"Σκοτώνουν κι οι λέξεις..." της Γιούλας Ράπτη (www.protagon.gr, 4 Σεπτεμβρίου 2013)

..........................................................



www.protagon.gr, 4 Σεπτεμβρίου 2013

  

Σκοτώνουν κι οι λέξεις...

της Γιούλας Ράπτη

Photo: Eleni Sigalou

Overdose ΠΑΣΟΚ πάθαμε χθες, τουλάχιστον στα social media. Κίνημα, ετών 39, δύσκολη ηλικία, πολύ νέος για να πεθάνεις, πολύ μεγάλος για ροκ εντ ρολ. Τα 80's, εκτός από τα νιάτα μας, ήταν και ο σοσιαλισμός α λα Ανδρέα, τα περήφανα νιάτα-τιμημένα γηρατειά, η Ρίτα Σακελλαρίου... το 'βρώμικο 89', μετά τα πλυντήρια για το ξέβγαλμα που δεν τα έβαλε μόνο ο Ακης, τι να πρωτοθυμηθείς, τι να ξεχάσεις! Ιστορία μου, αμαρτία μου - που τραγουδούσε κάποτε κι ο Πρόεδρος...

Περαβρεχισμός! Αν θυμάμαι καλά τον όρο πρέπει να τον έχω διαβάσει σε ένα άρθρο του συναδέλφου και φίλου, του Παντελή Μπουκάλα. Μπορεί και να λειτουργεί σαν ομπρέλα ότι δεν σε αφορά αυτό που γίνεται, η διάβρωση αριστερών αξιών, συνθημάτων, αρχών • «πέρα βρέχει», μόνο που φτάσαμε να μην μπορούμε να συνεννοηθούμε στο τέλος αφού οι λέξεις έχασαν κάθε νόημα, κάθε βάρος, κάθε μνήμη που κουβαλούσαν. Κι έμεινε το «Κεντροαριστερά» να θέλει να σηματοδοτήσει κάτι, κάτι σημαντικό, αλλά τα πρόσωπα να μην πείθουν ούτε καν για το παλιό, το ξεπερασμένο, το φθαρμένο.

Χειρουργική επέμβαση λέει, για τη Συρία. Αχ, αυτή η πολεμική γλώσσα, που κόκαλα τσακίζει! Που τη μια δανείζεται ονομασίες στρατιωτικών επιχειρήσεων από τη μυθολογία, τη μια από την ιατρική... φαντασία που σκοτώνει. Δηλαδή, όταν λέμε «χειρουργική», θα υπάρξει αναισθησία πριν, ή αρκεί αυτή που θα δείξουν όσοι την αποφασίσουν; Το θέμα δεν είναι ότι δεν υπάρχει ασθενής- υπάρχει- αλλά μέχρι τώρα όπου υπήρξε επέμβαση στο τέλος «η εγχείριση πέτυχε, ο ασθενής απεβίωσε».

Πόλεμος vs πολιτισμού: Η Τουρκία ανέβαλε το Μεσογειακό Φεστιβάλ Κινηματογράφου, που θα γινόταν στη Σμύρνη, λόγω των πολιτικών εξελίξεων και του φόβου για ενδεχόμενο τρομοκρατικό χτύπημα. Έτσι είναι: ή θα είσαι με τις γέφυρες που ενώνουν τους λαούς, όπως η τέχνη σε κάθε μορφή, ή θα είσαι με το μίσος που καλλιεργεί ο πόλεμος. Πολιτισμένος πόλεμος δεν υπάρχει.

Ο πόνος του έρωτα vs πολιτική οικονομία. Τα ξεχάσαμε όλα μπροστά στα πάθη των μνημονίων: έρωτες, χωρισμούς, άλλες ανασφάλειες πλην της οικονομικής. Μπορεί ο χωρισμός ενός φίλου να γίνει πράξη βαθιά πολιτική; Μπορεί. Για μια γενιά που έκανε τη δική της συμφωνία της Βάρκιζας, «να μην ενοχλήσουμε τις αγορές με τους συναισθηματισμούς μας». Μια ανθρώπινη εμπειρία μετά από μια απάνθρωπη τριετία.

Τέλος εποχής: μόλις δεις αγχωμένους γονείς να τρέχουν σε σχολεία, φροντιστήρια, βιβλιοπωλεία και τα πρώτα μακρυμάνικα μπλουζάκια τα βράδια, αποχαιρέτα το Καλοκαίρι. Καλό Φθινόπωρο, λοιπόν!