"Μετά το 27% τι;" ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ ΔΙΟΣΚΟΥΡΙΔΗ (www.lifo.gr, 20.6.2012)

...........................................................

www.lifo.gr, 20.6.2012

Μετά το 27% τι;

  

ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ ΔΙΟΣΚΟΥΡΙΔΗ

Ο ΣΥΡΙΖΑ στην αντιπολίτευση θα είναι ένα κόμμα του 4% ή του 27%;

Τι μάθαμε για μας; Ότι ως χώρα είμαστε δεξιοί; Περίπου! Καταλάβαμε καλύτερα ότι από τότε που υπάρχουν πολιτικοί σχηματισμοί, η συντηρητικήσκέψη παραμένει αλώβητη. Γιατί; Γιατί πάντα υπάρχουν αυτοί που δεν θέλουν να μπαίνουν σε περιπέτειες. Και αυτήν τη φορά ήταν πολλοί. Ακόμα και πολλοί από αυτούς που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ έλεγαν απ’ έξω τους ότι αδυνατούν να ψηφίσουν Δεξιά, αλλά από μέσα τους παρακαλούσαν την Παναγίτσα να βγει ο Σαμαράς για να μην τινάξει την οικονομία ο Αλέξης στον αέρα.

Ο Έλληνας θέλει να βολεύεται. Και δεν είναι ο μόνος. Και όταν βολεύεται, αναπαύεται. Καλές οι επαναστάσεις και οι ηρωισμοί για το 1821, αλλά όλα έγιναν γιατί πείνασε η Ρούμελη και ο Μωριάς και όχι γιατί μας κάψωσε η Αγία Λαύρα. Στη γερμανική κατοχή η πείνα και ο λιμός ήρθαν γρήγορα και δεν μπορούμε να βγάλουμε ασφαλή συμπεράσματα.

Για τη δικτατορία, όμως, μπορούμε. Επτά χρόνια κυβέρνησαν τη χώρα κάποιοι ανόητοι ταγματάρχες που δεν ήξεραν τι τους γινόταν, αλλά εκμεταλλεύθηκαν το γεγονός ότι η βασιλευόμενη δημοκρατία δεν λειτουργούσε και ότι μεγάλο μέρος του πληθυσμού είχε κουραστεί από την κοινωνική πόλωση. Δεν θέλω να θίξω τα δημοκρατικά ή πατριωτικά αισθήματα του λαού, είναι όμως γεγονός πως ύστερα από κάποια εθνική περιπέτεια, ο λαός θέλει λίγο να αράξει.

Ο Αλέξης Τσίπρας, προσπαθώντας να ικανοποιήσει το 4% του «βαθέος» ΣΥΡΙΖΑ, επιχείρησε να μην αλλάξει αυτό που χαρακτήριζε τον συνασπισμό του μέχρι σήμερα: την πολυγλωσσία. Η πολυγλωσσία της Αριστεράς σε μια τέτοια προεκλογική περίοδο προκαλεί σύγχυση. Η μασίφ καμπάνια της Νέας Δημοκρατίας, αντίθετα, ένωσε σαν γροθιά τον δεξιό πυρήνα και τράβηξε όλους εκείνους που δεν ήθελαν με τίποτα να περιμένουν πότε θα τα βρει ο Τσίπρας με τους Ευρωπαίους και να ζήσει για μια ακόμα χρονιά τα Σαββατοκύριακα της χρεοκοπίας.

Αυτό που τώρα μένει είναι να αντιληφθεί ο ΣΥΡΙΖΑ τη θεσμική του θέση. Δεν είναι πια ένα κόμμα που τρέχει πίσω από κινήματα, όπως το «Δεν Πληρώνω», ή που δεν απαντά ξεκάθαρα για το ποια είναι η θέση του απέναντι σε φαινόμενα βίας στις διαδηλώσεις ή που ακόμα θεωρεί ότι το μεταναστευτικό θα λυθεί «βοηθώντας» κάποιους παράνομους μετανάστες να έρθουν από την Κρήτη και να κλειστούν στη Νομική. Εάν ο ΣΥΡΙΖΑ βασιστεί στις πρακτικές που χρησιμοποιούσε μέχρι τώρα, τότε δεν θα ξέρει μάλλον πού απευθύνεται. Αν, από την άλλη, επιλέξει τον δρόμο της πολωτικής αντιπολίτευσης, καλό θα είναι να ξέρει ότι μια μέρα θα βρεθεί μπροστά στις υποσχέσεις του. Στην Ελλάδα, εξάλλου, σπάνια νικάει η αντιπολίτευση, αλλά πάντα χάνει η κυβέρνηση.