Ούτε ψύλλος στον κόρφο μου Του Τάκη Θεοδωρόπουλου ("ΤΑ ΝΕΑ", Πέμπτη 14 Ιουνίου 2012)

..........................................................

Ούτε ψύλλος στον κόρφο μου

Του Τάκη Θεοδωρόπουλου

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ στα "ΝΕΑ", Πέμπτη 14 Ιουνίου 2012

 

 

Τι ωραία που ήταν άλλοτε όταν περιμέναμε την Κυριακή των εκλογών για να πάμε με τη συνείδησή μας ήσυχη στις κάλπες. Δεν πάει και πολύς καιρός από τότε που ρίχναμε το φακελάκι με αποφασιστική βεβαιότητα στο διάφανο κουτί. Κι ύστερα περιμέναμε το βράδυ το βραδάκι για να βγούμε στους δρόμους ανεμίζοντας τις σημαίες της συνείδησής μας ή να μείνουμε σπίτι να ρουφάμε μπίρες περιμένοντας τις επόμενες εκλογές για να έρθει η σειρά μας. Τελευταία φορά το ζήσαμε το 2007, όταν, με τη μισή Ελλάδα αποτεφρωμένη, η φυλή των Καγιέν είχε πλημμυρίσει το Κέντρο της πρωτεύουσας για να γιορτάσει τον θρίαμβο του Κ.Κ. - όχι του ιστορικού, του ανιψιού. Ή μήπως ήταν το 2009 όταν, πριν από τη μετακόμιση στην Ιπποκράτους, ο λαός επευφημούσε τον Γιώργο - όχι τον γέροντα, τον εγγονό - με εκείνα τα «Αντρέα ζεις, εσύ μας οδηγείς»; Κι ήταν ωραία τότε γιατί υπήρχαν διαχωριστικές γραμμές και το παιχνίδι παιζόταν με αυστηρούς κανόνες, σαν τελικός στο Ρολάν Γκαρός χωρίς βροχή. Αν ήσουν προοδευτικός είχες μια ευρεία γκάμα επιλογών για να ρίξεις την ψήφο σου. Αρκεί να ήσουν προοδευτικός από πεποίθηση, από οικογενειακή παράδοση, από ανάγκη. Αν δεν ήσουν προοδευτικός η γκάμα των επιλογών σου μπορεί να μην ήταν μεγάλη, όμως η βεβαιότητα και η αυτοπεποίθηση δεν έλειπαν, και πάλι από πεποίθηση, από οικογενειακή παράδοση ή από ανάγκη. Ανθρώπινα πράγματα και τα υπόλοιπα δεν σε ενδιέφεραν. Ηξερες πως, ούτως ή άλλως, όλοι δούλευαν για το καλό σου, για το κοινωνικό κράτος των νοσοκομείων με το φακελάκι και της παιδείας των φροντιστηρίων. Εβαζες το σταυρουδάκι σου στο συμπαθητικό εκείνο παιδί που μίλησε τόσο ωραία χθες στην τηλεόραση και τέλειωνες. Και δεν σε ένοιαζε πόση φαιά ουσία κυκλοφορεί ανάμεσα στα δύο αυτάκια του μειράκιου ή πόσα κολλυβογράμματα σκάμπαζε. Αρκεί να στόχευες τη διαχωριστική γραμμή, έστω το όριό της. Και κοιτούσες με οίκτο και περιφρόνηση όσους δεν ήταν τόσο αποφασισμένοι όσο εσύ, και πότε ψήφιζαν εδώ και πότε ψήφιζαν εκεί. Ποιος θα σου το έλεγε τότε πως θα έφτανε μια μέρα που η προσέλευσή σου στις κάλπες θα έμοιαζε με εφιάλτη; Κατά την οποία ηλιόλουστη αυτή ημέρα εορτής για τη δημοκρατία και τους γόνους της δεν θα θέλεις να σηκωθείς από το κρεβάτι σου για να μην έρθει η ώρα που θα κρυφτείς πίσω από το παραβάν. Γιατί δεν ήθελες με τίποτε να βρεθείς σ' αυτήν τη θέση. Κι όσο κι αν προσπάθησαν καλοπροαίρετα οι άνθρωποι να αποκαταστήσουν τις διαχωριστικές γραμμές με τα Μνημόνια και Αντιμνημόνια μέχρι εκεί σου κόβει και ξέρεις ότι, είτε έτσι είτε αλλιώς, εσύ χαμένος βγαίνεις από κει μέσα. Και πολύ θα 'θελες να βρεις κάποιον άνθρωπο να αποκαταστήσει, έστω και λίγο από το χαμένο κεφάλαιο της συνείδησής σου που την άφησαν ορφανή. Ούτε ψύλλος στον κόρφο σου που λένε. Και για την ακρίβεια ούτε ψύλλος στον κόρφο μου.