Το πρώτο μπάνιο από τον Στάθη Τσαγκαρουσιάνο (http://www.lifo.gr, 7/6/2012) και Η νέα πολιτική του Κωστή Παπαγιώργη ("AΘΗΝΟΡΑΜΑ", 7-13/6/2012, τ. 630) Λόγια βαθέος ρεαλισμού που αλληλοσυμπληρώνονται...

........................................................

Το πρώτο μπάνιο

Εντός, εκτός και επί τα αυτά....

από τον Στάθη Τσαγκαρουσιάνο  (http://www.lifo.gr, 7/6/2012)

Άδεια σήμερα η Αθήνα. Ξύπνησα με κάτι που μου συμβαίνει για δεύτερη φορά. Μια εικόνα του πατέρα μου (πεθαμένος πάνω από δέκα χρόνια). Αίσθημα μεταξύ ανείπωτης γλύκας και ασφυξίας.

Είδα ξανά τις Μνήμες Υπανάπτυξης. Ένας ακατάτακτος άνθρωπος (σαν αυτούς στο limbo) περιφέρεται στην Αβάνα, τις πρώτες μέρες της επανάστασης. Βλέποντας τη ζωή από μέσα και από έξω, ταυτοχρόνως.

Την ξέρω αυτή την κατάσταση. Θυμίζει πολλά. Μπίτνικς και ήρωες του Φιτζέραλντ. Κάπως έτσι ζω την πολιτική κατάσταση σήμερα. Θέατρο σκιών. Εκμεταλλεύονται όλοι τη δυσκολία των απλών ανθρώπων να ζήσουν. Παίζουν πόκερ στην πλάτη τους. Λίγο πριν πέσει το βράδυ φόρεσα το μαγιό μου και κατέβηκα στη θάλασσα.

Στα βράχια, οι τελευταίοι έφευγαν. Μιλούσαν ψιθυριστά. Χαχάνιζαν λίγο. Λίγο ευτυχισμένοι. Λίγο μπερδεμένοι. Λίγο ελεύθεροι.

Έμεινα ώρες με τα ακουστικά στον τελευταίο ήλιο. Όταν χάνεσαι, η μουσική είναι σαν φως στο σκοτεινό δάσος. Σε κάνει να μαντεύεις έναν δρόμο (ακόμα κι όταν δεν υπάρχει).

Όταν έφυγαν όλοι, έπεσα στο νερό. Κάτι σαν υγεία. Βούτηξα στον βυθό και άνοιξα τα μάτια. Η θάλασσα μαύρη και στην επιφάνεια ένα μικρό φως που τρέμει. Μου αρέσει αυτό - από μικρός.

Όταν πια βγήκε το φεγγάρι (ελαφρό, χαριτωμένο κι ελάχιστα δραματικό - σαν λαϊκός καημός με βραχεία μνήμη), είπα να γυρίσω.

Η Αθήνα μου αρέσει, αλλά δεν την πολυκαταλαβαίνω αυτές τις μέρες. Πάντα είχα την αίσθηση ότι δεν ανήκω πουθενά - ποτέ όμως με τόση ένταση. Δεν είναι ότι νέες δυνάμεις ψάχνουν να πάρουν το μερίδιό τους από την εξουσία (αυτό το βρίσκω υγιές). Ούτε ότι οι παλιοί γατόπαρδοι παραμερίζονται από ύαινες (ποιοι γατόπαρδοι; ποιες ύαινες;!). Εδώ συμβαίνει κάτι άλλο: αν και όλος ο παλιός κόσμος σάπισε και βυθίζεται, τίποτε αληθινά νέο δεν έχει εμφανιστεί.

Πιστεύω ότι ακόμα και ο Τσίπρας (που είναι η πιο ενδιαφέρουσα περίπτωση ανάμεσα σε όλους) μπλοφάρει επικίνδυνα, αυτοσχεδιάζει, μαθαίνει να κυβερνά στου κασίδη το κεφάλι, σαφώς δεν έχει plan B - κι εν τέλει δεν πρόκειται να εξυγιάνει την κοινωνία. Αντίθετα, θα βοηθήσει το σύστημα, ψιλοαλλάζοντας, να παραμείνει ίδιο. Αλλά καταλαβαίνω το ρεύμα του. Και μόνο για το (χλωμό) ενδεχόμενο να κερδίσει στην μπλόφα του και να μην επιβαρύνει περαιτέρω τους ανθρώπους που είναι στα γόνατα, ο κόσμος θέλει να του δώσει την ευκαιρία - που μπορεί να αποδειχτεί και η τελευταία του.

Είναι (είμαστε) όλοι κουρασμένοι. Και προτιμάνε μια ηρωική έξοδο από έναν αργό θάνατο.

(Εννοείται γέροι και γυναικόπαιδα σώζονται ή θυσιάζονται πρώτοι!)

αλλά και...

Η νέα πολιτική 

του Κωστή Παπαγιώργη ("AΘΗΝΟΡΑΜΑ", 7-13/6/2012, τ. 630)

Πρέπει να το παραδεχτούμε : ο ΣΥΡΙΖΑ εισήγαγε ένα νεοφανές κομματικό φρόνημα στην πολιτική σκηνή, που αγκάλιασε εν ριπή οφθαλμού όλες τις ηλικίες, όλες τις κομματικές αποχρώσεις, όλες τις τηλεοπτικές συμπεριφορές - ακόμη και τον τρόπο με τον οποίο γελούν ή κορδακίζονται οι υποψήφιοι στο γυαλί. Παραδόξως πώς, πολιτικά πρόσωπα άλλων κομμάτων που έχουν διανύσει μέγα δρόμο κοινοβουλευτικού βίου θεωρούνται τώρα πια παρηκμασμένες "μούρες", μπαγιάτικα ανθρωπάρια που δεν έχουν συλλάβει το πνεύμα της εποχής. Πώς αλλιώς ο ΣΥΡΙΖΑ θα είχε τινάξει την μπα΄νκα των εκλογών πολλαπλασιάζοντας την κομματική του πελατεία - πάντα με το θράσος και το γέλιο στα χείλη;

   Ένας φίλος καθηγητής από την επαρχία, ανήσυχος για τα γούστα των μαθητών, μας πληροφόρισε ότι η μαθητιώσα νεολαία στρέφεται πια 50% προς τον ΣΥΡΙΖΑ και 40% προς την Χρυσή Αυγή.

   Οι μειωμένοι μισθοί, η καλπάζουσα ανεργία, το γενικό κλίμα απαισιοδοξίας που συνδυάζεται γόνιμα με αναζήτηση προστασίας και πρόκλησης προσφέρουν στους εφήβους πρότυπα όπου - κακά τα ψέματα - βρίσκει ο κουτσός κατήφορο. Άλλωστε, ο αρχηγός της παράταξης, σε ηλικία κάτω των σαράντα, γοητευτικός και ανυποχώρητος, προσφέρει το σπάνιο πρότυπο γενναιόδωρου πολιτικού που οραματίζεται το μέλλον και δεν συγκρίνεται με κανέναν από τους αντιπάλους του.

   Εν πάση περιπτώσει, όσο κι αν η νέα θεατρικότητα των υποψηφίων του ΣΥΡΙΖΑ προκαλεί τα παραδοσιακά ήθη (ήγουν η πρόκληση, η προσβολή, η αισιοδοξία, η περιφρόνηση για τον παλιό κομματικό κόσμο, η αδιαφορία για την Ευρώπη, οι εύκολες λύσεις, τα αναπόδεικτα επιχειρήματα κλπ.), οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι κάποιο νέο αεράκι σαρώνει τα παλιά πρόσωπα των παλιών πολιτικών. Ποιος έχει διάθεση να μιλήσει για τη Δεξιά του Σαμαρά, το ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου ή το ΚΚΕ της Αλέκας; Σοβαροί να είμαστε. Άρα τι απομένει; Ο Φώτης, ο Καμμένος και κάτι ψιλά.

   Για να είμαστε ειλικρινείς, ο "Τσιπρισμός" είναι κατάλληλος, πιο σωστά καταπληκτικό εφεύρημα, για προεκλογικές και όχι για μετεκλογικές εποχές. Η αναμονή των εκλογών - υποσχετική και γενναιόδωρη εκ των πραγμάτων - κάνει τους αναποφάσιστους ψηφοφόρους μωροθαύμαστους, προσηλωμένους στο μέλλον και "νικητές" εις βάρος οικείων και ξένων. Συχνά ακούμε ότι αν γίνονταν εκλογές όχι μόνο για δεύτερη φορά, αλλά τρίτη, τέταρτη και πέμπτη, ο Τσίπρας θα είχε εκμηδενίσει το κομματικό καθεστώς της χώρας. Πέρα από τις πραγματικές ικανότητες του κόμματος που αναμένουμε να εκδηλωθούν, η προεκλογική του ειδή είναι ό,τι συναρπαστικότερο εμφανίστηκε στα ντόπια πολιτικά πράγματα της χώρας μετά τον Ανδρέα.