..........................................................
www.lifo, 13.6.2012
Dead end
Το
πειραματόζωο που έπρεπε να ψηφίσει για το μέλλον του.
από τον Στέλιο Κούλογλου
Αυτή
είναι η μοίρα των πειραματόζωων. Υποβάλλονται σε εξαντλητικά τεστ,
αναγκάζονται να καταπίνουν υπερβολικές δόσεις, ακρωτηριάζονται και
βασανίζονται. Έτσι ώστε στον ασθενή ή στο επόμενο πειραματόζωο να
εφαρμοστείμια πιο ρεαλιστική, μετρημένη θεραπεία, χωρίς τις αρχικές,
συχνά εφιαλτικές παρενέργειες από το overdose.
Η Ισπανία είχε ακριβώς την τύχη να έχει ξαπλώσει η Ελλάδα πριν απ’
αυτήν στο χειρουργικό τραπέζι των μαθητευόμενων μάγων με τα νυστέρια.
Μάλιστα, για καλύτερή της τύχη, έτυχε το πειραματόζωο Ελλάδα να έχει και
εκλογές. Τόσο αμφίρροπες και κρίσιμες, ώστε η αρχόντισσα του Βερολίνου
διέταξε όλα τα πειράματα σε άλλες χώρες να σταματήσουν, μέχρι νεωτέρας
διαταγής.
Το πρόβλημα είναι ότι το αρχικό πειραματόζωο πνέει τα λοίσθια. Η ύφεση παραλύει τις δυνάμεις του, τα εκατομμύρια μυρμήγκια των ανέργων τρώνε σαν το σαράκι το κορμί του, τα νεύρα του από τα ψυχοφάρμακα είναι τόσο σπασμένα ώστε το ένα χέρι να χτυπάει το άλλο και όλα μαζί το κεφάλι του, όπως οι ακανόνιστοι σπασμοί σ’ ένα κορμί που έχει προσβληθεί από τέτανο. Η σύγχυση και η πλύση εγκεφάλου από τα ΜΜΕ έχουν προκαλέσει ένα είδος λοβοτομής: κάπως έτσι οι νεοναζί πήραν εκατοντάδες ψήφους στα μαρτυρικά Καλάβρυτα, όπου λιγότερο από 70 χρόνια πριν σημειώθηκε ένα από τα πιο αποτρόπαια ολοκαυτώματα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Ήταν μέσα σε αυτές τις συνθήκες που, μερικούς μήνες πριν, ένα από τα διαταραγμένα μέλη του άρρωστου σώματος τού επέβαλε να αποφασίσει για το μέλλον του. Και όταν, όπως ήταν αναμενόμενο, οι εκλογές όχι μόνο δεν έδωσαν καμία λύση αλλά επιδείνωσαν την κατάσταση του πειραματόζωου, το ίδιο αυτό μέλος που είχε ανοίξει τον λάκκο με τα σκατά στα οποία όλη η χώρα είχε πέσει κατέφυγε στις επαναληπτικές εκλογές, σε ακόμη πιο αρρωστημένες μεθόδους, σε μια εκστρατεία λάσπης και φόβου, προκειμένου να τις κερδίσει.
Κάπως έτσι, με την ακυβερνησία και την οικονομική παράλυση που προκλήθηκε, την κινδυνολογία για την επικείμενη έξοδο από το ευρώ που μετατρέπεται σε ένα είδος αυτοεπιβεβαιούμενης προφητείας, η βαθιά πολιτική και κοινωνική κρίση μετασχηματίστηκε μέσα σε μερικές εβδομάδες σε εθνική. Από τα νοσοκομεία και τα ψυχιατρικά άσυλα, τις εξαγωγές και τις εισαγωγές που το Βερολίνο πάγωσε μέχρι να ψηφίσουμε το σωστό κόμμα, το χρηματιστήριο και τις τράπεζες, απ’ όπου αποσύρονται για φύλαγμα στο σεντούκι πάνω από 50 εκατομμύρια ευρώ την ημέρα, μέχρι τα μειωμένα αντανακλαστικά μιας κοινωνίας όπου ένας τραμπούκος γρονθοκοπεί μια γυναίκα, τίποτα πλέον δεν λειτουργεί σε αυτήν τη χώρα.
Σε αυτές τις συνθήκες είναι πιο πιθανό να τετραγωνιστεί ο κύκλος, παρά να δώσουν λύση οι εκλογές. Το στρατόπεδο της με κάθε τρόπο παραμονής στο ευρώ, που στην περίπτωση που ο ΣΥΡΙΖΑ ζητήσει ριζικές αλλαγές προεξοφλεί την αρνητική απάντηση της Μέρκελ (πράγμα αρκετά πιθανό, για να μην πάρουν αέρα και οι άλλοι «τεμπέληδες» του Νότου), δεν λέει τι θα γίνει, αν η Γερμανία απορρίψει και τα δικά τους, light αιτήματα: γιατί η συνέχιση της ίδιας πολιτικής των μνημονίων οδηγεί μαθηματικά στην έξοδο από την ευρωζώνη.
Από την άλλη πλευρά, η Αριστερά του 4% δυο χρόνια πριν δεν διαθέτει πρόγραμμα ή επεξεργασμένη τακτική, ούτε τις οργανώσεις που θα μπορούσαν να κινητοποιήσουν μια κοινωνία που έχει μάθει να παρακολουθεί τις εξελίξεις από τον καναπέ. Δεν μπορεί να συλλάβει ούτε την ανάγκη μιας υπέρβασης, που θα σήμαινε ευρύτερες πολιτικές συμμαχίες, όπως σε καιρό πολέμου, κι έναν ιστορικό συμβιβασμό με τον επιχειρηματικό κόσμο, ώστε να αποφευχθεί η κατάρρευση της οικονομίας. Aν νικήσει, πιθανότατα θα τα κάνει θάλασσα και η ωρολογιακή βόμβα που άλλοι κατασκεύασαν θα σκάσει στα χέρια της.
Παρ’ όλα αυτά, το δίλημμα είναι απλό: όπως και τα δύο προηγούμενα χρόνια, στην περίπτωση επιλογής του πρώτου στρατοπέδου δεν πρόκειται να γίνει καμιά διαπραγμάτευση, πράγμα που οδηγεί μαθηματικά και στον κλινικό θάνατο του πειραματόζωου. Το δεύτερο στρατόπεδο θα διαπραγματευτεί και ίσως κερδίσει κάτι που μπορεί να δώσει παράταση ζωής. Άλλωστε, δεν είναι ο φόβος αλλά η ελπίδα που πεθαίνει τελευταία.
Το πρόβλημα είναι ότι το αρχικό πειραματόζωο πνέει τα λοίσθια. Η ύφεση παραλύει τις δυνάμεις του, τα εκατομμύρια μυρμήγκια των ανέργων τρώνε σαν το σαράκι το κορμί του, τα νεύρα του από τα ψυχοφάρμακα είναι τόσο σπασμένα ώστε το ένα χέρι να χτυπάει το άλλο και όλα μαζί το κεφάλι του, όπως οι ακανόνιστοι σπασμοί σ’ ένα κορμί που έχει προσβληθεί από τέτανο. Η σύγχυση και η πλύση εγκεφάλου από τα ΜΜΕ έχουν προκαλέσει ένα είδος λοβοτομής: κάπως έτσι οι νεοναζί πήραν εκατοντάδες ψήφους στα μαρτυρικά Καλάβρυτα, όπου λιγότερο από 70 χρόνια πριν σημειώθηκε ένα από τα πιο αποτρόπαια ολοκαυτώματα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Ήταν μέσα σε αυτές τις συνθήκες που, μερικούς μήνες πριν, ένα από τα διαταραγμένα μέλη του άρρωστου σώματος τού επέβαλε να αποφασίσει για το μέλλον του. Και όταν, όπως ήταν αναμενόμενο, οι εκλογές όχι μόνο δεν έδωσαν καμία λύση αλλά επιδείνωσαν την κατάσταση του πειραματόζωου, το ίδιο αυτό μέλος που είχε ανοίξει τον λάκκο με τα σκατά στα οποία όλη η χώρα είχε πέσει κατέφυγε στις επαναληπτικές εκλογές, σε ακόμη πιο αρρωστημένες μεθόδους, σε μια εκστρατεία λάσπης και φόβου, προκειμένου να τις κερδίσει.
Κάπως έτσι, με την ακυβερνησία και την οικονομική παράλυση που προκλήθηκε, την κινδυνολογία για την επικείμενη έξοδο από το ευρώ που μετατρέπεται σε ένα είδος αυτοεπιβεβαιούμενης προφητείας, η βαθιά πολιτική και κοινωνική κρίση μετασχηματίστηκε μέσα σε μερικές εβδομάδες σε εθνική. Από τα νοσοκομεία και τα ψυχιατρικά άσυλα, τις εξαγωγές και τις εισαγωγές που το Βερολίνο πάγωσε μέχρι να ψηφίσουμε το σωστό κόμμα, το χρηματιστήριο και τις τράπεζες, απ’ όπου αποσύρονται για φύλαγμα στο σεντούκι πάνω από 50 εκατομμύρια ευρώ την ημέρα, μέχρι τα μειωμένα αντανακλαστικά μιας κοινωνίας όπου ένας τραμπούκος γρονθοκοπεί μια γυναίκα, τίποτα πλέον δεν λειτουργεί σε αυτήν τη χώρα.
Σε αυτές τις συνθήκες είναι πιο πιθανό να τετραγωνιστεί ο κύκλος, παρά να δώσουν λύση οι εκλογές. Το στρατόπεδο της με κάθε τρόπο παραμονής στο ευρώ, που στην περίπτωση που ο ΣΥΡΙΖΑ ζητήσει ριζικές αλλαγές προεξοφλεί την αρνητική απάντηση της Μέρκελ (πράγμα αρκετά πιθανό, για να μην πάρουν αέρα και οι άλλοι «τεμπέληδες» του Νότου), δεν λέει τι θα γίνει, αν η Γερμανία απορρίψει και τα δικά τους, light αιτήματα: γιατί η συνέχιση της ίδιας πολιτικής των μνημονίων οδηγεί μαθηματικά στην έξοδο από την ευρωζώνη.
Από την άλλη πλευρά, η Αριστερά του 4% δυο χρόνια πριν δεν διαθέτει πρόγραμμα ή επεξεργασμένη τακτική, ούτε τις οργανώσεις που θα μπορούσαν να κινητοποιήσουν μια κοινωνία που έχει μάθει να παρακολουθεί τις εξελίξεις από τον καναπέ. Δεν μπορεί να συλλάβει ούτε την ανάγκη μιας υπέρβασης, που θα σήμαινε ευρύτερες πολιτικές συμμαχίες, όπως σε καιρό πολέμου, κι έναν ιστορικό συμβιβασμό με τον επιχειρηματικό κόσμο, ώστε να αποφευχθεί η κατάρρευση της οικονομίας. Aν νικήσει, πιθανότατα θα τα κάνει θάλασσα και η ωρολογιακή βόμβα που άλλοι κατασκεύασαν θα σκάσει στα χέρια της.
Παρ’ όλα αυτά, το δίλημμα είναι απλό: όπως και τα δύο προηγούμενα χρόνια, στην περίπτωση επιλογής του πρώτου στρατοπέδου δεν πρόκειται να γίνει καμιά διαπραγμάτευση, πράγμα που οδηγεί μαθηματικά και στον κλινικό θάνατο του πειραματόζωου. Το δεύτερο στρατόπεδο θα διαπραγματευτεί και ίσως κερδίσει κάτι που μπορεί να δώσει παράταση ζωής. Άλλωστε, δεν είναι ο φόβος αλλά η ελπίδα που πεθαίνει τελευταία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου