Γιώργου Σεφέρη : Από τα "ΣΧΕΔΙΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ" (1936 -1937)

....................................................................................

Από τα "ΣΧΕΔΙΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ" (1936 -1937)

Άνθη της πέτρας μπροστά στην πράσινη θάλασσα
με φλέβες που μου θύμιζαν άλλες αγάπες
γυαλίζοντας στ' αργό ψιχάλισμα,
άνθη της πέτρας φυσιογνωμίες
που ήρθαν όταν κανένας δε μιλούσε και μου μίλησαν
που μ' άφησαν να τις αγγίξω ύστερ' απ' τη σιωπή
μέσα σε πεύκα σε πικροδάφνες και σε πλατάνια.

το ζεστό νερό μου θυμίζει κάθε πρωί 

πως δεν έχω τίποτε άλλο ζωντανό κοντά μου.


ΕΠΙΤΥΜΒΙΟ

Τα κάρβουνα  μες στην ομίχλη
ήτανε ρόδα ριζωμένα στην καρδιά σου
κι η στάχτη σκέπαζε το πρόσωπό σου
κάθε πρωί.

Μαδώντας ίσκιους από κυπαρίσσια
έφυγες τ' άλλο καλοκαίρι. 

Ανάμεσα σε δυό πικρές στιγμές δεν έχεις καιρό μήτε

      ν' ανασάνεις

ανάμεσα στο πρόσωπό σου και στο πρόσωπό σου

μια τρυφερή μορφή παιδιού γράφεται και σβήνει.

Μέσα στις θαλασσινές σπηλιές
υπάρχει μια δίψα υπάρχει μια αγάπη
υπάρχει μια έκσταση,
όλα σκληρά σαν τα κοχύλια
μπορείς να τα κρατήσεις στην παλάμη σου.

Μέσα στις θαλασσινές σπηλιές
μέρες ολόκληρες σε κοίταζα στα μάτια
και δε σε γνώριζα μήτε με γνώριζες.

Πάψε πια να γυρεύεις τη θάλασσα και των κυμάτων 

   τις προβιές σπρώχοντας τα καΐκια

κάτω απ' τον ουρανό είμαστε εμείς τα ψάρια και τα

    δέντρα είναι τα φύκια.