Ποιοι δεν πληρώνουν και γιατί
Tης Ελλης Τριανταφυλλου
Πάει καιρός από τότε που τα κόμματα -κυρίως τα δύο μεγάλα- έκριναν σκόπιμο να συμπεριλάβουν στις δημόσιες παρεμβάσεις τους αιχμές εναντίον εκείνων των πολιτών που επιλέγουν ως μορφή αντίδρασης στην κρίση την άρνηση εκπλήρωσης οικονομικών υποχρεώσεων. Φοβούμαι ότι και σε αυτήν την περίπτωση, όπως και σε πολλές άλλες, παρέμειναν στον αφρό, στο «φαίνεσθαι» και αδιαφόρησαν για την ανάγκη μιας πιο διεισδυτικής ματιάς, ικανής να αφουγκραστεί τις νέες τάσεις και να κατανοήσει την κοινωνία των πολιτών, έτσι όπως αυτή μορφοποιείται υπό το δυσβάστακτο βάρος της πολυεπίπεδης σημερινής κρίσης. Η αδυναμία αυτή του πολιτικού συστήματος δεν θα είχε ίσως την ίδια σημασία, αν η κατανόηση των νέων συμπεριφορών που γεννά η κρίση δεν σχετιζόταν άμεσα με την επίτευξη των στόχων που θέτει το ίδιο το κράτος για τη διάσωση της χώρας. Εξακολουθούν οι εκπρόσωποι του πολιτικού κόσμου να αντιμετωπίζουν το κίνημα «δεν πληρώνω» ως ενιαίο, με κοινά χαρακτηριστικά, ίδια κίνητρα και ανάλογη συμπεριφορά. Η αλήθεια, όμως, είναι ότι αυτή τη στιγμή εξαπλώνεται στη χώρα μία γενικευμένη άρνηση συμμετοχής στα βάρη της κρίσης, η οποία δεν έχει τα ίδια χαρακτηριστικά ούτε εκπορεύεται από ανθρώπους με ανάλογες κοινωνικές ή οικονομικές προδιαγραφές και τελικά δεν καταλήγει στο ίδιο αποτέλεσμα. Εχει όμως κοινή αφετηρία: την οργή. Ενα εκρηκτικό κοκτέιλ συναισθημάτων –σύγχυση, αγωνία, θυμός, ανασφάλεια, αδικία, αδυναμία, ανημπόρια, ταπείνωση– που σφίγγει το στομάχι μιας κοινωνίας, που όσο κι αν συμμετείχε ή δεν συμμετείχε, άμεσα ή έμμεσα, στην επιχείρηση εξόντωσης της χώρας, σήμερα περπατά σε κινούμενη άμμο, χωρίς πυξίδα για να προσανατολιστεί. Οταν πριν από μερικούς μήνες ο δήμαρχος της Στυλίδας, Απ. Γκλέτσος, γκρέμιζε τις μπάρες στην εθνική οδό για να διασφαλίσει τη δωρεάν διέλευση των δημοτών του, η δημόσια συζήτηση είχε λόγο και αντίλογο, επιχειρήματα και αντεπιχειρήματα υπέρ ή κατά της αντίδρασης του τοπικού άρχοντα. Δυστυχώς, στο διάστημα που μεσολάβησε, η κυβέρνηση έκανε ό, τι περνάει από το χέρι της για να γκρεμίσει τις μπάρες της αντοχής και της ανοχής και να διαχυθεί η λογική του «δεν πληρώνω» πολύ πέρα από τον περιορισμένο χώρο στον οποίο αρχικώς εκδηλώθηκε. Τα τελευταία... προστατευτικά «κιγκλιδώματα» έριξε με τη φόρα που διαθέτει ο υπουργός Οικονομίας Ευ. Βενιζέλος, χαρακτηρίζοντας το νέο χαράτσι στα ακίνητα ως «τον μόνο δίκαιο, άμεσο αναλογικό τρόπο» και προσθέτοντας, για να... ανακουφιστούμε, ότι είναι «ένα ελάχιστο, μηδαμινό ασφάλιστρο κινδύνου της περιουσίας μας» - μα πόσο ηλίθιους μας θεωρεί άραγε ο αντιπρόεδρος... Είναι απορίας άξιον πώς ένας πολιτικός με τόση διαδρομή στην πλάτη δεν αντιλαμβάνεται πόσο βάναυσα προκαλεί την κοινωνία όταν χαρακτηρίζει ως το πλέον δίκαιο ένα μέτρο που σφίγγει μέχρι πνιγμού τη θηλιά στον λαιμό του ανέργου και εξαντλεί την προστασία του στα ιερά και τα όσια των ναών και όχι των ανθρώπων που προστρέχουν εκεί για να ανακουφίσουν την αγωνία τους με την πίστη και την προσευχή. Είναι αδιανόητη και εξωφρενική η ευκολία με την οποία ο υπουργός ανακοινώνει τη μία Δευτέρα το ενιαίο μισθολόγιο, που σημαίνει σημαντική μείωση του μισθού χιλιάδων ανθρώπων, την επόμενη Δευτέρα τους έκτακτους φόρους στο εισόδημα, τα σπίτια, τα αυτοκίνητα και τη μεθεπόμενη, το νέο χαράτσι στα ακίνητα. Δεν διαταράσσει τις γραμμές του προσώπου του ούτε ένας σπασμός τη στιγμή που αυτοδιαψεύδεται ανακοινώνοντας ότι θα είναι η ΔΕΗ αυτή που θα εισπράξει τον νέο φόρο. Προφανώς, δεν θυμάται ότι μόλις προ τριμήνου δήλωνε με στόμφο ότι δεν είναι οι λογαριασμοί της ΔΕΗ ο μοχλός για την είσπραξη φόρων. Πραγματικά αναρωτιέμαι αν περνάει από το μυαλό του υπουργού η πιθανότητα να μην πιάσει ούτε αυτόν τον στόχο, γιατί πολλοί είτε δεν θα έχουν να πληρώσουν είτε θα αρνηθούν, φοβούμενοι να βρεθούν χωρίς ένα ευρώ στην τσέπη αν η χώρα χρεοκοπήσει, είτε γιατί τους προσφέρθηκε το πιο βολικό πρόσχημα για να μην καταβάλουν τον δικό τους οβολό.... |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου