Μήτσος Παπανικολάου (1900 - 1943) "Θάλασσα του Βορρά "

............................................................

Μήτσος Παπανικολάου

(1900 - 1943)

Θάλασσα του Βορρά

 

 

 

 

Χαίρετε, χαίρετε, ουρανοί, γλαυκοί, γλαυκά πελάγη!

Μεσ' στο βοριά νοστάλγησα μια θάλασσα του ονείρου

που να με φέρνουν, ναυαγόν, επάνω τους οι πάγοι

στα χιονισμένα σύνορα του κόσμου και του απείρου.

 

Πουλιά λευκά, φανταστικά, των μυθιστορημάτων,

Θέλω να ιδώ να φεύγουνε σ' άδιάκοπο κυνήγι

Μια ν' ανεβαίνουνε ψηλά και μια να πέφτουν κάτω

και τον αγέρα να δονούν του διάβα τους τα ρίγη.

 

Να φεύγουνε! Να φεύγουνε! Να μην ξαναγυρνάνε,

όπως κι εγώ στις θάλασσες αυτές δε θα γυρίσω'

οι κόκκινες κι οι κίτρινες φωτιές δεν με τραβάνε

στις γαλανές ακρογιαλιές που θ' αποχαιρετήσω.

 

Καπνός πια να μη φαίνεται στο σπίτι του χειμώνα

και να μην ανασταίνεται βλαστός το καλοκαίρι,

κι όταν του κόσμου του νεκρού θα θέλω την εικόνα

το πρόσωπό μου να κυττώ με το δικό μου χέρι.

 

Τ' άστρα να ιδώ που λάμπανε και στη δημιουργία,

άστρα χαμένα απ' τη νυχτιά των πρώτων Χριστουγέννων,

άστρα των παιδικών μου χρόνων η χρυσή μαγεία,

καρδιές των κόσμων, μάτια των καλών μας πεθαμένων.

 

 

Και τα βουνά, και τα βουνά που, πίσω απ' τις κορφές τους,

αρχίζει η χώρα που γι' αυτή γράφει το παραμύθι

μ' όλα τα βασιλόπουλα και τις πριγκήπισσές τους,

με τα νερά τ' αθάνατα, τα θαύματα, τη λήθη

 

Εκεί πια την πατρίδα μου να ξαναβρώ την πρώτη,

εκεί που οι πάγοι ορθώνονται μυστηριώδεις τάφοι

κι όπου, παραπετάσματα μπροστά στη γη, τα σκότη

για πάντα θα ξεγράφουνε ό,τι η καρδιά μου γράφει.

 

(Νέα Εστία 1938)