι συνάδελφοι δείχνουν να σε ευγνωμονούν που είσαι εκεί. Αρνούνται να αφήσουν την ΕΡΤ να σιωπήσει και θέλουν περισσότερες φωνές να ακουστούν. Σαν εκείνο το πιτσιρίκι, που το άφησαν μόνο του στο σπίτι και τραγουδάει για να διώξει τους φόβους. Τελικά, υπάρχουν στιγμές που και οι γίγαντες νιώθουν μόνοι. Στιγμές που νιώθουν τρωτοί. Μόνο που αυτός ο γίγαντας, είσαι εσύ κι εγώ. Οι φόβοι του (πρέπει να) είναι και δικοί μας φόβοι. Η επιμονή των συναδέλφων να κρατάνε την ΕΡΤ ανοιχτή, είναι ο σφυγμός που δείχνει ότι υπάρχει ακόμα ζωή, σε ένα κορμί που, χωρίς προφανείς λόγους και αιτία, εν μια νυκτί, κάποιοι αποφάσισαν να θανατώσουν. Αλλά προς απογοήτευσή τους, και προς χαρά ημών των υπολοίπων, η ΕΡΤ αναπνέει ακόμα.
*Παρακολουθήστε τα κανάλια της ΕΡΤ από το ThepressProject και το ERTOPEN.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου