.............................................................
Τάκης Σινόπουλος
(1917 - 1981)
Η τελευταία κραυγή
(Απόσπασμα)
Διότι η φωνή έφθασε κύκλω
ΗΣΑΪΑΣ ΙΕ' εδ.8
Στεγνός επύρωνε και αθέριστος Ιούνιος μήνας
σε τούτο το ύψωμα σε φωτεινούς αγρούς.
Δε λέω για κάθαρση μια απλή ενατένιση ήταν
του διφορούμενου που πια δεν ονομάζεται.
Κι ενώ με φρόνηση επάσχιζα πλήρες να δώσω
το σώμα μου σε ξεχασμό βαθύ
μια επίμονη ερεθιστική φωνή χυνόταν
μες στην ακοή μου και τη σκλάβωνε.
Τι νάναι αναρωτήθηκα τούτο το κάλεσμα
που έτσι γλυκά σε μέθη ολάκερο με πλημμυρίζει
και δέρνει το αίμα μου που ησύχαζε
σε νάρκη αποχτημένη μ' άσκηση κι οδύνη;
Κι όπως λαχτάραγα να σηκωθώ στον ώμο μ' άγγιζε
το χέρι ανάλαφρο δίνοντας ταραχή βαθιά.
Σχήμα δεν έβλεπα μα το αίνιγμα
της παρουσίας αυτής που μ' αιχμαλώτιζε
μέσα μου εξύπναγε τ' ανθρώπινο κι η δίψα
πρωτόγονη ακυβέρνητη χιμούσε πάλε στους κρουνούς
κι εχτύπαγε με δύναμη τις σφραγισμένες θύρες.
Μνήμες δεσπόζουσες τυφλές μαινάδες μνήμες
εντός μου εκραύγαζαν ανάστατες
κι η υπόστασή μου ανυποψίαστη εσάλευε βογγώντας
μ' αιφνίδιον πυρετό
από το "Ποιητικό Ανθολόγιο" της "Αυγής"
με ανθολόγο του Αυγούστου τον Κωστή Θεοδωρόπουλο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου