...............................................................
Βλέποντας και κάνοντας
γράφει ο Κωστής Παπαγιώργης
Τι είναι η καθημερινή ζωή; Ένα μόνιμο κι ενίοτε μοχθηρό "βλέποντας και κάνοντας". Δηλαδή; Με αυτήν την ερώτηση αρχίζουν τα δύσκολα και οι σπαζοκεφαλιές. Αν η επανάληψη αποτελεί τον αφανή, αλλά λειτουργικό μηχανισμό της καθημερινότητας, συνάμα επιβάλλει στο νου το λήθαργο της συνήθειας. Όπως οι κινήσεις του οδηγού γίνονται σταδιακά αυτόματες και αυτονομημένες, παρόμοια κατεύθυνση ακολουθούν η εργασία, οι συναναστροφές, οι απολαύσεις και το καθημερινό λέγε-λέγε που μιλάει πολύ, αλλά σκέφτεται λίγο ή τουλάχιστο λιγότερο. Εντούτοις η φαντασία, όσο φιμωμένη κι αν είναι, πασχίζει πάντα να δώσει ένα κάποιο διαφορετικό νόημα στις συμπεριφορές και τις αποφάσεις. Στις καλές του στιγμές ο καθένας επιχειρεί να δώσει κάποιο περιεχόμενο στα χιλιοειπωμένα και τα κοινά. Να βρεθεί στη "μέσα" μεριά του εαυτού του και να γίνει κατά κάποιον τρόπο επινοητής ενός διαφορετικού "εγώ". Φαιδρή κωμωδία; Διπλοσφραγισμένη ματαιότητα, που ό,τι κι αν κάνουμε το αφήνουμε τελικά να μας έρθει κατακέφαλα; Άσημη ζωή, που ό,τι κι αν σκαρφιστεί αδυνατεί να προσδώσει στην πραγματικότητα διαφορετική ανάσα και λίγη ποίηση;
Ο μίστερ καθημερινότητα αναρωτιέται συχνά: μήπως λείπω από τον εαυτό μου; Μήπως το σαρκίο μου είναι κουρδισμένο από αόρατο χέρι, οπότε θέλω δεν θέλω ακολουθώ τη φάρσα της επανάληψης; Χωρίς υπερβολή σοβεί κάτι στυγνό και ανερμήνευτο στην εσωτερική σχέση του καθενός με τον εαυτό του - τόσο ανερμήνευτο και διπλοκλειδωμένο, ώστε να μην υπάρχει τυφλοσούρτης που να δίνει κάποια λύση. Στην ουσία δεν πρόκειται γι' αδικημένα άτομα που ζουν ατάλαντα (όπως οι περισσότεροι από εμάς), αλλά για παρωδία - λες κι η ζωή δεν έχει ιδιαίτερη αξία, οπότε ό,τι κι να κάνουμε, ακόμη κι αν καθόμαστε ασάλευτοι στο σπίτι ή το γραφείο μας, να έχουμε την περίεργη αυταπάτη ότι μας γυροφέρνουν η τρέλα και η γελοιοποίηση. Βέβαια, ο φρόνιμος άνθρωπος δεν χάνει το κουράγιο του - διαισθάνεται τις κακοτοπιές, ομολογεί ότι η ζωή είναι κάτι που το ζει μεν, αλλά απέχει παρασάγγας από την κατανόησή του, παρά ταύτα καταφεύγει σε δεδομένους κύκλους νοήματος (οικογένεια, παιδιά, δουλειά, ηδονές, χόμπι) - με ένα λόγο περνάει τις εξετάσεις τουλάχιστο με τη βάση. Όταν θέλουμε να ξεφύγουμε από το αδιέξοδο, βρίσκουμε έναν καμπούρη για να τον κρεμάσουμε κι έτσι να ψευτο-σωθούμε. Αλλά αν έχει κάποιος τη διαύγεια να νιώθει αυτός ο ίδιος καμπούρης, τρύπια κολοκύθα, ανίκανος να διαβάσει το αλφάβητο της ζωής, αποσυνάγωγος και ατζαμής, τι να το κάνει το "βλέποντας και κάνοντας"; Κατά κάποιον τρόπο όλοι μας είμαστε αποτυχημένες καρικατούρες του χαμένου καλού εαυτού μας. Γι' αυτό η αμερικανιά "δε μπεστ οφ μαϊσέλφ" έχει τοση πέραση. Το "καλύτερο" μας γυροφέρνει, άρα κάποτε - πού θα πάει; - θα το πετύχουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου