.............................................................
Η Αθήνα που σιχαίνομαι
18/08/2012
Γράφω σήμερα πιο πολύ για όσους έχουν
μείνει όπως και εγώ στην Αθήνα. Ξέρουμε όλοι μας ότι οι πιο πολλοί
ακολουθούν πιστά την πανελλαδική σχεδόν, υστερική επιταγή, να βρεθούμε
πάση θυσία μακριά από τη μόνιμη κατοικία μας ακριβώς την εβδομάδα της
Παναγίας. Είναι για μερικούς νομίζω και κάτι σαν ζήτημα αξιοπρέπειας.
Αλλά δεν πολυσκοτίζομαι γι αυτό. Για κάποιους άλλους νοιάζομαι που
συνεχίζουν και το Δεκαπενταύγουστο να κινούνται και ν’ αναπνέουν σ’ αυτή
τη… «ζαφειρόπετρα στης Γης το δαχτυλίδι» όπως τη αποκάλεσε ο με
απέραντη φαντασία ποιητής Κωστής Παλαμάς.
Με θλίβει λοιπόν το περπάτημα στους δρόμους της ζαφειρόπετρας, πιο πολύ μάλιστα αυτές τις ημέρες. Μιας πρωτεύουσας μισοάδειας που της φαίνονται ακόμη περισσότερο τα κουσούρια της. Σαν κάποια που αδυνάτισε ξαφνικά και βγήκαν στην επιφάνεια απρόβλεπτα και άλλα ελαττώματα στα χαρακτηριστικά της.
Στα μάτια τα δικά μου γενικά, και ξέρω πως θα σοκάρω κάποιους, είναι μια πόλη που ανήκει στη Βόρεια Αφρική και όχι στο ευρωπαϊκό κομμάτι της Μεσογείου. Λες και ο Θεός καθώς μοίραζε από ψηλά τις πόλεις από τη μια και την άλλη πλευρά της Μεσογείου κάπου ξεχάστηκε και έριξε την Αθήνα σε λάθος ακτή. Βέβαια κάποτε ο τόπος αυτός ήταν πολύ πιο όμορφος και αρμονικός με τα ποτάμια, τα δέντρα και τα άλση του, αλλά τώρα που καταφέραμε να εξαφανίσουμε ακόμη και τους λόφους του θάβοντάς τους κάτω από τις πολυκατοικίες του αξίζει πραγματικά μια θέση κάτω και από τη Σαχάρα.
Η πόλη ζέχνει αυτές τις ζεστές ημέρες. Θυμάμαι ότι μόνο στο Πακιστάν, που έχω βρεθεί κι εκεί Αύγουστο, οι πόλεις μύριζαν. Αλλά σπεύδω να γράψω πως δεν φταίνε βέβαια οι μετανάστες, που είναι μια μειοψηφία ανάμεσα στους άλλους ζωντανούς οργανισμούς της Αθήνας, για τα μελανά σημεία της αλλά αυτός ο πανέξυπνος λαός που την κατοικεί και την κακοποιεί κατ’ εξακολούθηση.
Γίνομαι πιο συγκεκριμένος: Όχι πως ένα μαγαζί πρέπει να έχει καθαρή τη βιτρίνα του μόνο. Αλλά όταν και η βιτρίνα είναι μέσα στη βρώμα καταλαβαίνεις τι θα γίνεται πιο μέσα. Βιτρίνα της Αθήνας λοιπόν το Σύνταγμα. Και πιο πολύ εκείνο το πεζοδρόμιο απέναντι από τον Άγνωστο Στρατιώτη. Πόσοι ξένοι περνούν από εκεί κάθε ημέρα. Πόσες φορές θα σκέφτηκαν: τι τις ήθελαν αυτοί τις κάτασπρες μαρμάρινες πλάκες αφού τις λερώνουν έτσι με καφέδες, κοκα-κόλες, τσίχλες, φτυσιές, ακόμη και κάτουρα και δεν εννοούν να τις καθαρίζουν; Μήπως τους λείπουν το νερό και λίγο σαπούνι; Και εμείς όλοι που γράφαμε και γράφαμε λυσσασμένα ενάντια στον προηγούμενο δήμαρχο για να βγει τελικά ο τωρινός τι άλλο μπορούμε να κάνουμε τώρα αφού αποδείχθηκε κι αυτός τόσο βρωμιάρης; Μήπως να του αφιερώσουμε το τραγούδι «Α, ρε μπαγάσα»;
Και να ήταν ο κυρ-Δήμαρχος ο πρώην τιμητής των πάντων, ο μοναδικός μπαγάσας. Αυτοί της Μετρό Α.Ε. που λιώνουν τις αποβάθρες στο σφουγγάρισμα και την ίδια στιγμή αδιαφορούν αν κάτω από τις σκάρες τους, ακόμη και στο Σύνταγμα είναι πιο αηδιαστικά βρώμικα και από την Κουμουνδούρου; Και διαγώνια απέναντι στην ίδια πλατεία, κάτω από το Υπουργείο Εξωτερικών, υπάρχει ένας μικρός κλειστός χώρος όπου έχει τοποθετήσει δυο ΑΤΜ η Εθνική. Καθημερινά δυο χάρτινες πυραμίδες από τις πεταμένες αποδείξεις των αξιότιμων πελατών της Τραπέζης μας γνέφουν καλημέρα και καλησπέρα. Αλλά και η Τράπεζα μας γνέφει με γυρισμένα τα οπίσθια, γιατί δεν νομίζω πως θα έπεφτε έξω αν μια καθαρίστρια από το υποκατάστημα που βρίσκεται τριάντα μέτρα πιο κάτω πήγαινε έως εκεί δυο φορές την ημέρα και συμμάζευε λίγο το χώρο. Μήπως να τους βάλουν κάτι παραπάνω στην ανακεφαλαιοποίηση που έρχεται μπας και μπορέσουν να εξοικονομήσουν ένα σφουγγαρισματάκι παραπάνω ή ζητάμε πολλά από αυτούς τους κουστουμαρισμένους ασβούς;
Και μην περιμένετε πως θα πω τα συνηθισμένα για τους γνωστούς χώρους όπου συχνάζουν οι άνθρωποι οι εξαρτημένοι από τις ουσίες. Αλλά σε κάτι άλλα σημεία θα αναφερθώ που πάνε κάποιοι… ανεξάρτητοι (οικονομικά εννοώ). Για τα… (μαστιχό)δέντρα εκεί στην Κηφισιά για παράδειγμα, στην οδό Κολοκοτρώνη. Όπου όποιος περνάει θεωρεί σαν κάτι πολύ δημιουργικό να βγάζει την μασημένη τσίχλα από το στόμα του και να την κολλάει στους κορμούς των δέντρων εκεί. Πιο αηδιαστικό θέαμα δεν έχω δει σε όποια άλλη πόλη και αν πήγα αλλά προφανώς ο βλαχοδήμαρχος της Κηφισιάς θεωρεί χρόνια τώρα το happening αυτό σαν κάτι το αριστουργηματικό που δεν θα πρέπει να το χαλάσει. Δεν αποκλείεται και να το καμαρώνει κιόλας. Όπως μπορεί να καμαρώνουν και οι εκάστοτε Δήμαρχοι της Φιλοθέης που υπάρχει ένας τεράστιος-χώρος φιλέτο αφιερωμένος στην αφόδευση των σκύλων των δημοτών τους. Μόνο ταμπέλα που δεν έχουν βάλει να λέει «μπάτε σκύλοι χέστε» και χεστικά αμφιβάλλω αν δίνουν καν ενώ βρωμοκοπάει ολόκληρη η περιοχή. Πρωτοπόρο το πράσινο προάστιο και σ’ αυτό.
«Κλάδεμα υψηλών δέντρων». Αποκλείεται να μην έχετε συναντήσει σε ολόκληρη την Αθήνα αυτή την επιγραφή. Πίσω της βρίσκεται ένα ιδιωτικό συνεργείο και το πρόσταγμα το έχει μια δραστήρια κυρία που αγαπάει τόσο τα δέντρα ώστε την έχει καρφώσει σε αναρίθμητα από αυτά με την ανοχή των δημάρχων της κάθε περιοχής αφού κι αυτοί αν τους ρωτήσεις θα σου απαντήσουν πού βρίσκεις το κακό σ’ αυτό.
Το δικαίωμα των εμπόρων ψαριών μετά το τέλος της κάθε λαϊκής αγοράς να αμολούν τους πάγους και τα απόνερα της πραμάτειας τους στους δρόμους και στα παρκάκια εκεί γύρω αντί, με την επίβλεψη των πολυπραγμόνων δημοτικών υπαλλήλων να τα χύνουν προσεκτικά στους υπονόμους από ειδικές εισόδους είναι προφανώς μια ακόμη κατάκτηση που παραπέμπει προφανώς σε υποσαχάριο κράτος και λίγα λέω. Κατά τα άλλα καθαρίσαμε την Αθήνα επειδή διώξαμε 85 αλλοδαπούς Ρομά από τον Ελαιώνα.
Για το ότι Αθηναίοι καθαρόαιμοι και ανήκοντες στην πανέξυπνη ελληνική φυλή που ήλθε από άλλο πλανήτη και (ίσως γι αυτό) δεν έχουν προλάβει να μάθουν ακόμη ποια σκουπίδια ρίχνουμε στους πράσινους και ποια στους μπλε κάδους και για το ότι όντας ιδιοκτήτες σκύλων δεν πρέπει να τους… βόσκουμε στις παιδικές χαρές δεν κάνω κάποιο σχόλιο. Θεωρώ πως όντως ανήκουμε σε μια ανώτερη ράτσα και αυτά είναι απλά κακοήθειες. Όταν άλλωστε εμφανιστεί η Ομάδα Έψιλον και αναλάβει δράση άλλοι θα πετούν τα σκουπίδια μας και άλλοι θα βγάζουν έξω τους σκύλους μας.
Βέβαια έτσι όπως έχουν καταντήσει οι περισσότερες παιδικές χαρές τη Αθήνας μόνο για σκύλους κάνουν και είναι μια ακόμη απόδειξη του πόσο πολύ νοιάζεται η πόλη αυτή για τα παιδιά. Θα πρέπει να είμαστε από τους τελευταίους όχι στην Ευρώπη αλλά στον κόσμο ολόκληρο. Ας με διαψεύσει κάποιος με φωτογραφίες ή με άλλα στοιχεία.
Επίσης με φωτογραφίες ας μου αποδείξει όποιος θέλει ότι τα πανάθλιας αισθητικής τρενάκια που κυλούν γύρω-γύρω στην πόλη της Αθήνας είναι καλύτερα από έστω και ένα αντίστοιχο σε κάποιο άλλο μέρος του κόσμου.
Και για να κλείσουμε, βρίσκω αντιαισθητική και άσκοπη και την παραμονή τόσων αστυνομικών της περιβόητης αγέλης των Μ.Α.Τ. στις παρυφές των Εξαρχείων που κάθονται εκεί αραχτοί και άχρηστοι όλο το εικοσιτετράωρο πίνοντας νυσταγμένα τον ένα φραπέ μετά τον άλλο, γλυκοκοιτάζοντας τις περαστικές και φυλάγοντας τι ακριβώς; Μήπως την μη υλοποίηση του γνωστού συνθήματος «τα όνειρά μας εφιάλτες σας»;
Με θλίβει λοιπόν το περπάτημα στους δρόμους της ζαφειρόπετρας, πιο πολύ μάλιστα αυτές τις ημέρες. Μιας πρωτεύουσας μισοάδειας που της φαίνονται ακόμη περισσότερο τα κουσούρια της. Σαν κάποια που αδυνάτισε ξαφνικά και βγήκαν στην επιφάνεια απρόβλεπτα και άλλα ελαττώματα στα χαρακτηριστικά της.
Στα μάτια τα δικά μου γενικά, και ξέρω πως θα σοκάρω κάποιους, είναι μια πόλη που ανήκει στη Βόρεια Αφρική και όχι στο ευρωπαϊκό κομμάτι της Μεσογείου. Λες και ο Θεός καθώς μοίραζε από ψηλά τις πόλεις από τη μια και την άλλη πλευρά της Μεσογείου κάπου ξεχάστηκε και έριξε την Αθήνα σε λάθος ακτή. Βέβαια κάποτε ο τόπος αυτός ήταν πολύ πιο όμορφος και αρμονικός με τα ποτάμια, τα δέντρα και τα άλση του, αλλά τώρα που καταφέραμε να εξαφανίσουμε ακόμη και τους λόφους του θάβοντάς τους κάτω από τις πολυκατοικίες του αξίζει πραγματικά μια θέση κάτω και από τη Σαχάρα.
Η πόλη ζέχνει αυτές τις ζεστές ημέρες. Θυμάμαι ότι μόνο στο Πακιστάν, που έχω βρεθεί κι εκεί Αύγουστο, οι πόλεις μύριζαν. Αλλά σπεύδω να γράψω πως δεν φταίνε βέβαια οι μετανάστες, που είναι μια μειοψηφία ανάμεσα στους άλλους ζωντανούς οργανισμούς της Αθήνας, για τα μελανά σημεία της αλλά αυτός ο πανέξυπνος λαός που την κατοικεί και την κακοποιεί κατ’ εξακολούθηση.
Γίνομαι πιο συγκεκριμένος: Όχι πως ένα μαγαζί πρέπει να έχει καθαρή τη βιτρίνα του μόνο. Αλλά όταν και η βιτρίνα είναι μέσα στη βρώμα καταλαβαίνεις τι θα γίνεται πιο μέσα. Βιτρίνα της Αθήνας λοιπόν το Σύνταγμα. Και πιο πολύ εκείνο το πεζοδρόμιο απέναντι από τον Άγνωστο Στρατιώτη. Πόσοι ξένοι περνούν από εκεί κάθε ημέρα. Πόσες φορές θα σκέφτηκαν: τι τις ήθελαν αυτοί τις κάτασπρες μαρμάρινες πλάκες αφού τις λερώνουν έτσι με καφέδες, κοκα-κόλες, τσίχλες, φτυσιές, ακόμη και κάτουρα και δεν εννοούν να τις καθαρίζουν; Μήπως τους λείπουν το νερό και λίγο σαπούνι; Και εμείς όλοι που γράφαμε και γράφαμε λυσσασμένα ενάντια στον προηγούμενο δήμαρχο για να βγει τελικά ο τωρινός τι άλλο μπορούμε να κάνουμε τώρα αφού αποδείχθηκε κι αυτός τόσο βρωμιάρης; Μήπως να του αφιερώσουμε το τραγούδι «Α, ρε μπαγάσα»;
Και να ήταν ο κυρ-Δήμαρχος ο πρώην τιμητής των πάντων, ο μοναδικός μπαγάσας. Αυτοί της Μετρό Α.Ε. που λιώνουν τις αποβάθρες στο σφουγγάρισμα και την ίδια στιγμή αδιαφορούν αν κάτω από τις σκάρες τους, ακόμη και στο Σύνταγμα είναι πιο αηδιαστικά βρώμικα και από την Κουμουνδούρου; Και διαγώνια απέναντι στην ίδια πλατεία, κάτω από το Υπουργείο Εξωτερικών, υπάρχει ένας μικρός κλειστός χώρος όπου έχει τοποθετήσει δυο ΑΤΜ η Εθνική. Καθημερινά δυο χάρτινες πυραμίδες από τις πεταμένες αποδείξεις των αξιότιμων πελατών της Τραπέζης μας γνέφουν καλημέρα και καλησπέρα. Αλλά και η Τράπεζα μας γνέφει με γυρισμένα τα οπίσθια, γιατί δεν νομίζω πως θα έπεφτε έξω αν μια καθαρίστρια από το υποκατάστημα που βρίσκεται τριάντα μέτρα πιο κάτω πήγαινε έως εκεί δυο φορές την ημέρα και συμμάζευε λίγο το χώρο. Μήπως να τους βάλουν κάτι παραπάνω στην ανακεφαλαιοποίηση που έρχεται μπας και μπορέσουν να εξοικονομήσουν ένα σφουγγαρισματάκι παραπάνω ή ζητάμε πολλά από αυτούς τους κουστουμαρισμένους ασβούς;
Και μην περιμένετε πως θα πω τα συνηθισμένα για τους γνωστούς χώρους όπου συχνάζουν οι άνθρωποι οι εξαρτημένοι από τις ουσίες. Αλλά σε κάτι άλλα σημεία θα αναφερθώ που πάνε κάποιοι… ανεξάρτητοι (οικονομικά εννοώ). Για τα… (μαστιχό)δέντρα εκεί στην Κηφισιά για παράδειγμα, στην οδό Κολοκοτρώνη. Όπου όποιος περνάει θεωρεί σαν κάτι πολύ δημιουργικό να βγάζει την μασημένη τσίχλα από το στόμα του και να την κολλάει στους κορμούς των δέντρων εκεί. Πιο αηδιαστικό θέαμα δεν έχω δει σε όποια άλλη πόλη και αν πήγα αλλά προφανώς ο βλαχοδήμαρχος της Κηφισιάς θεωρεί χρόνια τώρα το happening αυτό σαν κάτι το αριστουργηματικό που δεν θα πρέπει να το χαλάσει. Δεν αποκλείεται και να το καμαρώνει κιόλας. Όπως μπορεί να καμαρώνουν και οι εκάστοτε Δήμαρχοι της Φιλοθέης που υπάρχει ένας τεράστιος-χώρος φιλέτο αφιερωμένος στην αφόδευση των σκύλων των δημοτών τους. Μόνο ταμπέλα που δεν έχουν βάλει να λέει «μπάτε σκύλοι χέστε» και χεστικά αμφιβάλλω αν δίνουν καν ενώ βρωμοκοπάει ολόκληρη η περιοχή. Πρωτοπόρο το πράσινο προάστιο και σ’ αυτό.
«Κλάδεμα υψηλών δέντρων». Αποκλείεται να μην έχετε συναντήσει σε ολόκληρη την Αθήνα αυτή την επιγραφή. Πίσω της βρίσκεται ένα ιδιωτικό συνεργείο και το πρόσταγμα το έχει μια δραστήρια κυρία που αγαπάει τόσο τα δέντρα ώστε την έχει καρφώσει σε αναρίθμητα από αυτά με την ανοχή των δημάρχων της κάθε περιοχής αφού κι αυτοί αν τους ρωτήσεις θα σου απαντήσουν πού βρίσκεις το κακό σ’ αυτό.
Το δικαίωμα των εμπόρων ψαριών μετά το τέλος της κάθε λαϊκής αγοράς να αμολούν τους πάγους και τα απόνερα της πραμάτειας τους στους δρόμους και στα παρκάκια εκεί γύρω αντί, με την επίβλεψη των πολυπραγμόνων δημοτικών υπαλλήλων να τα χύνουν προσεκτικά στους υπονόμους από ειδικές εισόδους είναι προφανώς μια ακόμη κατάκτηση που παραπέμπει προφανώς σε υποσαχάριο κράτος και λίγα λέω. Κατά τα άλλα καθαρίσαμε την Αθήνα επειδή διώξαμε 85 αλλοδαπούς Ρομά από τον Ελαιώνα.
Για το ότι Αθηναίοι καθαρόαιμοι και ανήκοντες στην πανέξυπνη ελληνική φυλή που ήλθε από άλλο πλανήτη και (ίσως γι αυτό) δεν έχουν προλάβει να μάθουν ακόμη ποια σκουπίδια ρίχνουμε στους πράσινους και ποια στους μπλε κάδους και για το ότι όντας ιδιοκτήτες σκύλων δεν πρέπει να τους… βόσκουμε στις παιδικές χαρές δεν κάνω κάποιο σχόλιο. Θεωρώ πως όντως ανήκουμε σε μια ανώτερη ράτσα και αυτά είναι απλά κακοήθειες. Όταν άλλωστε εμφανιστεί η Ομάδα Έψιλον και αναλάβει δράση άλλοι θα πετούν τα σκουπίδια μας και άλλοι θα βγάζουν έξω τους σκύλους μας.
Βέβαια έτσι όπως έχουν καταντήσει οι περισσότερες παιδικές χαρές τη Αθήνας μόνο για σκύλους κάνουν και είναι μια ακόμη απόδειξη του πόσο πολύ νοιάζεται η πόλη αυτή για τα παιδιά. Θα πρέπει να είμαστε από τους τελευταίους όχι στην Ευρώπη αλλά στον κόσμο ολόκληρο. Ας με διαψεύσει κάποιος με φωτογραφίες ή με άλλα στοιχεία.
Επίσης με φωτογραφίες ας μου αποδείξει όποιος θέλει ότι τα πανάθλιας αισθητικής τρενάκια που κυλούν γύρω-γύρω στην πόλη της Αθήνας είναι καλύτερα από έστω και ένα αντίστοιχο σε κάποιο άλλο μέρος του κόσμου.
Και για να κλείσουμε, βρίσκω αντιαισθητική και άσκοπη και την παραμονή τόσων αστυνομικών της περιβόητης αγέλης των Μ.Α.Τ. στις παρυφές των Εξαρχείων που κάθονται εκεί αραχτοί και άχρηστοι όλο το εικοσιτετράωρο πίνοντας νυσταγμένα τον ένα φραπέ μετά τον άλλο, γλυκοκοιτάζοντας τις περαστικές και φυλάγοντας τι ακριβώς; Μήπως την μη υλοποίηση του γνωστού συνθήματος «τα όνειρά μας εφιάλτες σας»;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου