Πιάσ' τ' αυγό και κούρευ' το.

Του Γιάννη Μακριδάκη

Στη Γερμανία οι άνθρωποι τρέφονται με φήμες. Φήμες τις οποίες οι ίδιοι κατασκευάζουν και με ζήλο φροντίζουν να προπαγανδίζουν ευρέως. Φήμες που προορίζονται ταυτόχρονα για εσωτερική κατανάλωση αλλά και για εξαγωγές μιας και έχουν διπλό στόχο. Πρώτον να διαστρεβλώσουν την εικόνα του Έλληνα στην εγχώρια κοινή γνώμη καλλιεργώντας συναισθήματα χλεύης έως και μίσους για την Ελλάδα και δεύτερον να τρομάξουν τους Έλληνες και να τους κάνουν να πληρώσουν ό,τι έχουν και δεν έχουν πρωτού βέβαια φτάσουν στο αναπόφευκτο σημείο να παραδώσουν με τους χειρότερους οικονομικούς όρους τη χώρα τους στα χέρια Γερμανών επιχειρηματιών, οι οποίοι ετοιμάζονται να κατέβουν κατά ορδές για ψώνια μισοτιμής.

Πιασ' τ' αυγό και κούρευ' το ή αλλιώς η εμπειρία μιας ...λογοτεχνικής εκδήλωσης στη Γερμανία εν καιρώ ελληνικής κρίσης

Η κυρίαρχη φήμη για εσωτερική κατανάλωση στη Γερμανία σήμερα είναι αυτή που υποστηρίζει ότι οι Έλληνες είναι τεμπέληδες και πολύ πλούσιοι. Ότι βαριούνται να δουλέψουν και ότι ζουν σε βάρος των δουλευταράδων Γερμανών. Και όχι μόνο ζουν αλλά πλουτίζουν κιόλας γελώντας και πίνοντας ούζα εις υγείαν των κορόιδων που διάγουν τον βίο τους εκεί στα βόρεια, μουντά και ψυχρά μέρη και δουλεύουν για όλους.

Ταυτόχρονα βέβαια καλλιεργείται συστηματικά, ωριμάζοντας κάθε τρίμηνο, και η κυρίαρχη εξαγώγιμη φήμη η οποία δεν είναι άλλη από την ελληνική χρεοκοπία που βρίσκεται κάθε τόσο προ των πυλών. Χρεοκοπία την οποία πάντα αποφεύγουμε στο παρά πέντε, καμιά φορά και στο παρά ένα διότι έχουμε ψυχοπονιάρηδες εταίρους, οι οποίοι πηγαίνουν κόντρα στο κοινό αίσθημα της χώρας τους και συνεχίζουν να μας βοηθούν. Αλλά αυτό δεν θα γίνεται για πολύν καιρό ακόμη, επισημαίνουν.

Ακριβώς τα ίδια βέβαια έκαναν οι Γερμανοί και πριν 70 χρόνια. Τάιζαν τους δικούς τους με φήμες περί ανώτερης φυλής και τους υπόδουλους με φήμες τρόμου, εκτός του τρόμου που σκόρπιζαν με τις πράξεις τους. Με φήμες περί στρατολόγησης των Ελλήνων στο ανατολικό μέτωπο έστειλαν τη μισή Ελλάδα πρόσφυγες στη Μέση Ανατολή τότε, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο στέλνουν τις πλέον παραγωγικές γενιές Ελλήνων ως οικονομικούς μετανάστες ανά τον κόσμο σήμερα.

Άλλο το 1940 και άλλο το 2011. Σήμερα δεν μπορεί κανείς να μακελεύει δίχως γάντι.

Μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα λοιπόν μου έτυχε να μεταβώ στο Βερολίνο για να παραστώ σε βραδιά ελληνικής ...λογοτεχνίας! Πιασ' τ' αυγό και κούρευ' το.

Η εκδήλωση γινόταν σε μια αίθουσα του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου και απαιτούνταν δήλωση συμμετοχής από πριν και επίδειξη ταυτότητας για να εισέλθει ο κάθε ενδιαφερόμενος στο κτίριο. Την παραμονή της εκδήλωσης είχαν δηλώσει συμμετοχή, όπως ενημερώθηκα από το Ιδρυμα Ελληνικού Πολιτισμού, 186 άνθρωποι. Το επόμενο πρωί, μετά και τη δημοσίευση του άρθρου μου περί ελληνικής κρίσης στην Tagesspigel, το οποίο παρ' όλα αυτά ήταν λογοτεχνικό, δήλωσαν συμμετοχή άλλοι 50 περίπου και έτσι ξεπεράσαμε τον αριθμό των 230 παρισταμένων, οι περισσότεροι των οποίων ήρθαν για να ακούσουν και να μιλήσουν περί οικονομίας και περί ελληνικής νοοτροπίας. Η λογοτεχνική βραδιά λοιπόν, δεν μπόρεσε να ασχοληθεί σχεδόν καθόλου με την λογοτεχνία.

Έτσι, βρέθηκα στην άχαρη θέση να εξηγώ στο γερμανικό κοινό τα ελληνικά αυτονόητα και να μην μπορώ να τους πείσω κιόλας. Εξήγησα τα περί πελατειακού πολιτικού συστήματος της Ελλάδας, τα περί πολιτικών που την κατέστρεψαν και που οι ίδιοι σήμερα καμώνονται πως θα τη σώσουν, ανέφερα το ότι επί τριάντα σχεδόν χρόνια που χτίζονταν με δανεικά όλο αυτό το παραφύσιν οικοδόμημα των βολεμένων πολιτών και πολιτικάντηδων η Ευρώπη και ειδικά η Γερμανία έκανε πως δεν βλέπει αφού τα δανεισμένα χρήματα επέστρεφαν και με το παραπάνω σε αυτούς μέσω των βιομηχανικών εξαγωγών προς την εκσυγχρονιζόμενη τότε Ελλάδα, προσπάθησα να μιλήσω για την Ευρώπη η οποία συναγωνίζεται το αμερικανικό μοντέλο και δίνει σημασία στους δείκτες και όχι στον άνθρωπο, για την Ευρώπη που δεν σέβεται την διαφορετικότητα, την κουλτούρα, τον τρόπο ζωής και τις παραδόσεις του κάθε λαού από αυτούς που την απαρτίζουν, απεναντίας προσπαθεί να τους εξομοιώσει όλους, να τους κάνει "Ευρωπαίους", τους είπα ότι σε μερικά χρόνια θα κατεβαίνουν για διακοπές στο Αιγαίο και στη Μεσόγειο και θα βλέπουν τις ίδιες εικόνες και τις ίδιες συμπεριφορές που βλέπουν και στον τόπο τους κι αναρωτήθηκα αν θα τους αρέσει άραγε αυτό.

Οι περισσότεροι από τους 50 περίπου Έλληνες που βρέθηκαν στο ακροατήριο υπερθεμάτισαν ενθουσιωδώς αλλά όχι σε δημόσια τοποθέτηση. Μοναχά κατ' ιδίαν και μετά το τέλος της εκδήλωσης. Το γερμανικό ακροατήριο όμως τα υποδέχτηκε όλα αυτά με μια αντίδραση παγερή. Κάποιος χαρακτήρισε τις απόψεις μου αναρχικές, κάποιος άλλος με ειρωνεία συμπέρανε ότι "για όλα φταίει λοιπόν η Γερμανία επειδή τόσα χρόνια σας πουλούσε βιομηχανικά προιόντα ενώ ήξερε ότι δεν είχατε λεφτά να τα πληρώσετε" και κάποιος τρίτος, νεαρός σε ηλικία που είχε καταπιεί όλο το παραμύθι αμάσητο μίλησε περί μιας Γερμανίας που φορολογεί ανελέητα τους πολίτες της για να τα στέλνει και να διασώζει συνεχώς μια Ελλάδα τεμπέληδων.

Η ...λογοτεχνική εκδήλωση κάποια στιγμή έλαβε τέλος, όπως κάποια στιγμή έλαβε τέλος και το ταξίδι μου στη Γερμανία. Η πτήση προς Αθήνα είχε τρίωρη καθυστέρηση λόγω της απόφασης των ελεγκτών εναέριας κυκλοφορίας στο αεροδρόμιο Βενιζέλος να εφαρμόσουν κατά γράμμα τους κανονισμούς. Οι Γερμανοί υπάλληλοι του αεροδρομίου Tegel έλεγαν όμως σε όποιον ρωτούσε για να μάθει τα αίτια της καθυστέρησης: "Δεν φεύγετε επειδή στην Ελλάδα δεν θέλουν να δουλέψουν"

Είπαμε. Πιασ' τ' αυγό και κούρευ' το.
Γιάννης Μακριδάκης

(Ευχαριστώ πολύ τον διευθυντή του Ιδρύματος Ελληνικού Πολιτισμού στο Βερολίνο κύριο Ελευθέριο Οικονόμου και τους συνεργάτες του για την πρόσκληση και για όσα με περισσή φροντίδα έκαναν για μένα κατά τις ημέρες της παρουσίας μου εκεί.)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου