.......................................................
Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ ερωτοτροπεί με το κιτς...
ή όταν ο ΣΥΡΙΖΑ ακόμα ψάχνεται...
μία αφίσα που θυμίζει μία παλαιότερη του Σάκη Ρουβά,
μία αφίσα με εμφανείς τις ομοιότητες με τη φρεσκότατη επίσης
αφίσα του Καμένου.
και ένα ερώτημα: Πού οδεύομεν σύντροφοι?
μία αφίσα: η αφορμή για συζητήσεις και εντάσεις ή το μήλο
της έριδος
πρόκειται άραγε για την αφίσα της «ντροπής» όπως βιάστηκαν κάποιοι σύντροφοι να την
χαρακτηρίσουν?
μία αφίσα αρχηγοκεντρική, όπως φοβικά ή μη ψιθυρίζεται στους διαδρόμους?
μία αφίσα αλά Παπανδρέου, όπως σπεύδουν να σχολιάσουν ίσως
με κακεντρέχεια οι εξωτερικοί μας παρατηρητές?
ή καλύτερα: γιατί φοβόμαστε σύντροφοι;
Μία αφίσα εμπνευσμένη από φόβο και ανασφάλεια που δυστυχώς
εξακολουθεί να διατρέχει τον ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα και σήμερα, τη στιγμή που καλείται
να βγει μπροστά και να ξεπεράσει τους φόβους του, γιατί είναι ζήτημα ζωής ή
θανάτου.
Φόβος, μήπως δε μαζέψουμε κόσμο. Προσπάθεια να καλύψουμε τα
οργανωτικά μας ελλείμματα και την αδυναμία ελέγχουν των μέσων με μία
φωτογραφία.
Φόβο, μήπως δώσουμε χώρο στις οργανώσεις να αποφασίσουν,
δηλαδή στους «μη ειδικούς». Έλα που
υπάρχει και μία θεωρία τεκμηριωμένη επιστημονικά (για τους δύσπιστους) που λέει
ότι για να στηρίξουν οι άνθρωποι μία ενέργεια, πρέπει στοιχειωδώς να τη νιώθουν
δικιά τους. Να θυμίσω εδώ, πως πάντα οι οργανώσεις καλούνται να κάνουν την αφισοκόλληση.
Αλλά σπάνια ρωτούνται για το μήνυμα.
Φόβο μήπως τα σχόλια των συριζαίων αποτελέσουν τροφή στα
καθεστωτικά ΜΜΕ.
Φόβο πως δεν παίζουμε καλά το επικοινωνιακό τους παιχνίδι. Ποδοσφαιρόφιλη δεν είμαι, αλλά έχω ακούσει πως
σε ξένο γήπεδο ο αγώνας είναι δυσκολότερος. Τώρα όταν το γήπεδο είναι γεμάτο
από εχθρικούς οπαδούς της άλλης ομάδας που έχουν μάστερ στο να διαλύουν την
αντίπαλη ομάδα σε αυτούς τους αγώνες
έστω και όντας απλοί θεατές, ε τότε, το βρίσκω εξαιρετικά ανόητο εκ
μέρους μας να παίζουμε αυτό το παιχνίδι.
Άσε που το δικό τους παιχνίδι δεν πείθει πια, όταν οι τσέπες
είναι άδειες.
Φόβος μήπως δε βρουν οι Θεσσαλονικείς το Λευκό Πύργο(αυτό
δεν το σχολιάζω)
Φόβο πως δεν είμαστε αρκετά καλοί. Λες και υπάρχουν
καλύτεροι.
Κάπως έτσι αρχίζουν να ξεδιπλώνονται οι ανασφάλειες, οι
φόβοι και τα συμπλέγματά μας...
Στοιχειωμένοι από παθογένειες που η Αριστερά δεν κατάφερε
ακόμα να ξεπεράσει ...
Οπισθοδρόμηση και όχι ολίσθημα, ούτε βιασύνη...Ιδεολογική οπισθοδρόμηση
υπαγορευμένη η από τους φόβους μας- πολιτική επιλογή βασισμένη σε μία λογική
φανερά απαξιωμένη από το σύνολο της κοινωνίας...
Ίσως όμως τελικά και
η δικιά μας Αριστερά να είναι βαθιά ποτισμένη από την κουλτούρα του κιτς , όσο
κι εάν δεν το παραδεχόμαστε. Δε ζούσαμε και σε γυάλα άλλωστε. Όσο και εάν
παλεύει εναντίον του βλαχομπαρόκ, αντανακλαστικά επιδεικνύει το πόσο βαθιά το
έχει ενσωματώσει...Ανίατα(;) τα σημάδια του.
Το μήνυμα « μία φωτογραφία-ένα πρόσωπο- ο ΣΥΡΙΖΑ-ελάτε»
αποκτά την έννοια σαφούς πολιτικής επιλογής όταν προωθείται με κάθε μέσο, από
αφίσες μέχρι συνεντεύξεις. Όταν όμως στα κείμενα μας θέτουμε ως διακηρυγμένο
στόχο την διαπαιδαγώγηση ολόκληρης της
κοινωνίας σε άλλα αξιακά πρότυπα, δημοκρατίας, ισότητας, εναλλαγής, πολιτικής
δράσης και ως πολιτικό ορόσημο του ΣΥΡΙΖΑ την ένωση πολιτικών φορέων και χώρων
και όχι την εισαγωγή συγκεκριμένων προσώπων, αλλά ταυτόχρονα επενδύουμε σε ένα «φαίνεσθαι»,
όχι και τόσο πετυχημένο ομολογουμένως, τότε τα πράγματα μπερδεύονται, προκύπτει
μία ιδιότυπη σύζευξη άκρως παραλυτική και ποιος να υποστηρίξει τί, όταν
ψάχνουμε να βρούμε την εικόνα μας...
Το ασφαλέστερο κριτήριο, από τις αφίσες μέχρι τις πολιτικές
μας συνεργασίες και τη διαμόρφωση του
προγράμματος μας είναι η συνεισφορά στην πραγματοποίηση της κοινωνικής και
πολιτικής αλλαγής που επιθυμούμε...
Το ρολόι χτύπησε, δώδεκα, έδειξε την ώρα της σύγκρουσης, την
ώρα του ΣΥΡΙΖΑ!
Ας συγκρουστούμε, ας ξεριζώσουμε κάθε τι παλιό, και ας το
πετάξουμε (όχι στην ανακύκλωση).
Ας συγκρουστούμε με ότι μας κρατάει πίσω αγκιστρωμένους, ας
συγκρουστούμε με την κουλτούρα έκτρωμα που συντηρήσαν και εξέθρεψαν από τη σήψη
μιας ολόκληρης κοινωνίας...επώδυνα και βίαια, μα δε γίνεται αλλιώς!
Ας μηδενίσουμε τα
κοντέρ, με τη δικιά μας ουτοπική λογική. Διψάει ο κόσμος για όνειρο και ελπίδα,
διψάμε και εμείς μαζί...
Ο φόβος μας κάνει αδύναμους. Αν φανούμε αδύναμοι, η Ιστορία
θα μας συντρίψει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου