..............................................................
Η Μνούσκιν και οι άλλοι
της Άννας Δαμιανίδη
 |
| Η μεγάλη μαριονέτα της Μνούσκιν σε διαδήλωση στο Παρίσι |
Από την Athens Voice
Την Μνούσκιν την
καταλαβαίνω. Δούλεψε πάντα γύρω από το θέμα της επανάστασης, το πρώτο της έργο
που έγινε γνωστό ήταν το 1789, το είχαμε δει κινηματογραφημένο. Η
καταπίεση γεννά εξέγερση, η εξέγερση γίνεται επανάσταση, μια γιορτή
απελευθέρωσης. Πώς να μην ονειρευτεί ότι θα ζήσει την επανάσταση στην Ελλάδα; Το
καλοκαίρι στην πλατεία Συντάγματος έσειε τη μεγάλη της μαριονέτα σαν μια
τεράστια θεά αγανακτισμένη κι αυτή, έτοιμη να απονείμει στον κόσμο δικαιοσύνη.
Την επανάσταση
σαν μια μεγάλη γιορτή την ονειρεύονται πολλοί.
Μερικοί την ονειρεύονται σαν μια
γιορτή καταστροφής. Εμείς εδώ στην Αθήνα έχουμε παρακολουθήσει το έργο πολλές
φορές, αλλά η Μνούσκιν δεν είναι υποχρεωμένη να το ξέρει. Εκτός αν είναι, δεν
ξέρω, εσείς τι λέτε; Διανοούμενοι από τη Γαλλία υπογράφουν ένα κείμενο
συμπαράστασης στον ΣΥΡΙΖΑ και ονειρεύονται την επανάσταση στην Αθήνα. Ίσως θα
έπρεπε να ζητήσουν πληροφορίες για τις πρόβες που κάνουν στην πόλη αυτή οι
οπαδοί της επανάστασης εδώ και χρόνια. Δεν είναι τυχαίοι άνθρωποι, δεν είναι ας
πούμε μαγαζάτορες της κεντρικής αγοράς που μένουν χωρίς πελατεία επειδή δεν
υπάρχουν συγκοινωνίες. Ή στην Ερμού που κατεβάζουν ρολά σιδερόφραχτα στις περί
ου ο λόγος πρόβες. Είναι σοβαροί, είναι φιλόσοφοι, είναι ενημερωμένοι. Πώς θα
τους φαινόταν να ζουν σε μια πόλη που έχει πρόβα επανάστασης κάθε τρεις μέρες;
Δεν θα άρχιζαν να ονειρεύονται λεωφορεία στην ώρα τους και μετρό να
λειτουργούν, δρόμους ανοιχτούς, σχολεία να δουλεύουν και άλλα τέτοια
αντεπαναστατικά;
Αλλά πάλι θα μου
πείτε, μπορεί να κάναμε συχνές πρόβες, την επανάσταση δεν την κάναμε ακόμα, τη
χρωστάμε στον κόσμο που πήρε από μας τη Δημοκρατία και τώρα θέλει κάτι ακόμα.
Την ολοκληρωτική επανάσταση, αυτή που θα είναι σαν την πολιτιστική επανάσταση
της Κίνας, που υπερασπίστηκε κάποιος του ΣΥΡΙΖΑ.. Όταν την κάνουμε κι αυτήν δεν
θα μείνει τίποτε όρθιο, ίσως κάτι τέτοιο ρηξικέλευθο έχουν στο μυαλό τους οι
διανοούμενοι. Είναι τολμηροί άνθρωποι, διανοούμενοι και καλλιτέχνες, γκρεμίζουν
με τη σκέψη, κι αν τύχει να χρειαστεί να γκρεμίσουν και με τα χέρια θα χάσουν
την ευκαιρία;
Η κοινωνία είναι
κάτι πολύ καταπιεστικό, ποιος αμφιβάλει; Πρέπει να λες καλημέρα στην
αντιπαθητική γειτόνισσα, να μαθαίνεις ορθογραφία από μικρό παιδί όταν το σώμα
σου επιθυμεί παιχνίδι, να κοιμάσαι σε σεντόνια, να πλένεις τα δόντια σου, να
ζητάς συναίνεση για να κάνεις σεξ, να σέβεσαι την ιδιοκτησία του άλλου, να κρατάς
το θυμό σου όταν σου έρχεται να δολοφονήσεις κάποιον. Ένα σωρό κανόνες, και
τρως τα καλύτερα σου χρόνια για να τους μάθεις, μόνο και μόνο για να βρεθείς να
πρέπει να δουλεύεις με ωράριο μεγαλώνοντας και να πληρώνεις για το καθετί. Σου
έρχεται συχνά η επιθυμία να της βάλεις φωτιά της κοινωνίας, μαζί με την παρέα
που αποκτάς με κόπο, να της βάλετε φωτιά όλοι μαζί, κι αν σε βλέπουν και σε
θαυμάζουν οι πιο δύσκολοι φίλοι την ώρα που το κάνεις, τόσο το καλύτερο.
Τέτοια απελευθέρωση μπορεί να προσφέρει και η τέχνη, μια
γιορτή, πολλές γιορτές, συμμετοχή σε δρώμενα, να ισορροπούμε κάπως.
Απόλαυση, κατανόηση. Πανάρχαιη λειτουργία, λυτρωτική ακριβώς επειδή η
κοινωνία είναι καταπιεστική και τη χρειάζεται, την απελευθέρωση που
δίνει η τέχνη
Τους ανθρώπους
του θεάματος τους καταλαβαίνω. Είναι ωραία η επανάσταση, είναι γιορτή, είναι
φωτιά, είναι βύθιση στη συλλογική ψυχή, είναι όλ’ αυτά. Ένα μεγάλο γλέντι χωρίς
τέλος, ή μήπως έχει τέλος;
Υπάρχει η επόμενη
μέρα; Ξυπνάς με πονοκέφαλο μέσα στ’ αποκαΐδια. Και πες ότι έχεις πάρει την εξουσία. Και τότε τι κάνεις;
Τότε ίσως το
θέαμα είναι λιγότερο εντυπωσιακό. Τότε, συνήθως γίνεται δικτάτορας, Όπως
έγιναν οι επαναστάτες σε όλη την ανθρώπινη ιστορία. Αλλά αυτοί δεν
ήταν ωραίοι σαν έλληνες, οπότε τους προσπερνάμε. Είσαι καλός επαναστάτης, δεν γίνεσαι δικτάτορας. Χρειάζεσαι λοιπόν κανόνες.
Κι αν καταφερεις να φτιάξεις τους καλύτερους θα ανακαλύψεις ότι υπάρχουν ήδη οι κανόνες
αυτοί. Τους έχουν τα Συντάγματα της Γαλλίας, των ΗΠΑ, της Αγγλίας, των
ευρωπαϊκών χωρών και όχι μόνο. Ακόμα και το ελληνικό. Τους έχει η χάρτα
ανθρωπίνων δικαιωμάτων του ΟΗΕ. Είναι έτοιμοι. Ρυθμίζουν την τέλεια ισότητα με
λεπτομέρειες, όσες έχει κατεβάσει η ανθρώπινη σοφία, γιατί ξέρουν ότι οι
άνθρωποι είναι όντα άπληστα και συνέχεια χρειάζονται νέους κανόνες. Σοφά
κεφάλια συνέχεια συζητάνε νέους κανόνες, πιο περίπλοκους, επειδή συνέχεια τα
πράγματα αλλάζουν. Είναι δουλειά αιώνων που έχει μαζευτεί εκεί.
Και τότε ίσως οι
επαναστάτες καταλάβουν ότι η επανάσταση δεν χρειαζόταν. Χρειαζόταν κάτι άλλο.
Θα είναι όμως αργά.
Και η γιορτή; Για
μερικούς θα ήταν υπέροχη, για άλλους θανατερή. Αλλά θα μπορούσε να έχει έρθει
απλώς η Μνούσκιν να παίζει το 1789 στην πλατεία Συντάγματος κάθε
βράδυ,
για μερικά χρόνια, μέχρι να το δουν όλοι οι αθηναίοι. Το
θέατρο της είναι καταπληκτικό, συγκλονιστικό. Ίσως αν αναγκαζόταν να
καταλάβει τα ελληνικά παράδοξα να έχανε τη δημιουργικότητά της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου