Μπάσκετ και εθνικισμός
Tου Σταυρου Τζιμα
Χθες και προχθές, τα επίσημα Σκόπια γιόρτασαν με παράτες και ρωμαϊκές φιέστες τη συμπλήρωση είκοσι χρόνων από την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας τους. Το όλο φολκλόρ, γαρνιρισμένο με εθνικοπατριωτικά κηρύγματα, δεν έδειξε να συγκίνησε ιδιαίτερα τους Σλαβομακεδόνες, που εξέλαβαν τον εορτασμό ως μια κομματική φιέστα του κυβερνώντος κόμματος.
Απεναντίας, το σλαβομακεδονικό έθνος βγήκε σύσσωμο στους δρόμους και τις πλατείες το περασμένο Σάββατο και γιόρτασε με την ψυχή του τη νίκη της ομάδας μπάσκετ της FYROM επί της Ελλάδας, στο Ευρωμπάσκετ της Λιθουανίας. Για τους απλούς ανθρώπους, το αποτέλεσμα του συγκεκριμένου αγώνα ήταν ιστορικό και ως τέτοιο θα καταγραφεί στη συλλογική συνείδηση. Είναι βέβαιο ότι αν κέρδιζαν την Ισπανία ή τη Σερβία, μεγαθήρια του ευρωπαϊκού μπάσκετ, δεν θα το ευχαριστιούνταν ούτε θα το γλεντούσαν τόσο. Με αυτή τη νίκη, όμως, αισθάνθηκαν ότι η ομάδα τους, αξιόλογη πράγματι, έπραξε δυο φορές το καθήκον της. Πέρασε στον δεύτερο γύρο, μα, κυρίως, ταπείνωσε, έσυρε κάτω από τα Καυδιανά Δίκρανα τον μεγάλο εχθρό του έθνους, τους Ελληνες δηλαδή. Ας προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε τους γείτονές μας, με όλες τις υπερβολές που σημειώθηκαν στις πανηγυρικές εκδηλώσεις και που δεν διέφεραν πολύ από εκείνες των μεγάλων δικών μας συλλαλητηρίων, το 1992. Είκοσι χρόνια τώρα, τους «πατάμε στον λαιμό», επιβάλλοντάς τους οικονομικούς αποκλεισμούς, μπλοκάροντας την ένταξή τους στο ΝΑΤΟ και την Ε. Ε. για να τους αναγκάσουμε να αλλάξουν το όνομα της χώρας τους και να πάψουν να πιστεύουν ότι είναι αυτοί που είναι.
Ισως τον πρώτο καιρό, αμέσως δηλαδή μετά την απόσχισή τους από την Γιουγκοσλαβία, θα μπορούσαμε να συνεννοηθούμε, να βρούμε δηλαδή μια συμβιβαστική λύση για το όνομα και κάποιες άλλες πτυχές του ακανθώδους μακεδονικού προβλήματος. Οι συνθήκες ήταν τότε ευνοϊκές για εμάς. Απεμπολήσαμε όμως την ευκαιρία. Με τον ιδιότυπο αυτισμό που μας κατέλαβε, υπονομεύσαμε την οικονομική και πολιτική μας υπεροχή απέναντι στο νεόκοπο κράτος, προβοκάραμε ό, τι μετριοπαθές πέρασε από την ηγεσία του, δημιουργήσαμε εμείς οι ίδιοι το θερμοκήπιο του σλαβομακεδονικού εθνικισμού, εντός του οποίου επωάστηκαν πολιτικοί όπως ο σημερινός πρωθυπουργός Νίκολα Γκρούεφσκι.
Πιστέψαμε ότι σφίγγοντας τη θηλιά γύρω από την οικονομία και κλείνοντάς τους τον δρόμο προς την Ευρώπη θα στρέφαμε τους απλούς ανθρώπους εναντίον της πολιτικής ηγεσίας τους και αυτοί θα την πίεζαν να βάλει νερό στο κρασί της. Εγινε το ακριβώς αντίθετο: καταφέραμε να μας μισήσουν. Στη συνείδηση του Σλαβομακεδόνα πολίτη, υπαίτιος για τη φτώχεια, την απομόνωση και τις κλειστές ευρωατλαντικές πόρτες δεν είναι ο Γκρούεφσκι και η πολιτική του, αλλά ο κακός Ελληνας γείτονας. Γι’ αυτό βγήκε στους δρόμους να πανηγυρίσει τόσο έξαλλα το αποτέλεσμα ενός κατά τα άλλα ασήμαντου αθλητικού γεγονότος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου