Τάσου Πορφύρη: ποίημα Ι από "Τα Λαβωμένα" ("ΑΥΓΗ", 8/8/2012)

...........................................................

Τάσος Πορφύρης

(1931 -

IV

Αφανισμένο δάσος με τ' αγρίμια του και τα πουλιά χαμένα

Μπετόν από τα βάθη των οριζόντων ως τις σπηλιές του 

Στήθους και τις πικρές ρίζες του φιλιού ' φυσάει

Μυρίζει παλιό φθινόπωρο καθυστερημένα μήλα

Στο ψηλότερο κλωνί της μνήμης και σύννεφα

Μαύρα σύννεφα και το ποτάμι θολό κι αγριε-

μένο να κατεβάζει κόυτσουρα από καστανιές να

Παίρνει το παλιό γιοφύρι' τι θέλουν τούτες οι εικόνες
Και με τυραννούν εγώ όπως όλοι έδωσα το μοιράδι μου
Από το λιβάδι της μνήμης για ένα τεσσάρι τι 

Θέλει ετούτη η ανεπιθύμητη ζυγιά από τα όργανα

Μπαίνει στον ύπνο μου κάθεται σταυροπόδι το βιολί

Με γυροφέρνει το λαούτο μου πετάει τις σαΐτες του 

Το κλαρίνο βρίσκει τις παλιές πληγές και τίποτα
Πια δε με σώζει ενώ εγείρεται από τον μεση-

μεριάτικο ύπνο των κοπαδιών αναμαλλιασμένο

Κι άγριο το ντέφι έτοιμο για τη χαριστική βολή

           που με αποτελειώνει. 

"Τα λαβωμένα", εκδ. Έρασμος

Από το ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ της "ΑΥΓΗΣ", 8/8/2012

με Ανθολόγο του Αυγούστου τον Κωστή Θεοδωρόπουλο