...............................................................
1927-2007
Το περιθώριο *
Το περιθώριο *
στους Παναγή Λευκαδίτη , Γιώργο Παπαλεονάρδο ,
Κώστα Γαρίδη , Ιάσονα Ιωαννίδη , Γιώργο Παναγουλόπουλο
Εγώ δεν είμαι επώνυμος , δεν είμαι Αναγνωστάκης
δεν είμαι Χριστιανόπουλος , Πατρίκιος ή Καρούζος
για μένα δεν σκοτίζονται Λαμπράκης ή Αλαφούζος
δεν βγαίνω στα παράθυρα για να με δει ο κοσμάκης .
Παράσημα δεν φτιάχτηκαν για μένα και βραβεία
τα <<Φορντ>> μου είναι άγνωστα και όλες οι διακρίσεις
είμαι ένας ποιητής <<εκτός>> χωρίς επιδοτήσεις
δεν βρίσκομαι ούτε ως όνομα στα σχολικά βιβλία .
΄Εξω από τα συνέδρια κι από τις μεταφράσεις
όπου ποζάρουν οι εκλεκτοί ως διάνοι φουσκωμένοι
τα έργα μου στα αζήτητα , οι στίχοι μου κομμένοι
απ' της γραφής τούς τραβεστί που ελέγχουν τις προσβάσεις .
Τα βράδια δεν συχνάζω εγώ στη στοά του Βασιλείου
στο Ντόλτσε δεν με συζητούν μεγάλοι τεχνοκρίται
κάποια Ελισάβετ με αγνοεί , ένας Μισέλ με αρνείται
μ' έχουν διαγράψει οι Κούτροβικ και οι Χατζηβασιλείου .
Παρ' όλα αυτά , άλλη εκλογή δεν έχω κι επιμένω
στο θράσος μου να στιχουργώ κι ας με διαβάζω μόνος
ώσπου ο αδέκαστος κριτής των έργων μας ο χρόνος
ζυγιάζει κάθε απίκραντο και κάθε πικραμένο .
Ως τότε , ένας ακλόνητα πιστός στο μέγα πάθος
ένας ακραίος της μοναξιάς , ένας σαλός του ονείρου
θα ουρλιάζω , θα χειρονομώ , στις εσχατιές του απείρου
μα , τη ζωή μου δεν θα πω , ποτέ , πως πήρα λάθος .
Κι αν ξαναρχόμουν , πάλι αυτή θα 'ταν για μένα η Μούσα
κι οι εχθροί μου αν με σακάτευαν κι οι φίλοι αν φεύγαν ξένοι
ω γλώσσα μου πολύπαθη και Ποίηση προδομένη
εγώ για σας θα ερχόμουνα , μόνο για σας θα ζούσα .
* Το ποίημα αυτό αφιερώνεται στους ποιητές : Παναγή Λευκαδίτη , Γιώργο Παπαλεονάρδο ,
Κώστα Γαρίδη , Ιάσονα Ιωαννίδη , Γιώργο Παναγουλόπουλο , γιατί , μολονότι έχουν αναλώσει
μια ζωή στη διακονία της ποίησης παραμένουν τελείως άγνωστοι επειδή δεν είχαν την τύχη να
περιληφθούν σε καμιά ανθολογία της εποχής τους.
......................................................................................
Ο ΕΚΠΕΣΩΝ ΑΓΓΕΛΟΣ
Ο ΕΚΠΕΣΩΝ ΑΓΓΕΛΟΣ
Δεν έχει ανθρώπους γύρω του, δεν τον νιώθει κανένας
Οι παλιές αγάπες μαράθηκαν, οι παρέες του σκόρπισαν
η γυναίκα του τον συγκρίνει πάντα με κάποιον άλλον
ο μόνος άνθρωπος που τον πίστευε δεν ζει πια.
Σκέφτεται πως είναι καιρός να τελειώνει με όλα.
Να ανοίξει επιτέλους μια πόρτα
και να δώσει ένα τέλος
σ’ όλα αυτά τα θλιβερά και μάταια.
Και μόνο όταν κάπου κάπου γλιστράει κρυφά
απ’ τον ύπνο τα βράδια
και κλείνεται μόνος του
σ’ ένα μικρό σκονισμένο δωμάτιο
μόνο τότε αρχίζει να πιστεύει πως μέσα του
κάτι ανασαίνει ακόμα.
Κάθεται και ξεδιπλώνει με τις ώρες
τ’ ανυπόταχτα χρόνια.
Τινάζει τη σκόνη απ’ τα πράγματα
ανοίγει μυστικά συρτάρια
βγάζει παλιά τριμμένα χαρτιά!
Φωτογραφίες και γράμματα
από μια περίοδο περηφάνιας.
Κι όσο πλημμυρίζουν τα μάτια του
από κείνα τα βουερά ποτάμια
όσο γεμίζουν την κάμαρα τα χλωρά,
τ’ απροσκύνητα δάση
τόσο αλλάζει κι ο ίδιος, μεταμορφώνεται
γίνεται άλλος άνθρωπος.
Κι όσοι αγρυπνούν εκείνες τις ώρες
βλέπουν ν’ ανεβαίνει αργά μέσα στη νύχτα
φωτισμένος από ένα κρυφό φως
ένας παράξενος Άγγελος.
Με λιωμένο σακάκι, πατημένα παπούτσια
με φαλάκρα κι αξύριστα μάγουλα
γερασμένος
μα με κάτι τεράστιες φτερούγες στους ώμους.
Και με δυο σειρές φυσεκλίκια
εκτυφλωτικά να γυαλίζουν δεμένα πάνω στο στήθος του·
σταυρωτά!
Θανάσης Κωσταβάρας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου