..................................................................
λήμματα
Του Βασίλη Παπαβασιλείου
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Σάββατο 03 Σεπτεμβρίου 2011
βάσεις. Ορος - κλειδί στην πρόσφατη ιστορία του έθνους. Είτε με την έννοια των αμερικανικών είτε με αυτήν των Πανελλαδικών, δηλαδή του κριτηρίου εισαγωγής στα ΑΕΙ, οι βάσεις αποτυπώνουν τον παλμό της εθνικής και κοινωνικής μας αγωνίας. Η διαφορά μεταξύ των δύο κατηγοριών έγκειται στο σχήμα της δυναμικής τους. Οι αμερικανικές μένουν, φεύγουν ή καλούνται να φύγουν (βλέπε το σύνθημα «Εξω οι βάσεις του θανάτου»). Θυμίζω μάλιστα ότι τη δεκαετία των θαυμάτων, που δεν είναι άλλη από αυτήν του 1980, επετεύχθη το ακατόρθωτο: Οι αμερικανικές βάσεις έφυγαν τελικά, αλλά πώς; Μένοντας! Εγιναν κι αυτές, δηλαδή, όπως και τόσα άλλα πράγματα, αντικείμενο ταχυδακτυλουργίας. Αντιθέτως, οι βάσεις των Πανελλαδικών ούτε φεύγουν ούτε απειλούνται με εκδίωξη. Μένουν και απλώς πέφτουν ή ανεβαίνουν. Είναι μια κρίσιμη και καθοριστική διαφορά.
μπαξέδες. Το περίφημο τραγούδι του Ηλία Ανδριόπουλου σε στίχους Μάνου Ελευθερίου συνδέθηκε ακατάλυτα με την ιδρυτική σημειολογία του ΠΑΣΟΚ (3η Σεπτεμβρίου, Μακρυγιάννης). Σήμερα, με αφορμή τα γενέθλια του κόμματος (βλ. λήμμα «ΠΑΣΟΚ») και ενόψει της γενικότερης κατάστασης της χώρας, θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί μια αναδιάταξη των κειμενικών και μουσικών στοιχείων του, σε επίπεδο τουλάχιστον ρεφρέν. Συγκεκριμένα, το «Θα σε ξανάβρω στους μπαξέδες», όπου το λανθάνον αντικείμενο είναι ο Μακρυγιάννης και οι «μπαξέδες» επέχουν θέση τοπικού προσδιορισμού, θα μπορούσε να γίνει «Θα τους ξανάβρω τους μπαξέδες» και κατ' ακολουθίαν να επέλθουν οι άλλες αλλαγές, μια και είναι σχεδόν καθολική πεποίθηση ότι η επιβίωση των Ελλήνων περνά από την επιστροφή στη γη και στα χωριά τους και η ανάπτυξη της χώρας από την αναβάθμιση του πρωτογενούς τομέα. Μπορεί να συμφωνεί ή να διαφωνεί κανείς με τις συγκεκριμένες θέσεις περί του μέλλοντός μας, δεν νομίζω όμως ότι οι δύο φίλτατοι και άξιοι δημιουργοί θα είχαν αντίρρηση (ιδεολογική ή αισθητική) να επεξεργαστούν μια τέτοια παραλλαγή, όπου, εν ολίγοις, ο αείμνηστος στρατηγός θα διατηρούσε στο ακέραιο την παρουσία του όπως στη σημερινή εκδοχή, αλλά μόνο σε επίπεδο κουπλέ και θα αποσυρόταν διακριτικά στο ρεφρέν χάριν του αφηγητή που προφανώς δεν είναι άλλος εδώ από την ποιητική μετουσίωση του ανώνυμου Ελληνα. Ο δημιουργός των «Απομνημονευμάτων» ήξερε από πάθη και παθήματα του εαυτού του. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θα έδειχνε κατανόηση και θα υποχωρούσε μπροστά στα σαράκια των σημερινών απογόνων του.
νεκροί. Ειδική κατηγορία ασφαλισμένων. Προϋπόθεση για την ένταξη κάποιου στην κατηγορία αυτή είναι να είναι εν ζωή και να χαίρει άκρας υγείας. Ως συμπληρωματική προϋπόθεση απαιτείται η αντίστοιχη ακμαιότητα του παρτενέρ του νεκρού, αφού το «νεκρός ασφαλισμένος» είναι κι αυτό είδος ταγκό που χορεύεται από δύο. Οσοι ισχυρίζονται ότι ο παρτενέρ, στη συγκεκριμένη περίπτωση, δεν έχει ονοματεπώνυμο, αλλά είναι μια αφηρημένη έννοια, όπως κράτος, διοίκηση κ.λπ., εκτίθενται επικίνδυνα, για να μην πω γελοιοποιούνται.Οπότε πώς να μη χαιρετίσει κανείς την ανώνυμη λαϊκή μούσα, η οποία, σχολιάζοντας προφανώς το φαινόμενο, απεφάνθη ερωτηματικά: «Τη Ρωμιοσύνη μην την κλαις, τη Νεκροσύνη όμως;»,
ΠΑΣΟΚ. «Για τη σημερινή, τριακοστή έβδομη επέτειο των γενεθλίων σας σάς ευχόμαστε χρόνια πολλά. Να τα χιλιάσετε!». Πριν βιαστεί ο αναγνώστης να πει ότι η στήλη κομματίζεται, οφείλουμε μία διευκρίνιση: οι ευχές δεν απευθύνονται στο ένα από τα δύο μεγαλύτερα κόμματα της αείμνηστης Μεταπολίτευσης, αλλά στην ίδια τη μεταμεταπολιτευτική Ελλάδα, δηλαδή σε όλους μας. Η έρευνα του καθηγητή Τζον Ντέξετον του Πανεπιστημίου του Ουισκόνσιν, που αναφέρεται στο «ελληνικό ναυάγιο» και θα δημοσιευτεί προσεχώς, λέγεται πως καταλήγει στο εξής συμπέρασμα: «Το ΠΑΣΟΚ δεν ήταν κόμμα. Το ΠΑΣΟΚ ήταν η ίδια η χώρα. Οι Ελληνες, όσο κράτησε η Μεταπολίτευση, χωρίζονταν σε δύο κατηγορίες, σ' αυτούς που ήταν ΠΑΣΟΚ εν γνώσει τους και σ' εκείνους που ήταν ΠΑΣΟΚ εν αγνοία τους»*
*: η υπογράμμιση με τη χρωματική διαφοροποίηση της γραμματοσειράς δική μου και ο νοών νοείτω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου