"Παιδιά ενός κατώτερου νομίσματος" της Mαριαννας Tζιαντζη ("Καθημερινή", 9/6/2012)

..............................................................

Παιδιά ενός κατώτερου νομίσματος    Tης Mαριαννας Tζιαντζη Πρώτο τηλεοπτικό θέμα αυτή την εβδομάδα  ήταν οι επιδόσεις του βουλευτή Ηλία  Κασιδιάρη στις πολεμικές τέχνες. Τα γεγονότα  είναι γνωστά και ελπίζουμε ότι δεν αποτελούν  σκηνές από ταινία προσεχώς, είτε κοινοβουλευ- τική είτε βίαιη ταινία δρόμου. Διανύουμε προεκλογική περίοδο και η  παρουσία των εκπροσώπων της Χρυσής  Αυγής στις πολιτικές εκπομπές είναι  υποχρεωτική. Ετσι, το ΕΣΡ συμβουλεύει  τους σταθμούς να καλούν τα κόμματα  κατά ομάδες και όχι όλα μαζί,  «ώστε να μη δημιουργούνται προβλήματα».  Ποιος όμως είναι ο σοφός συνδυασμός  ευέξαπτων και πράων καλεσμένων;  Ποιοι μπορούν να συζητήσουν πολιτισμένα,  π.χ., με τον κύριο Καιάδα; Η υπόδειξη  του ΕΣΡ θυμίζει τον παλιό γρίφο με τον  βαρκάρη που πρέπει να περάσει στην απέ- ναντι όχθη ενός ποταμού έναν λύκο, ένα  πρόβατο κι ένα δεμάτι χόρτα... μόνο που η  βάρκα αντέχει μόνο ένα (1) φορτίο που  πρέπει να παραμείνει ανέπαφο, δηλαδή ούτε  το πρόβατο να φάει το χόρτο ούτε ο λύκος  το πρόβατο. Πλατιά σχολιάστηκε το σχολικό προεκλογικό  σποτ της Νέας Δημοκρατίας. «Γιατί, κύριε, η  Ελλάδα δεν είναι στο ευρώ;», ρωτούν τα  παιδάκια, ενώ η κάμερα κάνει ζουμ στα  θλιμμένα παιδικά ματάκια και στο αμήχανο  πρόσωπο του δασκάλου που έχει καταπιεί  τη γλώσσα του. Εχει περάσει πολύς καιρός από τότε που  ένα τηλεοπτικό μήνυμα γίνεται  αντικείμενο αντιπαράθεσης στην  κεντρική πολιτική σκηνή. Με συζητούν,  άρα υπάρχω; Μια διαφήμιση, εμπορική  ή πολιτική, που δεν περνά απαρατήρητη,  θεωρείται επιτυχημένη. Ομως το σχολείο της  δραχμής δεν φαίνεται και τόσο εφιαλτικό:  περίπου 15 μαθητές στην τάξη, αίθουσα  φωτεινή με καλαίσθητο εξοπλισμό, ενώ τα  καλοντυμένα παιδάκια φαίνονται  θλιμμένα μεν, υγιέστατα δε – και πάντως  όχι πεινασμένα. Για μαθητές του Κορυδαλλού που υποσιτίζονται  μίλησαν δύο καθηγήτριές τους στην προχθεσινή  «Πρωινή ενημέρωση» (ΝΕΤ). Στην ίδια εκπομπή  μάθαμε ότι υπάρχουν μαθητές που, μετά το  σχόλασμα, ψάχνουν για αποφάγια στους  κάδους του σχολείου, ενώ σε κάποιες περιοχές  γυναίκες της γειτονιάς μοιράζουν βραστά  αβγά στους μαθητές έξω από τα σχολεία. Οταν, χάρη στη διακριτική αρωγή του  Ιδρύματος Νιάρχου, καθιερώθηκε συσσίτιο  για τους μαθητές του Κορυδαλλού, υπήρχαν  παιδιά που πρώτη φορά στη ζωή τους αντίκριζαν  κάποια ελληνικά φρούτα και δεν μπορούσαν  να τα αναγνωρίσουν. «Κυρία, εγώ δεν το τρώω  αυτό το αχλάδι» – και το αχλάδι ήταν ένα φιρίκι. Πληθαίνουν τα παιδιά ενός κατώτερου θεού,  που δεν ανήκουν ούτε στη λέσχη του ευρώ  ούτε στη λέσχη της δραχμής, αλλά θα έπρεπε  να ανήκουν στη λέσχη του παιχνιδιού,  της καλής διατροφής, της χαράς και της  μάθησης.