.........................................................
Photo: Panayiotis Tzamaros / Fosphotos.com
Περί θρησκευτικών και παιδείας
Photo: Panayiotis Tzamaros / Fosphotos.com
Εάν
ανοίξει κάποιος τα βιβλία των θρησκευτικών, που κατά καιρούς
διδαχτήκαμε στα σχολεία, σε συγκεκριμένα ευκόλως εντοπίσιμα χωρία και
δεν είναι ιεροκήρυκας της ορθοδοξίας ή θαμώνας κατηχητικού σχολείου, θα
βγάλει σπυριά.
Ποιος Μαρξ και ποιο όπιο του λαού; Πρόκειται περί εγχειριδίων που
προσεγγίζουν σε επιστημονισμό την αποκάλυψη του Ιωάννη. Είναι εγχειρίδια
της μεταφυσικής μυθολογικής διάστασης της ορθόδοξης χριστιανικής
θρησκείας, τα οποία φυσικά δεν εμπεριέχουν τις πηγές που εμπεριέχουν,
ώστε οι νέοι μαθητές -που τώρα πλάθουν άποψη- να μάθουν να αμφισβητούν
και να αναλύουν τα πράγματα σε μία ψυχαναλυτική και γόνιμη βάση.
Πρόκειται περί κειμένων που θέλουν να πείσουν για την αυθεντικότητα των
λεγόμενών τους και εξετάζουν τα παιδιά με βάση αυτήν. Ακόμα και όταν σε
μία τάξη διδάσκεται θρησκειολογία, αυτό γίνεται ακριβώς για να
επαληθευτεί το πόσο καλύτερη είναι η χριστιανική θρησκεία από όλες τις
άλλες.
Θα μου πείτε, ορθώς, πως μιλάω λες και έχω λύσει το θεϊστικό
πρόβλημα. Έτσι μιλάω, αλλά δεν επιζητώ στον αναγνώστη να ταχθεί υπέρ των
αθεϊστικών μου αντιλήψεων. Τα παραπάνω δεν αποτελούν καινά δαιμόνια,
αλλά κοινή λογική. Είναι λογική ο ντετερμινισμός, είναι λογική ο
ανθρωπισμός και δεν είναι λογική ο στείρος προσηλυτισμός.
Εδώ ανακύπτει ένα ακόμα ερώτημα που δείχνει και πώς ακριβώς αδυνατούν
να δράσουν ακόμα και αυτοί οι μηχανισμοί. Άραγε, πετυχαίνει τον σκοπό
του το μάθημα, δηλαδή φοράνε παιδιά κομποσκοίνια και αναγνωρίζουν το
αλάθητο στα λόγια του εκάστοτε ιερέα όσο παράλογη, λογική, σοφή,
αιτιολογημένη, μεταφυσική, νευρωτική και αν είναι η άποψή του; Η
απάντηση, φυσικά, όχι. Γιατί ακόμα και εδώ λειτουργεί ο ελληνικός νόμος
του ωχαδερφισμού. Τι θες να παλέψεις για να μετατραπούν τα θρησκευτικά
σε θρησκειολογία -με πολύωρες παραδόσεις, κοσμοπολίτικες αντιλήψεις και
επισκέψεις, επιστημονική και ψυχαναλυτική εξήγηση, συγκριτική μελέτη με
αθεϊστικά, κοινωνιολογικά και ιστορικά κείμενα- αφού έτσι και αλλιώς
όπως άθεος είσαι και εσύ, όπως και συ δεν συμπαθείς τους παπάδες, έτσι
και ο γιος σου θα σε ακολουθήσει και εις τους αιώνας των αιώνων. Περί
αυτού πρόκειται. Δηλαδή, περί της πλήρους άρνησης της αλλαγής μέσω της
παιδείας.
Μία κοινωνία άθεων ίσως να μην ήταν καλύτερη. Μία κοινωνία γόνιμων
αμφισβητιών όμως, σίγουρα θα ήταν. Και εδώ έγκειται όλη η προβληματική.
Κατά πόσο θέλει η νόμιμη εξουσία να δημιουργήσει μία τέτοια κοινωνία.
Ένα τέτοιο σχολείο. Δεν βαυκαλίζομαι. Δεν θέλει. Δεν θέλει μία παιδεία
ουσιαστική που να θέτει τις βάσεις για πολιτικό και επιστημονικό
πολιτισμό, που να βοηθάει τους νέους να πλάθονται και να αλλάζουν, να
μην αναπαράγουν με ολίγες αποκλείσεις την οικογενειακή τους ταυτότητα.
Θέλει ένα σχολείο αγράμματων και υποδουλωμένων. Θέλει γρανάζια και θέλει
θύματα. Θύματα που βλέπουν τα αρχαία ελληνικά ως συντηρητισμό, τα
μαθηματικά ως βίτσιο παρανοϊκών, τη φυσική ως κάτι ξένο από την
κοινωνία, την ιστορία ως παπαγαλία, τη μουσική ως μη σχολείο και τη
γυμναστική ως ανταγωνισμό, αλλά θύματα -που αν προέρχονται και από μία
οικονομική κατάσταση που τους το επιτρέπει, θα τα θεωρήσουν όλα αυτά
εφαλτήριο για ένα ΤΕΙ για ένα ΑΕΙ που θα τους δώσει δουλειά και φαγάκι-
σε οποιεσδήποτε συνθήκες, χωρίς να μπορούν να τις μεταβάλλουν και για
τις οποίες μίαν ολόκληρη ζωή θα βλασφημούν... Για την ταμπακέρα, τίποτα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου