............................................................
Πληθωριστικές μοναδικότητες
Tου Παντελη Μπουκαλα
«Μόνο η Νέα Δημοκρατία μπoρεί να βγάλει τη χώρα από την κρίση». Ο κ.
Σαμαράς αυτά. Και σαν ηχώ ο κ. Καραμανλής, ο Κώστας, ο πρώην
πρωθυπουργός, όχι ο Κωνσταντίνος του Αχιλλέως, ο υπό διαμόρφωση νέος
αρχηγός: «Μόνο με τη Ν.Δ. θα εξασφαλιστεί η έξοδος από την κρίση». Μόνο;
Οχι βέβαια. Διότι ιδού το νέο προεκλογικό σποτ: «Μόνο το ΠΑΣΟΚ μπορεί
να εγγυηθεί λύση και σταθερότητα». Και επιπλέον: «Μόνο το ΠΑΣΟΚ έχει
ολοκληρωμένο πρόγραμμα». Εδώ επιτρέπεται (αν δεν επιβάλλεται) η κραυγή:
«Πήραμε! Πήραμε!»
Στην Αριστερά τώρα. Διά στόματος Δραγασάκη: «Οι
Ευρωπαίοι ξέρουν ότι μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να κάνει αλλαγές στο κράτος
και τη φορολογία». Και διά στόματος Τσίπρα: «Μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ εγγυάται τις
συντάξεις». Στην απέναντι όχθη, το ΚΚΕ, αυτοκαταστροφικά μοναχικό: «Μόνο
το ΚΚΕ είπε την αλήθεια στον λαό». Και: «Μόνο το ΚΚΕ μιλάει για την
προστασία των αγροτών». Και το τυπικά πλέον απροσδόκητο σύνθημα: «Μόνο
το ΚΚΕ μπορεί να αντιμετωπίσει τον ΣΥΡΙΖΑ». Και μόνο αυτή η
διαβεβαίωση, αμυντική και επιθετική ταυτόχρονα, θα μπορούσε να οδηγήσει
κάμποσους ψηφοφόρους του κόμματος αυτού να στραφούν έστω άπαξ προς τον
ΣΥΡΙΖΑ, για το ενδεχόμενο να δουν με τα μάτια τους κυβέρνηση της
Αριστεράς στα ογδόντα τους, κι ύστερα από βουνό διαψεύσεις και
απογοητεύσεις.
Στην Αριστερά πάντοτε: «Τη σημαία του τρίτου πόλου
μόνο η ΔΗΜΑΡ μπορεί να τη σηκώσει αξιόπιστα». Και: «Μόνο η ΔΗΜΑΡ είναι
Αριστερά της ευθύνης». Στους Οικολόγους Πράσινους τώρα, όπου τα πράγματα
είναι μετριοπαθέστερα: «Μόνο με τους Οικολόγους μπορεί να υπάρξει
εναλλακτική κυβερνητική πλειοψηφία χωρίς το ΠΑΣΟΚ και τη Ν.Δ.».
Στροφή
λαϊκοδεξιά, για ν’ ακούσουμε τον κ. Καμμένο, που δεν λέει να αρνηθεί το
μερίδιό του στην καραμανλική σεμνοταπεινότητα: «Οι Ανεξάρτητοι Ελληνες
είναι το μόνο πατριωτικό, αστικό και λαϊκό κίνημα». Και να κλείσουμε με
ΛΑΟΣ (αφήνοντας τους χρυσαυγίτες στην αιματηρή μοναξιά τους): «Μόνο ο
ΛΑΟΣ είναι το γνήσιο πατριωτικό κόμμα».
Με δεδομένο το δικαίωμα
στον αυτοπροσδιορισμό, κάθε κόμμα (ή «κίνημα») μπορεί να
αυτοχαρακτηριστεί όπως θέλει. Πάγια λογική του εμπορίου άλλωστε είναι να
διαφημίζεις το προϊόν σου σαν το μοναδικό άξιο λόγου, καταγγέλλοντας τα
υπόλοιπα σαν σάπια, ακόμα και αν στον πάγκο τους βρίσκεται ο αδερφός
σου και μαζέψατε τα καρπούζια από το ίδιο μποστάνι. Κοινής ιδιοκτησίας
είναι οι λέξεις και ουδείς πληρώνει για να αποκτήσει το δικαίωμα να τις
χρησιμοποιήσει. ΄Η μάλλον πληρώνει, και μάλιστα σε ένα νόμισμα βαρύτερο
και του ευρώ και του δολαρίου. Πληρώνει στο νόμισμα της πειστικότητας
αφενός, στο νόμισμα της αισθητικής αφετέρου. Οποιος ξεχνάει και
παραβαίνει τη βαριά ενδέκατη εντολή («μέχρις εκεί που φτάνει το πάπλωμά
σου»), θα το βρει μπροστά του. Κι ενώ χαιρόταν και καμάρωνε επειδή ήταν
«ο μόνος που...», απομένει στ’ αλήθεια μόνος. Γιατί συχνά η πολλή
«μοναδικότητα» απολήγει στην απομόνωση και τη μοναξιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου