"Ανγκελα, χάσαμε!" του Ι. Κ. Πρετεντέρη (ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ στα "ΝΕΑ", Δευτέρα 11 Ιουνίου 2012)

..............................................................

Ανγκελα, χάσαμε!

Του Ι. Κ. Πρετεντέρη

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ στα "ΝΕΑ", Δευτέρα 11 Ιουνίου 2012

 

 

Το σημαντικό δεν είναι ότι η Ισπανία πήρε τα λεφτά για να σώσει τις τράπεζές της. Αυτό είναι ασφαλώς καλό αλλά (μεταξύ μας) κανείς δεν περίμενε ποτέ ότι θα άφηναν να τιναχτεί στον αέρα το ισπανικό τραπεζικό σύστημα.

Σε όσους αμφιβάλλουν, να θυμίσω απλώς ότι το ισπανικό χρέος μόνο σε γερμανικές και γαλλικές τράπεζες έφτανε τον Δεκέμβριο 2011 σε 261,3 δισ. ευρώ - περισσότερο, δηλαδή, από το σύνολο του ελληνικού χρέους.

Και με τα λεφτά δεν παίζουν!..

Το σημαντικό είναι ότι δεν πέρασε των Γερμανών. Και ότι οι Ισπανοί θα πάρουν τα λεφτά χωρίς να ανακατευτεί το ΔΝΤ και χωρίς να υπογράψουν Μνημόνιο.

Ο γάλλος υπουργός Οικονομικών Πιερ Μοσκοβισί ήταν σαφής: «Επέμεινα ώστε οι όροι να περιοριστούν αυστηρά στον τραπεζικό τομέα». Αυτό που προσπαθούσαν οι Ισπανοί. Κι αυτό που ήθελαν να αποφύγουν οι Γερμανοί.

Δεν χρειάζονταν άραγε οι Ισπανοί Μνημόνιο;

Ακου λέει! Δημοσιονομικά είναι μάλλον χειρότεροι και από τους Ελληνες. Το έλλειμμά τους πέρυσι αναθεωρήθηκε στο 8,9% (9,1% έχει η Ελλάδα) αλλά το πρωτογενές έλλειμμα είναι τρεις φορές μεγαλύτερο από το ελληνικό.

Σύμφωνα με τα γερμανικά στάνταρντ, δηλαδή, οι Ισπανοί είναι κι αυτοί ρεμάλια του κερατά - αλλά είναι Ισπανοί!

Κι έτσι όλη η γερμανική λογική της τελευταίας διετίας που έλεγε «όχι ευρωπαϊκή βοήθεια χωρίς γερμανικό έλεγχο» πήγε περίπατο. Οι Ισπανοί θα πάρουν τα λεφτά για τις τράπεζες και θα κάνουν τις μεταρρυθμίσεις που χρειάζονται χωρίς να τους κυνηγάει καμία τρόικα.

Είναι πολύ σημαντικό αυτό το ρήγμα, κυρίως για τις προοπτικές που ανοίγει.

Τι επεδίωκαν έως τώρα οι Γερμανοί και τα κολλητήρια τους; Τη μετατροπή μιας Ενωσης ίσων, ελεύθερων και αλληλέγγυων χωρών σε έναν συνεταιρισμό δανειστών και δανειζομένων.

Κατά την αντίληψή τους, η οικονομική δυσκολία των δανειζομένων δεν αποτελεί ένα αντικειμενικό πρόβλημα το οποίο αντιμετωπίζεται από κοινού και υπέρ του συνόλου.

Αλλά απόδειξη μιας ηθικής απώλειας, η οποία αντιμετωπίζεται μέσα από τον στιγματισμό, την τιμωρία και τη στέρηση του αμαρτωλού.

Κάπως έτσι, οι αμαρτωλοί δανειζόμενοι καλούνται να τεθούν υπό την επιτήρηση των ενάρετων δανειστών έως ότου ανανήψουν.

Η μέθοδος αυτή ακολουθήθηκε πιστά την τελευταία διετία. Με μεγάλο κόστος. Και ελάχιστα αποτελέσματα. Αντί να εξαλειφθεί η αμαρτία, μάλλον αυξήθηκαν οι αμαρτωλοί.

Και τώρα η Ευρώπη υποχρεώνεται εκ των πραγμάτων να ξαναδεί το ζήτημα από την αρχή. Οχι, βεβαίως, για να συντρέξει τα λαμόγια της δραχμής, ούτε για να επιστρέψει στον οικονομικό παραλογισμό των προηγούμενων χρόνων.

Αλλά για να αναζητήσει μια ασφαλέστερη και δικαιότερη έξοδο κινδύνου.