.............................................................
| Ο δημόσιος υπάλληλος Γιώργος Λούκος |
| Tης Μαριας Κατσουνακη |
|
Σε συνέντευξή του στον «Ελεύθερο Τύπο» (27/8) ο αναπληρωτής υπουργός
Παιδείας, Θρησκευμάτων, Πολιτισμού και Αθλητισμού κ. Κώστας Τζαβάρας
επέμεινε ιδιαίτερα στην επιλογή «των άξιων για τους εποπτευόμενους
φορείς». Και όταν ο συνάδελφος Αντώνης Καρατζαφέρης τον ρώτησε αν
συμπεριλαμβάνει στους άξιους και τον Γιώργο Λούκο, καλλιτεχνικό
διευθυντή του Φεστιβάλ Αθηνών (η θητεία του έληξε πριν από λίγες
εβδομάδες), «για τον οποίο δεκάδες άνθρωποι της τέχνης έχουν υπογράψει
ζητώντας την παραμονή του στη θέση του», ο υπουργός απάντησε: «Την
απόφαση που θα πάρω δεν θα τη στηρίξω στο αν ο δείνα που θα αναλάβει να
γίνει πρόεδρος σε έναν οργανισμό είναι αρεστός σε μια ομάδα».
Αντιδιαστέλλοντας με αυτόν τον τρόπο τις έννοιες «άξιος» και «αρεστός».
Στην επιμονή του δημοσιογράφου, δε, αν «θεωρεί άξιο τον κ. Λούκο,
επαύξησε: «Αξιότατο». Για να διευκρινίσει αμέσως μετά: «Αλλά αυτό τι
σημαίνει. Οτι όταν κάποιος είναι άξιος, πρέπει να μονιμοποιηθεί ως
δημόσιος υπάλληλος κάπου;».
Ομολογώ ότι στο σημείο αυτό
κλονίστηκα. Δηλαδή, η κ. Λαμπράκη - Πλάκα που είναι διευθύντρια της
Εθνικής Πινακοθήκης από το 1992, πρόσφατα μάλιστα ανανεώθηκε εκ νέου η
θητεία της, από τον κ. Τζαβάρα μάλιστα, σε ποια κατηγορία υπάγεται;
Θεωρείται ή όχι δημόσιος υπάλληλος, σύμφωνα με τα κριτήρια του αν.
υπουργού; Μήπως όμως, από την άλλη, επειδή ακριβώς ο κ. Λούκος είναι
«αξιότατος» και όχι απλώς «άξιος» πρέπει να προφυλαχθεί από αυτήν την
εξέλιξη; Δεν κατέληξα σε κάποιο αξιόπιστο συμπέρασμα. Είχε προηγηθεί και
η άποψή του για το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης (να
δημιουργηθεί αυτόνομο διαγωνιστικό τμήμα ελληνικών ταινιών) και άρχισαν
να με ζώνουν τα φίδια. Πίσω ολοταχώς. Ο,τι καταργήθηκε -καθόλου
αναίμακτα- με τη διεθνοποίηση του Φεστιβάλ, πριν από 20 χρόνια, θα
επιστρέψει αναβαπτισμένο και αναθεωρημένο; Και, τότε, ένας νέος φόβος
προστέθηκε: αν στις αισθητικές αναζητήσεις του κ. Τζαβάρα προστεθεί και η
αναβίωση του Φεστιβάλ Ελληνικού Τραγουδιού;
Αυτό το ενδιαφέρον
έχει ο χώρος του πολιτισμού και δη του πολύπαθου, ποικιλοτρόπως
καταργημένου, ομώνυμου υπουργείου. Εκεί που νομίζεις ότι ξανοίγεσαι στις
λεωφόρους του μέλλοντος, ότι συνοδοιπορείς, εν πάση περιπτώσει, και
«συνομιλείς» με τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες, αντιλαμβάνεσαι πως δεν
ήταν παρά ένα παρατεταμένο διάλειμμα σε μια διελκυστίνδα δεκαετιών. Η
οπισθοδρόμηση ήταν, απλώς, σε καταστολή. Τώρα, όμως, στη μεγάλη κρίση,
το επίσημο κράτος ενημερωμένο όσο χρειάζεται για να μην μπορεί να
αντισταθεί σε επιρροές, περιβάλλοντα και άνωθεν εντολές, τρέχει να
συναντήσει το πεπρωμένο του. Ποιο είναι αυτό; Ο εγκλεισμός στα οικεία
και συμφέροντα. Εκεί όπου οι «αρεστοί» βαφτίζονται «άξιοι».
|
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου