"Για την κατάσταση στην Ελλάδα" (http://leninreloaded.blogspot.gr, 26/8/2012)

..............................................................

Για την κατάσταση στην Ελλάδα

Το πιο πάνω βίντεο, το οποίο κυκλοφόρησε αρκετά στο διαδίκτυο, δεν άντεξα να το δω ολόκληρο. Είδα λιγότερο από το μισό. Ψυχικά, η εμπειρία ήταν αυτό που θα λέγαμε τραυματική. Το κάθε τι, από το απύθμενο θράσος του να παίζεται το "Αυτά τα κόκκινα σημάδια" από τους ιδεολογικούς απογόνους των ταγματασφαλιτών στην εικόνα κοινωνικής σήψης και διάλυσης που αποτυπώνεται στον λόγο και την στάση των μη οργανωμένων/μη ένστολων που έσπευσαν έξω από το στρατόπεδο, βυθίζει έναν άνθρωπο στην απελπισία, την αηδία, την απαξίωση της χώρας του.

Και αυτό δεν είναι καλό. Όσο περισσότερο μας προκαλούν οι φασίστες να αισθανθούμε αηδία και οργή για την Ελλάδα που τους γέννησε και τους θρέφει, τόσο μας αποξενώνουν ψυχικά από τις μάζες και εξασφαλίζουν τον πλήρη τους έλεγχο πάνω στην μαζική πολιτική ιδεολογία. Οι φασίστες, επειδή δεν έχουν καμία ηθική αναστολή απέναντι ακόμα και στο πιο κραυγαλέο ψέμμα, γνωρίζουν πως προκαλούν βαθιά αηδία, αλλά εκμεταλλεύονται την αηδία που προκαλούν. Ξέρουν πολύ καλά ότι ένας άνθρωπος που καταντά να προσχωρήσει στο στρατόπεδό τους ή να ασπαστεί τη ρητορική τους είναι ένας άνθρωπος χαμένος για μας, ένας άνθρωπος με τον οποίο δεν έχουμε το κουράγιο ούτε να πούμε καλημέρα, πόσο μάλλον να συζητήσουμε. Η αγωνιστικότητά μας αντισταθμίζεται αρνητικά από το ευαίσθητο στομάχι μας, και αυτό το στομάχι το γυρίζουν ενσυνείδητα ανάποδα σε καθημερινή πια βάση οι φασίστες. Κάπου είδα γραμμένο ότι η Χ.Α ήταν το μόνο κόμμα που πήγε έξω από το στρατόπεδο, κι ότι έτσι διείσδυσε ακόμα περισσότερο στους εμφανέστατα συγχυσμένους απολίτικους που συνέρρευσαν εκεί. Από την μία σκέφτομαι ότι η απόπειρα παρέμβασης σε μια τέτοια κατάσταση είναι όσο καταδικασμένη στην ήττα όσο και οι αντίστοιχες στις πλατείες. Από την άλλη, καταλαβαίνω ότι η ταχύτητα εκφασισμού της κοινωνίας είναι αυτή που είναι επειδή δεν έχουμε τα ατσάλινα νεύρα που χρειάζονται για να συγκρουόμαστε διαρκώς στην καθημερινότητά μας με ένα μια όλο και ευθαρσότερη ομάδα ανθρώπων της οποίας η κοσμοαντίληψη μας βυθίζει σε ένα χαωτικό συνονθύλευμα προκατάληψης, άγνοιας, αμορφωσιάς και οπισθοδρομικότητας, μαζί με μπόλικο φόβο και σύγχυση. 

Δεν είναι εύκολο να αντιμετωπίζεις το θέαμα της Ελλάδας κάτω από την πλαστική ομορφιά του lifestyle της προηγούμενης δεκαπενταετίας. Όσο κι αν ήσουν ανάμεσα σ' αυτούς τους λίγους γραφικούς που διάλεξαν την εσωτερική ή και γεωγραφική εξορία από την Ελλάδα της περιόδου 1990-2008, δεν σταματάς να σοκάρεσαι με το πόσο άσχημη ήταν η αλήθεια κάτω από την επιφάνεια. Αν και γνώριζα από τις δημοσκοπήσεις, για παράδειγμα, ότι η Χ.Α θα πετύχαινε ποσοστό ρεκόρ στις εκλογές της 6ης Μάη, ωστόσο δεν το είχα πραγματικά χωνέψει πως η αποτρόπαια πραγματικότητα θα έβρισκε τόσο ξεκάθαρη και ωμή έκφραση στην κάλπη. Το σοκ ήταν τεράστιο και μάλλον παραλυτικό. Όταν είδα τις εικόνες από την διανομή τροφίμων στο Σύνταγμα άρχισα να νιώθω το κύμα αηδίας να ισοπεδώνει τα πάντα μέσα μου. Ας μη γελιόμαστε· ο άνθρωπος που έχει απωλέσει το συναίσθημα της ντροπής απέναντι στο να δίνει την ταυτότητά του στους νέους ταγματασφαλίτες έχει ήδη χαθεί πολιτικά. Η απώλεια της αίσθησης αισχύνης που συνοδεύει την προθυμία πολιτών να συγχρωτιστούν με τους αντεροβγάλτες και να βιντεοσκοπηθούν ή να φωτογραφηθούν μαζί τους είναι όχι το πρώτο αλλά το τελευταίο στάδιο της πολιτικής, ηθικής και ψυχικής αποσύνθεσής τους. Αυτό που εισπράττω από αυτές τις εικόνες των "μη ένστολων" που συνοδεύουν τις παράφρονες κραυγές των φασιστών είναι η αίσθηση ανθρώπων που έχουν πλήρως απωλέσει τον αυτοσεβασμό τους και που επιχειρούν κατά συνέπεια να τον ξαναβρούν παράδοξα, συμμαχώντας με αυτόν που στρέφει την τραυματική έλλειψη αυτοσεβασμού επιθετικά ενάντια στον άλλο, στα "σκουπίδια", όπως αποκαλούν τα φασιστικά σκουπίδια τους μετανάστες που προσέφεραν απείρως περισσότερα για την όποια κοινωνική ευμάρεια από ό,τι έκαναν ποτέ οι ίδιοι. 

Οι κομμουνιστές προσπάθησαν μέσα από την δική τους προπαγάνδα να εμπνεύσουν αυτοσεβασμό στις λαϊκές μάζες. Ως τα τώρα, δεν μπορούμε να πούμε ότι το πέτυχαν. Υπάρχει μια βαθιά αυτοκαταστροφικότητα στην νοοτροπία των νεοελληνικών μαζών, μια διαστροφική απόλαυση της κατρακύλας στο βούρκο του σκοταδισμού που εμφανίζεται ως η άλλη πλευρά μιας αίσθησης ατομικής και συλλογικής αναξιότητας. Οι νεοέλληνες νιώθουν ατομικά και μαζικά ανάξιοι εμπιστοσύνης, και έτσι όλες οι εκκλήσεις των κομμουνιστών να πάρουν την εξουσία στα χέρια τους, να διώξουν τον ζυγό της εκμετάλλευσης, να σηκώσουν, όπως λέγεται, κεφάλι έπεσαν όχι μόνα σε κωφά ώτα, αλλά μάλλον λειτούργησαν ως μπούμερανγκ, επιτείνοντας την μνησικακία των μαζών για αυτό που ενστικτωδώς αντιλαμβάνονται ως "πολυτέλεια" της ηθικής ανωτερότητας των κομμουνιστών. 

Οι αντικειμενικά γελοίες κατηγορίες εναντίον του Κομμουνιστικού Κόμματος, που διανύει το ίδιο μια εξαιρετικά δύσκολη περίοδο οικονομικά, ότι αποτελεί κάποιου είδους ζάπλουτη και εξασφαλισμένη εξουσία βρίσκουν ρίζα επειδή σε τελική ανάλυση είναι αδιανόητο για τον άνθρωπο που είναι εξευτελισμένος στα δικά του μάτια να μπορεί οποιοσδήποτε να στέκεται όρθιος αν δεν τον προστατεύει η υλική δύναμη και το χρήμα. Έτσι, η οικονομική και ηθική εξαθλίωση των μαζών κατέληξε, αντί να φέρει τους κομμουνιστές κοντύτερα με τις μάζες, να δημιουργήσει ένα τρομακτικό από ιστορική άποψη χάσμα ανάμεσά τους. Ο φασίστας που κραυγάζει κηρύγματα παρανοϊκού μίσους χωρίς να προσφέρει καμία λύση στις υλικές ανάγκες των ανθρώπων εξόν από την τυφλή και άσκοπη βία, εξόν από τη λύσσα ενάντια στη ζωή και σε οτιδήποτε το ζωντανό, αυτός ο άνθρωπος δεν εισπράττεται πια ως δείγμα κοινωνικής παθολογίας αλλά ως κάτι πολύ εγγύτερο στην σκοτεινιασμένη ψυχολογία της στερημένης μάζας από τον υψηλόφρονα κομμουνιστή. Όταν η μάζα ζητά "ρεαλισμό" ζητά την κυνική παραδοχή πως "είμαστε όλοι μας το ίδιο παλιάνθρωποι" -- την απενεχοποιημένη αποδοχή μιας κοινότητας της παλιανθρωπιάς, ενός έθνους έτοιμου να κυλιστεί στην πιο εξωνημένη αθλιότητα. Τίποτε άλλο "ρεαλιστικό" δεν προσφέρει ο φασισμός παρά την απενεχοποίηση της ιδέας ότι η σκέψη, τα συναισθήματα, ο ψυχικός κόσμος όλων μας οφείλει να προσαρμοστεί στο να ζει στον υπόνομο, να τρέφεται από τον υπόνομο, να ανασαίνει τον υπόνομο. Η Χ.Α είναι η πολιτική έκφραση της "ρεαλιστικής" αποδοχής του τρέφεσθαι με ηθικά, νοητικά και ψυχικά σκουπίδια ως "θυσίας" απαραίτητης για την επιβίωση· και την ίδια ώρα, είναι το μέσο της αποδοχής της επιβίωσης ως κατάστασης εχθρικής προς τη ζωή. Είναι, τέλος, το όργανο του τελετουργικού εξοβελισμού της συνεπαγόμενης αηδίας για τον εαυτό στο εξιλαστήριο θύμα του "αηδιαστικού/βρωμιάρη/λερού/σκουπιδοειδούς/περιττωματικού" άλλου.

Δυστυχώς, η καλλιέργεια και εσωτερίκευση του αισθήματος της "συνενοχής", το "μαζί τα φάγαμε", η  εκ των άνωθεν κατασκευή του έθνους ως κοινότητας παλιανθρώπων, το αποτρόπαιο κλείσιμο του ματιού ενός κράτους επονείδιστων και κυνικών άρπαγων προς τα θύματά του, όλα αυτά πέτυχαν τον στόχο τους: την παράλυση κάθε συναισθήματος καταφατικού για τον εαυτό χαρακτήρα στην μεγάλη πλειοψηφία, που πέρασε σχεδόν αστραπιαία από την αυθαίρετη συναίσθηση της "προνομιακότητας" του να είσαι Έλληνας στην εξίσου αυθαίρετη αποδοχή του εξευτελιστικού συνανήκειν σε μια ανάλγητη συμμορία.  Το μοναδικό που δεν εισπράττει κανείς από συγκεντρώσεις όπως αυτή του παραπάνω βίντεο είναι κάποια διάθεση για "εθνική υπερηφάνεια." Ούτε καν στο επίπεδο της μουσικής σημειολογίας δεν υφίσταται ικανότητα άντλησης υπερηφάνειας από τους "αγανακτισμένους πολίτες" του βαλκανικού μας Ράιχ. Αντίθετα, η υστερική ταύτιση με το ιστορικό θύμα, τον φυλακισμένο, εξόριστο, βασανισμένο και εκτελεσμένο ΕΛΑΣίτη είναι ζωτική προϋπόθεση όχι απλά ιστορικής (και υστερικής) παραχάραξης της ελληνικής εμπειρίας, αλλά και στρεβλής υποκειμενικής αυτοσυγκρότησης. Ο νεοέλληνας ντρέπεται για αυτό που είναι, και για την ντροπή αυτή έχει μόνο δύο --ομολογουμένως ανεπαρκή-- φάρμακα: τον σφετερισμό της υποκειμενικής θέσης αυτού που δεν είναι (τον κανιβαλισμό της ταυτότητας του κομμουνιστή/αντιστασιακού), και το μίσος (το τόσο άτσαλα κρυμμένο πίσω από το ευτελές, αρρωστημένο ρομάντζο με τα "Αχ Ελλάδα σ' αγαπώ"): το μίσος απέναντι στον κομμουνιστή και το μίσος απέναντι στον ξένο, δύο μίση που δεν συναντιούνται απλά επειδή "ο κομμουνιστής υποστηρίζει τον ξένο", αλλά και επειδή, από το 1949 και μετά ο κομμουνιστής είναι ξένος -- πρόσφυγας έξω απ' τον τόπο του και πρόσφυγας μέσα στον τόπο του. 

Ο εκφασισμένος νεοέλληνας καμώνεται πως τάχα έχει ευαίσθητη μύτη και πως οι ξένοι "βρωμάνε" όπως βρωμάνε τα σκουπίδια. Όμως η μπόχα που αναδύεται όλο και πιο έντονα, όλο και πιο αφόρητα από την κοινωνία είναι η μπόχα του θανάτου. Η Ελλάδα μυρίζει θάνατο. Επιθυμία θανάτου, ενόρμηση θανάτου. Ψυχικό θάνατο, πνευματικό θάνατο, πολιτιστικό θάνατο, πολιτικό θάνατο, κοινωνικό θάνατο. Λατρεία του θανάτου, επιδίωξη του θανάτου, αναζήτηση της κοινότητας που επιβιώνει εν θανάτω. Ο θάνατος αυτός είναι ένας υποκειμενικός θάνατος, ένας θάνατος που βιώνεται καθημερινά από το υποκείμενο με τη μορφή της διάλυσης, της αποσύνθεσης της συγκροτητικής του κόλλας. Μόνο που αυτή η κόλλα ήταν η ίδια η έκφανση μιας πρότερης υποκειμενικής αποσύνθεσης: ήταν η κόλλα που συγκρότησε το άτομο κατά βάση ως ιδιοκτήτη, ως έχοντα και κατέχοντα, ως μίμο του αφέντη, τσιράκι των προνομιούχων, αποδέκτη των ψίχουλων που έπεφταν από το τραπέζι των προυχόντων. Όταν, αφού εκμαυλίστηκε η συλλογική πιστότητα στο χειραφετητικό εγχείρημα, εξανεμίστηκαν και τα τριάντα αργύρια με τα οποία εξαγοράστηκε η προδοσία, έμειναν μόνο τα οργισμένα κουρέλια ενός λαού αμνησιακών ναυαγών, που δεν θυμάται καν πότε βυθίστηκε το καράβι τους και γιατί.