.............................................................
Ο έκτος κύκλος
Του Παντελη Mπουκαλα
Με το τέλος των Ολυμπιακών του Λονδίνου επανέρχεται το ερώτημα για τη
σχέση των Αγώνων όχι βέβαια με το αρχαιοελληνικό ίνδαλμα (που είχε και
αυτό ψεγάδια, σημάδι οι ευμεγέθεις Ζάνες της Ολυμπίας, πλασμένες με τα
χρήματα των προστίμων), αλλά με το είδωλό τους, όπως υποκριτικά το
πλασάρουν οι αθάνατοι. Εξαιρετικός, λ.χ., ο Γιουσέιν Μπολτ, μας αφήνει
άναυδους. Και τον χειροκροτούμε ακόμα κι αν βλέπουμε πως είναι σόουμαν
παρά αθλητής. Μα πιο κοντά σε κάποιο πρότυπο είναι ο Οσκαρ Πιστόριους
και ο σχεδόν τυφλός τοξοβόλος Ιμ Ντουνγκ Χιουν.
Ο Νοτιοαφρικανός
και ο Νοτιοκορεάτης δείχνουν τα όρια που πρέπει να ξεπερνάμε όχι για να
γίνουμε υπεράνθρωποι, αλλά για να φανερώνουμε πώς μεγαλύνεται ο άνθρωπος
εξαντλώντας όλες τις δυνατότητες του είδους του χωρίς να κινδυνεύει να
μεταταχθεί σε άλλο είδος, εξωανθρώπινο, λόγω ντοπαρίσματος. Γιατί το
πρόβλημα με τους υπεραθλητές είναι ακριβώς αυτό: Δεν μπορείς να
πανηγυρίσεις ολόψυχα μαζί τους. Ενα κομματάκι του μυαλού σου,
υποχρεωτικά επιφυλακτικό, μένει αδιάφορο, γιατί ξέρει πια. Ξέρει ότι,
έτσι όπως οι εξετάσεις εκτείνονται πια σε διάστημα οκταετίας, οι νυν
θριαμβευτές, που τόση χαρά δίνουν στους ομοεθνείς τους, ίσως βρεθούν
ντοπαρισμένοι σε τέσσερα ή οκτώ χρόνια (όπως συνέβη με Λευκορώσο
ολυμπιονίκη της Αθήνας και του Πεκίνου που μόλις τώρα αποκαλύφθηκαν τα
φαρμακευτικά ατοπήματά του). Αλλά ήδη, όση δουλειά ήταν να κάνουν
(ψυχολογική, εθνική, οικονομική), την έκαναν. Και όση ζημιά επίσης. Ο
έκτος ολυμπιακός κύκλος λοιπόν είναι ο κύκλος της χρονοκαθυστέρησης, με
την οποία οφείλει να πανηγυρίζει κανείς.
Ο,τι κρατάω κάθε φορά από
τους Ολυμπιακούς, όταν πέφτει η χρυσόσκονη των μεταλλίων, είναι η
εναρκτήρια παρέλαση με τους χαρούμενους Γήινους που δεν έχουν αρχίσει να
ανταγωνίζονται με βάση τα εθνικά τους χρώματα σκορπώντας ψευδαισθήσεις
μεγαλείου. Κρατάω επίσης την αθώα χαρά που δείχνουν όλοι οι θεατές,
ανεξαρτήτως στάτους, μόλις αντιλαμβάνονται ότι τους δείχνουν τα μάτριξ
αναπαράγοντας την τηλεοπτική εικόνα. Σαν παιδάκια κάνουν. Και όχι επειδή
γίνονται τμήμα του σόου, αλλά επειδή νιώθουν εκείνη τη στιγμή μέτοχοι
της Μεγάλης Ιστορίας. Ψευδαίσθηση, ναι. Αλλά ίσως η μοναδική που δεν
βλάπτει κανέναν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου