Η ήττα των πνευματικών ανθρώπων του Οδυσσέα Ιωάννου (www.protagon.gr, 2/9/2013)

.......................................................


Οδυσσέας Ιωάννου www.protagon.gr, 2/9/2013 

Η ήττα των πνευματικών ανθρώπων

Photo: Vogilein/Flickr

Δεν είσαι ποιητής για να μου πεις πως όλοι κάποτε θα πεθάνουμε. Το έχω υπόψιν μου. Εσύ πες μου πως δεν θα πεθάνουμε ποτέ ή τουλάχιστον προετοίμασέ με για τον θάνατο, κάντον να φαίνεται ως μία «δίκαιη» κατάληξη μιας ζωής με ένα κάποιο νόημα.

Δώσε μου πάθος. Βάλε μια φωτιά στην άκρη μου και άστην να δούμε μέχρι πού θα με φτάσει. Σκάλισέ με ως το κόκαλο, παίδεψέ με μέχρι να πω έλεος, τύφλωσέ με, ξαναδώσε μου το φως μου με ένα άγγιγμα, γίνε η γκόμενα που θα μου γαμήσει το μυαλό, ρε γαμώτο! Αλλιώς, τι πνευματικός άνθρωπος είσαι; Βοηθός λογιστού με ειδίκευση στην προσθαφαίρεση ακέραιων αριθμών είσαι.

Δεν με νοιάζει τόσο η πολιτική σου τοποθέτηση. Μπορεί να είσαι ένας ειλικρινής και άδολος ιδεολόγος του νεοφιλελευθερισμού ή απλά ένας φοβικός που τρέμεις την παραμικρή ρήξη και σου λείπει κάποιο ένζυμο για να ακούσεις την οποιαδήποτε αποστροφή ριζοσπαστικής σκέψης. Τα σέβομαι απόλυτα. Μπορεί απλά να έχεις ιδιαίτερη έφεση στην «προσαρμοστικότητα», ταΐζοντας την ανάγκη για επιβεβαίωση των λεγομένων του από ένα μεγάλο κοινό, έτσι για να ξαναθυμηθείς πώς είναι να έχει αποδοχή αυτό που γράφεις…

Μπορεί να είσαι ο συγγραφέας ή η συγγραφέας του ενός βιβλίου, και το γλυκάδι του πρώιμου χρίσματος του «πνευματικού ανθρώπου» να έχει ξεραθεί πια στα δάχτυλά σου και να προσπαθείς αγωνιωδώς να το ξαναϋγράνεις. 

Πολλά μπορεί. Όμως, η στοίχισή σου πίσω από τους «ψύχραιμους», τους κυνικούς και τους «ρεαλιστές» δεν σε κατατάσσει στους σοβαρούς και στους πολέμιους του λαϊκισμού ή της ουτοπίας, αλλά πριονίζει, ρε συ, το μοναδικό κλαδάκι από το οποίο μπορείς να κελαηδάς. Να φέρνεις το άπιαστο στα μέτρα μου. Να το ξαναστέλενεις μακριά μου και να με σπρώχνεις να το κυνηγήσω. Να με γαμάς από παντού. Απ’ την καρδιά, το μυαλό, τη φαντασία, το όνειρο. Να αποτυπώνεις αλλά και να ζωγραφίζεις. Να σπρώχνεις με τους γδαρμένους σου αγκώνες σου για να μου διευρύνεις την περίμετρο, όχι στην ωμή αλήθεια αλλά στο όμορφο ψέμα. Από το σημερινό ψέμα φτιάχνεται η αυριανή πραγματικότητα. Όχι από αυτό που γίνεται, αλλά από αυτό που τελικά πιστεύεις πως μπορείς να κάνεις. Κάνε με να το πιστέψω. Μη με παρεξηγήσεις, δεν σου ζητάω να μου πουλήσεις αισιοδοξία και παρηγοριά αλλά να μου ανοίξεις δυνατότητα. Συγγραφέας είσαι, ρε γαμώτο. Με πόση ήττα ακόμη θα δηλητηριάσεις την τέχνη σου;