[ΓΝΩΜΕΣ] Το κακό με σάρκα και οστά.Από τον Άρη ΑλεξανδρήΟ Κασιδιάρης σήμερα κλήθηκε ναανταλλάξει δημοσίως απόψεις με δυομορφωμένες, δυναμικές γυναίκες.Το χτύπημα στον εγωϊσμό του ήτανδιπλό!
Η κατάσταση σοκ στην οποία περιήλθαμε όλοι όσοι
παρακολουθήσαμε την επίθεση του εκπροσώπου της Χρυσής Αυγής προς τη Λιάνα Κανέλλη και τη Ρένα Δούρου το πρωί δεν περιγράφεται με λόγια. Ίσως επειδή ξεπερνάει κατά πολύ κάθε γνωστή παρεκτροπή της πολιτισμένης έκφρασης, ξεχειλώνοντας την έννοια του ακραίου, όπως τη γνωρίζαμε. Δεν ήταν ένα επικοινωνιακό στραβοπάτημα εν βρασμώ ψυχής. Ήταν το en face του ωμού φασισμού.
Ο Κασιδιάρης σήμερα κλήθηκε να ανταλλάξει δημοσίως
απόψεις με δυο γυναίκες, που όχι μόνο είναι μορφωμένες και πολιτικοποιημένες, αλλά δεν διστάζουν να εκφράσουν τη γνώμη τους με ορμητικότητα και σθένος. Το χτύπημα λοιπόν προς τον εγωισμό του ήταν διπλό. Δεν είχε απλώς να αντιμετωπίσει δυο άτομα με διαφορετική άποψη από τη δική του, εξοπλισμένα με ισχυρά μέσα έκφρασης. Είχε να αντιμετωπίσει δυο γυναίκες. Κάθε παράγοντας αυτού του συνδυασμού πληγώνει τον ψυχισμό του με διαφορετικό τρόπο, γι΄ αυτό και η βίαιη έκρηξή του ήρθε ως εύλογη τελείωση της τρομακτικά παράλογης συμπεριφοράς του.
Φοβάμαι όμως πως ο κίνδυνος που γεννάται
από την παρανοϊκή αυτή παράσταση υπερβαίνει τα στενά ατομικά δεδομένα του εκπροσώπου της Χρυσής Αυγής και δρα πολλαπλασιαστικά στο πιο σημαίνον κλιμάκιο σκέψης και δράσης, εκείνο του λαού. Παρότι τα απανωτά χαστούκια και η ρίψη ποτηριών με νερό λειτούργησαν αφυπνιστικά έως και εξεγερτικά για τα δημοκρατικώς όντα της κοινωνίας, παρατηρώ ότι προκάλεσαν τέρψη και ταύτιση σε κάποια άλλα. Εκείνα που πλανώνται και χειραγωγούνται εύκολα, τασσόμενα υπέρ του ρεύματος που φαίνεται πιθανότερο να ταράξει το υπαρξιακό τους έλος. Γιατί δεν ήταν λίγοι όσοι έσπευσαν να πουν “καλά τους έκανε” ή “τις έβαλε στη θέση τους επιτέλους”.
Οι υποστηρικτές αυτοί του ολοκληρωτισμού
αποτελούν και τον πιο επικίνδυνο παράγοντα του κοινωνικού ρου, ακριβώς επειδή το κριτήριό τους είναι αστάθμητο και νοθευμένο. Η σκέψη υποκινείται από την εγγενή άγνοια που η καλλιέργεια ποτέ δεν κατάφερε να αγγίξει και η δράση καθοδηγείται από την απρόσωπη κοινωνική καταπίεση και την προσωποποιημένη βλακεία των άλλων. Στα μάτια των ανόητων το άγγιγμα της Κανέλλη με μια εφημερίδα (εις ένδειξη αγανάκτησης προς την προγενέστερη επίθεση προς τη Δούρου) ισοδυναμεί με αφορμή για την εκκίνηση άμυνας του Κασσιδιάρη. Οι ανήμποροι να διακρίνουν το μέτρο είναι αυτοί που καταδικάζουν τη δημοκρατική μεθοδολογία σε σουρεαλιστικό εκφυλισμό.
Όσο υπάρχει κόσμος που αδυνατεί να διαχωρίσει
τη νόμιμη επιθετική επιχειρηματολογία από την παράνομη σωματική βία εννοιολογικά, οι Κασσιδιάρηδες αυτού του κόσμου θα βρίσκουν έδαφος να κατακρεουργούν την κοινή λογική και κάθε αυτονόητο (για πόσο άραγε;) δημοκρατικό θεσμό. Ο εκπρόσωπος της Χρυσής Αυγής δεν είναι το πρόβλημα. Είναι μια ισχνή αντανάκλαση του προβλήματος, το οποίο ενυπάρχει στον κόσμο σε λανθάνουσα τις περισσότερες φορές μορφή.
Ανεξάρτητα από την όποια ιδεολογική μου
αντίθεση με τη Λιάνα Κανέλλη και τη Ρένα Δούρου, θεωρώ ότι σήμερα υπήρξαν θύματα της πιο βάναυσης εκδήλωσης οργισμένης άγνοιας. Δεν μπορώ καν να φανταστώ την ταραχή που υπέστησαν αλλά είμαι σίγουρος ότι ξέρουν καλά και οι δυο πως αν χρειάζεται μια φορά θάρρος για να είσαι διαφορετικός, χρειάζεται δέκα φορές περισσότερο για να είσαι διαφορετικός ενώπιον ενός φασίστα.
Αλληλεγγύη στις δυο γυναίκες που
δέχτηκαν απρόκλητη δημόσια επίθεση.
Περιθωριοποίηση του φασισμού και
των πρεσβευτών του τώρα. |
Η ειρωνία της δημοκρατίας.Απο τον Στάθη ΤσαγκαρουσιάνοΘέλατε χρυσαυγίτες στη Βουλή;Λουστείτε τους!Δυο βουλευτές ήρθανε στα χέρια. Για την ακρίβεια: ο ένας χειροδίκησε και η άλλη τον ξεφτίλισε φραστικά. Τον είπε φασισταριό (τον ανθό της Δημοκρατίας :)
Οσο κι αν πονάει, πρέπει να παραδεχτούμε
ότι ενώπιον του "Ιερού θεσμού" ο Κασιδιάρης είναι ισάξιος με την Κανέλλη. Όσο ψήφισε τον έναν ο ελληνικός λαός, τόσο ψήφισε και τον άλλον. Συνεπώς έχουν κι οι δύο το δικαίωμα να εμφανίζονται και να μιλούν. Αν έχει το διακαίωμα να βρίζει ο ένας, έχει και ο άλλος.
Όσο κι αν πονάει, πρέπει να αναλογιστούμε
ότι όσο "χαρήκαμε" εμείς με τις μούτζες στη Βουλή και τα γιαούρτια στους πολιτικούς, ανοίγαμε την προοπτική να τα φάμε κι εμείς μια μέρα. Δεν γίνεται να είμαστε μόνο εμείς παραβατικοί -μπορούν να γίνουν και οι απέναντι.
Φυσικά, εμείς είμαστε "μορφωμένοι άνθρωποι
με ευγενείς σκοπούς", ενώ οι άλλοι "κτηνάρες bouncers με χιτλερικό DNA". Η δημοκρατία όμως είναι τυφλή και δίκαιη. Δεν ξεχωρίζει τα παιδιά της. Αν δέχεσαι να μπεις στην αγκαλιά της, πρέπει να παίξεις με τους όρους της. Αυτό οδηγεί συχνά σε ειρωνείες της ιστορίας. Από το ότι οι Αιγύπτιοι έριξαν τον Μουμπάρακ με άφθονο άιμα, για να καταλήξουν να κονταροχτυπιούνται πάνω απ τις κάλπες τα δύο άκρα της παλιάς δράκας του, μέχρι το ότι η πλειοψηφία των Γερμανών ανέβασε, μια ταραγμένη εποχή, τον Χίτλερ στην κορυφή του δημοκρατικου πολιτέυματος!
'Ετσι είναι όμως. Τake it or leave it!
Τα γούστα μου τα ξέρετε. Απεχθάνομαι την
Χρυσή Αυγή για πάμπολλους λόγους. Και νομίζω ότι θα έπρεπε να απαγορευτεί, γιατί κηρύσσει το μίσος και αντιμάχεται την ίδια την ύπαρξη της δημοκρατίας. Όσο όμως δεν είναι απαγορευμένη, είναι νόμιμη. Και όσο έιναι νόμιμη, πρέπει να την τρώω στη μάπα. Στην δημοκρατία δεν γίνεται να τα έχεις όλα. Δυστυχώς, ορισμένοι συγκατοικοί μου σε αυτήν την χώρα επιλέγουν αρρώστια και μίσος. Κι εγώ πρέπει να συνο- μιλήσω με την αρρωστια επί ίσοις όροις! Όπως η ψήφος ενος πρώην κλέφτη είναι ισοβαρής με την ψήφο ενός ποιητή, έτσι και ένας βουλευτής της Χρυσής Αυγής είναι ισάξιος με έναν βουλευτή του ΚΚΕ.
Οπότε, ή είμαστε δημοκράτες ή δεν είμαστε.
Κι οφέιλαμε να ξέρουμε ότι το πρώτο αγανακτισμένο γιούρτι που εκσφενδο- νίστηκε, άνοιγε τους ασκούς του πολέμου. Τώρα, είτε θα συνέλθουμε (και δεν θα ξαναστείλουμε χρυσαυγίτες στη Βουλή) είτε ο πόλεμος θα γενικευτεί. |
[ΓΝΩΜΕΣ] Γιατί κύριε;Από τον Άρη Αλεξανδρή
Το νέο τηλεοπτικό σποτ της Νέας Δημοκρατίας
απηχεί όλες εκείνες τις αξίες που ενορχήστρωσαν μεθοδικά την κομματική συνειδησιακή σύνθεση της νεότερης πολιτικής ιστορίας της χώρας. Ο ρηχός τρόπος σκέψης που φτάνει μέχρι εκεί που του επιτρέπει η κοντόφθαλμη μωροφιλοδοξία του φορέα του και η γραφική επίκληση στο συναίσθημα της επιλεκτικής συγκίνησης αποτελούν τα βασικά χαρακτηριστικά της.
Χτύπημα πρώτο: Ένας δάσκαλος απαριθμεί τις
χώρες του Ευρώ ενώπιον των νεαρών μαθητών του και μέσα σ’ αυτές ως δια μαγείας δεν βρίσκεται η Ελλάδα. Το μάρκετινγκ της καταστροφολογίας επιχειρεί να εμπορευτεί τον τρόμο με τον πιο γελοιωδώς κραυγαλέο τρόπο, θέτοντας εμμέσως το καθιερωμένο δίλημμα: ή ψηφίζετε αυτό που σας πλασάρουμε ή καταδικάζεστε αιωνίως στις φλόγες της κολάσεως. Η συνταγή είναι τόσο παρωχημένη και απρόσφορη πλέον, που καθίσταται αμέσως σαφές ότι το επικοινωνιακό χάσμα ανάμεσα στη Νέα Δημοκρατία και τον λαό είναι μεγαλύτερο από ποτέ και ενδεικτικό του γήρατος που την διακατέχει ως πολιτικό κόμμα και κυρίως ως ανθρώπινο δυναμικό.
Χτύπημα δεύτερο: Ένα μικρό κοριτσάκι,
που πνίγεται από το άδικο της άστοχης οικονομικής πολιτικής της χώρας, όπως άλλωστε όλα τα κοριτσάκια του δημοτικού, ορθώνει το ανάστημά του και ρωτάει θλιμμένο τον δάσκαλο γιατί η Ελλάδα δεν βρίσκεται ανάμεσα στις χώρες του Ευρώ. Ο δάσκαλος μένει να κοιτάει τη μαθήτρια ανήμπορος να απαντήσει, γιατί μάλλον η απάντηση “Επειδή οι γονείς σου δεν πλήρωναν φόρους και ψήφιζαν τον ξάδερφο από το χωριό για να βολευτούν” παραείναι μακροσκελής για τον περιορισμένο τηλεοπτικό χρόνο.
Κορύφωση: Το σλόγκαν “Με το μέλλον
των παιδιών μας δεν παίζουμε” έρχεται ως ιδανική κλιμάκωση του φανταχτερού λαϊκισμού του σποτ, ηχώντας ειρωνικά στα αυτιά όσων τυχαίνει να θυμούνται τη δράση της Νέας Δημοκρατίας πριν το φιάσκο των πρόσφατων πασοκικών κυβερνήσεων. Το κόμμα που καθιέρωσε την ευτελέστερη μορφή φοιτητικού συνδικαλισμού και διέφθειρε τόσα νεανικά μυαλά με την κοινωνική νοοτροπία που εισήγαγε, έχει το θράσος να επικαλείται τους νέους στην πιο άκακη βερσιόν τους (προεφηβική) για να εμπλουτίσει τα θέλγητρά του. Άραγε πιο εντυπωσιακό είναι το θράσος ή η απήχησή του;
Συνολικά, για ακόμη μια φορά ένα γιγάντιο
πρόβλημα τίθεται σε λάθος βάση και προσεγγίζεται από τις πιο σαχλές οπτικές, για χάρη του εντυπωσιασμού και της πρόσκαιρης αλλά και ευκαιριακής συσπείρωσης. Η Νέα Δημοκρατία δεν μπαίνει στον κόπο να εξηγήσει συνοπτικά σε ποιά ακριβώς ιστορικά στοιχεία συνίσταται ο παρών κίνδυνος εξόδου από το Ευρώ (και πού αυτός μπορεί να οδηγήσει), αλλά ανάγει την παραμονή σε αυτό στην εύπεπτη σφαίρα του κοινωνικού πρεστίζ. Τα στεναχωρημένα παιδικά μάτια, που υγραίνονται στο άκουσμα της είδησης πως η Ελλάδα δεν είναι στο ευρώ, μειώνουν το πραγματικό πρόβλημα, συμπυκνώνοντάς το τόσο, όσο χρειάζεται για να μοιάσει η επιγενόμενη έξοδος με την αδυναμία αγοράς του ακριβότερου σαμπουάν.
Σκοπός του τρέιλερ είναι να οδηγήσει τον
θεατή από το ταραχώδες ερέθισμα στον ασυλλόγιστο μονόδρομο μιας απόφασης, που ακόμα κι αν είναι σωστή, δεν αποτελεί προϊόν κριτικής σκέψης. Με λίγα λόγια, το διαφημιστικό της Νέας Δημοκρατίας χρησιμοποιεί αυτό που υποτίθεται πως εχθρεύεται προεκλογικά (τον ανερμάτιστο κοινωνικο- πολιτικό βίο) ως προωθητικό υλικό, αποδεικνύοντας περίτρανα την αδιόρθωτη φαυλότητά της. |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου