"Θεριά αγράμματα" του Πάσχου Μανδραβέλη ("Καθημερινή", 26/8/2012)

..............................................................

Θεριά αγράμματα

του Πάσχου Μανδραβέλη

Ελάχιστους απασχόλησε το γεγονός ότι ο κατηγορούμενος για μια δολοφονία και τη ληστεία στην Πάρο είναι θεολόγος. Δεν νοιάστηκε η εκπαιδευτική κοινότητα· τα μέλη της, προφανώς, είναι πολύ απασχολημένα να προστατεύσουν τις πρυτανείες από τον κοινωνικο έλεγχο και τα σχολεία από την αξιολόγηση. Δεν απασχόλησε την Εκκλησία. Τι στην ευχή; Ο φερόμενος ως τρομοκράτης είναι... «αδιόριστος καθηγητής». Νομοτελειακά η πολιτεία θα του ανέθετε την προπαγάνδιση της χριστιανικής πίστης στα σχολεία. Το μόνο που ενδιαφέρει τους ιεράρχες είναι οι ώρες διδασκαλίας θρησκευτικών στα σχολεία και όχι ποιος τα διδάσκει; Δεν απασχόλησε τους μανδαρίνους του υπουργείου Παιδείας. Υπάρχει μεγαλύτερη αποτυχία -αν μη τι άλλο- επαγγελματικού προσανατολισμού από έναν άθεο θεολόγο; Το χειρότερο όλων είναι πως όλα τα παραπάνω ακούγονται «περίεργα». Ολες οι αποτυχίες του εκπαιδευτικού μας συστήματος είναι «ψιλά γράμματα». Πέρα από το λειτουργικό κομμάτι της παιδείας υπάρχει και η αποτυχία στο ουσιαστικό της μέρος, που είναι η μεταλαμπάδευση των αξιών του ανθρωπισμού στους νέους. Δεν θα σταθούμε στο αστυνομικό σκέλος, αν δηλαδή ο αδιόριστος θεολόγος δολοφόνησε τον άτυχο ταξιτζή (αυτόν που έτερος «επαναστάτης» χαρακτήρισε «ψόφιο βλάκα»). Στο μπλογκ του κατηγορουμένου διαβάζουμε διάφορες πομπώδεις ανοησίες: «Στην πραγματικότητα τα εγκλήματά μου είναι πολιτικά. Εξάλλου όλα είναι πολιτικά... Εγώ διαφωνώ με την τυπολογία περί Καλού και Κακού... Για εμένα σημασία έχει αν μια πράξη βοηθάει στη χειραφέτηση της τάξης μου». Αυτό το απόσπασμα (πέρα απο το γεγονός ότι είναι η συνέχεια του δόγματος «νόμος είναι το δίκιο του...») δείχνει πως το εκπαιδευτικό μας σύστημα απέτυχε να διδάξει στους νέους ακόμη και τα βασικά: τον σεβασμό στον άνθρωπο ως υπέρτατη αξία. Αλλά δεν είναι μόνο τα ελλείμματα της επίσημης παιδείας. Γράφαμε παλιότερα ότι ο ευρύτερος χώρος της Αριστεράς «υπήρξε στο παρελθόν ένα μεγάλο και συμπληρωματικό σχολειό» κάτι σαν «φροντιστήριο της νεωτερικότητας». Ομως «με τα χρόνια δεν καταστράφηκε μόνο η αστική παιδεία, αλλά και η αριστερή. Οι ιδεολογικές επεξεργασίες χάθηκαν και το μόνο που απέμεινε ήταν ο Τσε στα μπλουζάκια και ο ανεπεξέργαστος θαυμασμός για την επανάσταση. Από την άλλη πλάκωσε ο γαλλικός μεταμοντερνισμός που σχετικοποίησε τα πάντα (π.χ. η επανάσταση έχει ανομία, άρα η ανομία είναι επανάσταση) και προστέθηκε η φυσιολογική κλιμακτήριος διάφορων γεροντοπαλίκαρων του Πολυτεχνείου. Ετσι, η χώρα μετατράπηκε σε ένα απέραντο εργαστήρι ιδεολογικής ασυναρτησίας». («Καθημερινή» 27.2.2011) Με μνημειώδεις μπούρδες περί «υποκειμενικής και αντικειμενικής βίας» (Ζίζεκ) ή περί «ανθρωπισμού του Μάο» (Α. Τσίπρας) κ.ά. διαπαιδαγωγήθηκε η γενιά της επικίνδυνης σύγχυσης. Με ανοησίες περί καταστροφής, ως προϋπόθεση της επανάστασης, φτιάχτηκαν θεριά αγράμματα· παιδιά που εξηγούν τις κοινωνικές πολυπλοκότητες με αφορισμούς «ένας μπάτσος απλά είναι φτιαγμένος από κατώτερης ποιότητας υλικό». Δεν μπορούν καν να διαχωρίσουν το πραγματικό από το συμβολικό: «επαναστάτης» της ίδιας φουρνιάς, συμπαραστεκόμενος στον κ. Θεοφίλου χαρακτήρισε «ρουφιάνο» τον δολοφονηθέντα της Πάρου και θεωρεί... «καταστολή» τη σύλληψή του «μετά τη συμβολική μου επίθεση εναντίον της Βουλής με τόξο»(!) «Και μη χειρότερα», μπορεί να ευχηθεί κάποιος. Ομως οι ευχές δεν φτάνουν. Τα χειρότερα έρχονται, αν δεν καλυφθούν γρήγορα αυτά τα ελλείμματα παιδείας. Το πρώτο βήμα είναι η αναγνώρισή τους...