Για τον Λεωνίδα Κύρκο - μέρος β'

...........................................................

                                                                                                              

       Εδώ ο Λεωνίδας Κύρκος με τον Μανώλη Γλέζο, το 1949, στο έκτακτο

      Στρατοδικείο. Όταν καταδικάστηκαν σε θάνατο, αλλά οι διεθνείς αντιδράσεις

      εμπόδισαν την εκτέλεση της απόφασης.

‘’Ο Έλληνας του σήμερα βαδίζει με την απερισκεψία της εξουσίας του, χωρίς να ενδιαφέρεται για την τεκμηρίωση της ίδιας του της ιστορίας.’’                            

   
Κωνσταντίνος Ρήγος                 

   Ξεκινάω τις σκέψεις μου μ' αυτή την φράση του Κωνσταντίνου Ρήγου, που την είπε γι' άλλους λόγους και σ' άλλες εποχές, αλλά νομίζω ότι αν διεκδικεί την ισχύ της για τον "Έλληνα του σήμερα", δηλ. για τον Ελληνικό λαό γενικά, πολύ περισσότερο μου φαίνεται ότι ίσχυσε  και εξακολουθεί να ισχύει και για τα μερικότερα σύνολα του "σημερινού Έλληνα", είτε για κοινωνικές τάξεις και ομάδες πρόκειται, είτε για πολιτικούς σχηματιομούς και πολιτικές προσωπικότητες. Έτσι δεν βρίσκω άμοιρο αυτής της κουβέντας του Ρήγου ούτε και τον Λεωνίδα Κύρκο, ούτε και το πολιτικό ρεύμα που υπηρέτησε.

   Εξηγούμαι: Ναι, σύμφωνοι διατύπωσε ή.εξέφρασε την επιθυμία ή και το όραμα "να θεμελιωθεί η Δημοκρατία όχι ως απλή διαδικασία, αλλά ως ήθος και νοοτροπία που θα απέρριπτε τη στείρα πόλωση, τη μικροπολιτική, την ελαστική πολιτική ηθική και την ευκολία του λαϊκισμού" (Γ. Βούλγαρης) αλλά ποτέ δεν έπεισε ότι αυτό το όραμα θα μπορούσε να γίνει έστω και κατ' ελάχιστον πραγματικότητα, για τον απλούστατο λόγο ότι ποτέ δεν ετοίμασε τους όρους και τις προϋποθέσεις για κάτι τέτοιο. Έτσι η πολιτική του πρόταση έμεινε ευχολόγιο και εύκολη λεία στη λεηλασία του ΠΑΣΟΚ και του Παπανδρέου. Που υποκρινόμενος τον ασυμβίβαστο, έκανε στην πράξη τον συμβιβασμό που ο Κύρκος πρότεινε στον λόγο του!

   Από την άλλη μεριά, κι όταν αποφάσισε το 1989 να περάσει στην ενότητα της Αριστεράς για την από κοινού αντιμετώπιση της τότε κρίσης επανέλαβε την ίδια λανθασμένη μέθοδο, πριμοδοτώντας την επιδίωξη του στόχου (που ήταν η ενότητα) παραλείποντας να συζητήσει για τις σχεδόν χαοτικές διαφορές που χώριζαν τα δυο κόμματα της Αριστεράς, που με βάση αυτές τις διαφορές (ιδεολογικές και πολιτικές) είχαν πορευτεί χωριστά 20 και πλέον χρόνια!* Πώς αλλιώς, π.χ. θα μπορούσε να "περπατήσει" ο Συνασπισμός αν τα συνασπιζόμενα μέρη δεν αναστοχάζονταν με βαθιά ειλικρίνεια και χωρίς ζαβολιές  για τις αμαρτίες (ναι, και τα εγκλήματα) 70 χρόνων; Και αν η Αριστερά δεν είχε το θάρρος να προχωρήσει σ' αυτόν τον ο δ υ ν η ρ ό  αναστοχασμό, ("οδυνηρός" γιατί προϋπόθετε και προϋποθέτει να αντικρύσει με θάρρος και το δικό της απωθητικό πρόσωπο - και όχι μόνο το ηρωικό) πώς θα μπορούσε να το ζητήσει κι από την άλλη κοινωνία; Πολύ περισσότερο πώς θα μπορούσε να την πείσει να ακολουθήσει;

   Τώρα που γράφω αυτές τις σκέψεις που γεννιέται κι ένα άλλο ερώτημα: πόσο πειστικές ήσαν για τις κοινωνίες τους και τους λαούς τους και οι αλλαγές που συνέβησαν και στις "μητροπόλεις του κομμουνισμού"; Πχ. Από τον Στάλιν στον Χρουτσώφ, από τον Χρουτσώφ στον Μπρέζνιεφ κοκ ή από τον Μάο στον Τενγκ Χσιάο Πιγκ και όπου αλλού στους "κομμουνιστικούς παραδείσους"; Μήπως ήσαν απλώς "αλλαγές φρουράς"; Κι αν ήσαν τέτοιες, πώς μπορούσαν να τις ακολουθήσουν οι λαοί τους; Κι αν κατέρρευσαν αυτά τα καθεστώτα, μήπως οφειλόταν στο ότι ποτέ δεν έπεισαν τις κοινωνίες τους ότι άλλαζαν πραγματικά π ρ ο σ φ έ ρ ο ν τ α ς  μ ό ν ο  μ α τ α ι ώ σ ε ι ς  π ρ ο γ ρ α μ μ ά τ ω ν , π ρ ο σ δ ο κ ι ώ ν  κ α ι  ε λ π ί δ ω ν ; 

   Η διακήρυξη του 1ου συνεδρίου του ΚΚΕ Εσωτ. τέλειωνε με τη βεβαιότητα ότι ο αγώνας του ανθρώπου δεν θα ήταν από τότε και μετά σισύφειος. Η κατάρρευση του "υπαρκτού" ή του ανύπαρκτου σοσιαλισμού, η κρίση του δυτικού κόσμου (κι ας μην πανηγυρίζει πλέον όπως το 1989) είναι κρίση του Σύγχρονου Ανθρώπου και του Πολιτισμού του, οπότε ο Σίσυφος-Άνθρωπος συνεχίζει και ανεβοκατεβάζει την πέτρα του, κύριε Κύρκο. Εύχομαι ν' αναπαυθείς κι εσύ μαζί με όσους έδωσαν τον αγώνα του Καλού για το Καλό, το δικό τους και των συνανθρώπων τους. 

*: μήπως το ίδιο λάθος ετοιμάζεται να κάνει και ο Τσίπρας προτείνοντας ενότητα με το ΚΚΕ; Ή, αλήθεια, οι συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, έχουν ξεκαθαρίσει τις διαφορές μεταξύ τους; Είναι ασφαλισμένη η κοινή τους περπατησιά; Μέχρι πού και μεταξύ ποιων; Γιατί ούτε ο ΣΥΝ ούτε και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι οι ίδιοι με το ξεκίνημά τους (βλ. Αλαβάνος, Κουβέλης)