Κ. Βεργόπουλος: Μεταξύ απάτης και τραγωδίας (10 Σεπ 2012 | Κρυσταλία Πατούλη tvxs.gr)

...........................................................

Κ. Βεργόπουλος: Μεταξύ απάτης και τραγωδίας

07:09, 10 Σεπ 2012 | Κρυσταλία Πατούλη tvxs.gr/node/105439

 

 

 

 

[...] Ουδέποτε στην οικονομική ιστορία δεν έχει εγκαθιδρυθεί εκ των άνω παρόμοιο αδιέξοδο και μάλιστα σε τόσο μεγάλη κλίμακα. Και η βαθύτερη εξήγηση του «μυστηρίου» βρίσκεται στο αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα, το ευρώ, με τον τρόπο που μέχρι σήμερα έχει λειτουργήσει [...] Ακόμη μια φορά, η διαχείριση της ελληνικής περίπτωσης κινείται στα όρια μεταξύ άπατης και τραγωδίας, αλλά πάντα «αλά-ελληνικά», ο Κώστας Βεργόπουλος, καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας στο Πανεπιστημίο VIII του Παρισιού, μιλά στην Κρυσταλία Πατούλη για την ελληνοευρωπαϊκή κρίση, συμμετέχοντας στον δημόσιο διάλογο του tvxs. 

 

Κ.Β.: Η πολιτική που εφαρμόζεται στην Ελλάδα, δεν έχει προηγούμενο, σε καμία χώρα του κόσμου -όχι μόνο της Ευρώπης, αλλά και όλου του κόσμου, ακόμη και του τρίτου κόσμου.

Η συγκεκριμένη πολιτική, της εκ των άνω επιβολής ύφεσης, οδηγεί κατευθείαν ολόκληρη την οικονομία σε αδιέξοδο. Με πρόσχημα την ισοσκέλιση του δημοσιονομικού ελλείμματος, εξαπολύεται γενική επίθεση στα εισοδήματα των εργαζομένων, με αναπόφευκτη συνέπεια την γενικευμένη ύφεση, αλλά και την παταγώδη αποτυχία στην απορρόφηση του ελλείμματος.

Με την ύφεση, ως γνωστόν, το εθνικό εισόδημα και τα εισοδήματα των πολιτών, συρρικνώνονται ασταμάτητα. Αφαιρείται χρήμα από την οικονομία και από την αγορά, οι επιχειρήσεις οδηγούνται σε αδιέξοδο και κλείνουν, η ανεργία αυξάνεται. Τα έσοδα του κράτους συρρικνώνονται με υπαιτιότητα του ιδίου του κράτους.

Τουλάχιστον στην Αμερική, μπορεί να υπάρχει ανεργία και ύφεση, αλλά το κράτος δεν κάνει περικοπές, ούτε δημοσίων δαπανών, ούτε εισοδημάτων (μισθών και συντάξεων), ενώ συγχρόνως, προσπαθεί να καταπολεμήσει την ύφεση.

Στην Ευρώπη, με τις γερμανικές επιλογές, η ύφεση επιβάλλεται εκ των άνω ως δήθεν θεραπευτική αγωγή, ενώ στην Αμερική η ύφεση προέρχεται από τον ιδιωτικό τομέα και ιδίως τις τράπεζες, ενώ το κράτος δεν την εγκωμιάζει ως δήθεν θεραπευτικό μηχανισμό, αλλά την αντιμετωπίζει ως συμφορά που πρέπει να καταπολεμάται.

Στην Ελλάδα, η ύφεση καθοδηγείται εκ των άνω. Το κράτος, όχι μόνο δεν την καταπολεμά, αλλά και όλα τα μέτρα που επιβάλλει την επιδεινώνουν, οδηγούν σε ακόμη μεγαλύτερη ύφεση και σε ακόμη πιο βαθύ αδιέξοδο, τόσο για την οικονομία και τους εργαζόμενους, όσο και για το ίδιο το κράτος.

Η Ελλάδα, μπορεί να προηγείται, αλλά δεν είναι η μοναδική σε αυτό το δρόμο. Στις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης, έχει επιβληθεί το ίδιο υφεσιακό υπόδειγμα μοντέλο. Ακόμη και στις πλεονασματικές χώρες της Ευρωζώνης, όπως η Γερμανία και η Ολλανδία.

Στην Πορτογαλία, Ιρλανδία, Ισπανία, και κατ’ επέκταση στην Ιταλία και στη Γαλλία, δηλαδή, σε όσες διαπιστώνεται δυναμική ελλείμματος και χρέους, επιβάλλεται πάραυτα το υφεσιακό μοντέλο για την δήθεν αντιμετώπιση του.

Ωστόσο έτσι, το αρχικό πρόβλημα, αντί να διευκολύνεται και να προωθείται προς επίλυση, περιπλέκεται, επιδεινώνεται και αποβαίνει ανεπίλυτο.

Ουδέποτε στην οικονομική ιστορία δεν έχει εγκαθιδρυθεί εκ των άνω παρόμοιο αδιέξοδο και μάλιστα σε τόσο μεγάλη κλίμακα. Και η βαθύτερη εξήγηση του «μυστηρίου» βρίσκεται στο αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα, το ευρώ, με τον τρόπο που μέχρι σήμερα έχει λειτουργήσει.

Ελλείμματα και χρέη υπάρχουν παντού. Ήδη οι ΗΠΑ και η Βρετανία καταγράφουν πολύ μεγαλύτερα τόσο ελλείμματα όσο και χρέη σε σύγκριση με τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ωστόσο, σε αυτές τις ελλειμματικές και υπερχρεωμένες χώρες ουδείς διανοήθηκε να πληρώσει τα χρέη με συρρικνούμενο εισόδημα. Ούτε καν οι δανειστές. Ακόμη και οι δανειστές, που είναι και οι πιο σκληροί, έχουν συμφέρουν να πραγματοποιεί  εισόδημα ο οφειλέτης, για να μπορεί να πληρώνει τα χρέη του.

Πού ακούστηκε, όταν ένας οφειλέτης δεν μπορεί να πληρώσει να του περικόπτεται το εισόδημα; Εφόσον, με την περικοπή, γίνεται ακόμα μεγαλύτερη η αδυναμία του να πληρώσει και εξ αυτού του λόγου, τότε, επικρέμονται κατασχέσεις των περιουσιακών του στοιχείων.

Όταν ο οφειλέτης είναι χώρα, γίνονται κατασχέσεις του δημόσιου πλούτου, του εθνικού πλούτου, του κοινωνικού πλούτου…

Ανοίγει πόρτα  για την κατάλυση όλων των κατακτήσεων που είχαν πραγματοποιηθεί τα προηγούμενα χρόνια, εν ονόματι των οποίων η Ελλάδα είχε επιλέξει την ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση! Σύνθημα ήταν: η Ελλάδα εντάσσεται στην Ευρωπαϊκή Ένωση, για να κατοχυρώσει τα κοινωνικά κεκτημένα και να βελτιώνει συνεχώς το επίπεδο της οικονομίας, του πληθυσμού, των εργαζομένων, σε πορεία σύγκλισης με τις άλλες χώρες της Ένωσης.

Ωστόσο σήμερα, η ίδια η Ευρώπη, επιβάλλει μία πολιτική όχι σύγκλισης, αλλά αύξουσας κοινωνικής αποδιάρθρωσης και απόκλισης, την οποία όμως –για να είμαστε ακριβείς- την επιβάλλει και στον εαυτό της.

Η Γερμανία επιβάλλει αυτή την επιλογή ακόμα και στην Γερμανία -στους Γερμανούς εργαζόμενους. Σε διαφορετικούς βαθμούς, βέβαια, απ’ ότι στην Ελλάδα, αλλά οπωσδήποτε στην αυτή κατεύθυνση.

Ολόκληρη η Ευρώπη βυθίζεται σήμερα μέσα στο αυτό αδιέξοδο μοντέλο, το οποίο καταλήγει στην διάλυσή, αφού δεν υπάρχει προοπτική στον ορίζοντα.

Επιδιώκονται με μανία οι ιδιωτικοποιήσεις προκειμένου να περάσουν στοιχεία του δημοσίου, εθνικού και κοινωνικού πλούτου στους ανθρώπους του μεγάλου χρήματος και συγκεκριμένα τους δανειστές.

 
Κρ.Π.: Τί άλλο κινδυνεύει να ιδιωτικοποιηθεί;

Κ.Β.: Τα πάντα: ότι απομένει και όλα τα υπόλοιπα! Ό,τι έχουμε, ακόμη και ό,τι δεν έχουμε! Είτε πραγματικός διαθέσιμος πλούτος είτε εικονικός. Και ακόμη, βρισκόμαστε στο πρώτο στάδιο. Δεν περάσαμε στο δεύτερο, το οποίο θα είναι περισσότερο επώδυνο.

Τώρα- υποτίθεται- ότι, γίνονται ιδιωτικοποιήσεις με την καταβολή κάποιου, έστω μειωμένου, τιμήματος. Προεξοφλείται ότι κάποιοι θα αγοράσουν, είτε νησιά, είτε περιουσιακά στοιχεία. Έρχεται, όμως, πολύ σύντομα η στιγμή, που κάποιοι πάντα θα τα αποκτούν δωρεάν, λόγω κατασχέσεων! Στην κατάσχεση λόγω χρεών, όπως ξέρετε, οι δανειστές δεν πληρώνουν τίμημα. 

Γιατί όμως, η Ελλάδα και η Ευρώπη έχουν περιέλθει σε αυτή τη θλιβερή και ανεκδιήγητη, για να μην πω δραματικο-κωμική, κατάσταση;

Επειδή, η Ευρώπη, έχει θεσπίσει ένα σύστημα, βάση του οποίου η ίδια αυτοπυροβολείται. Έχει υποχρεώσει τις χώρες που μετέχουν στην Ευρώπη, να απεμπολήσουν την νομισματική κυριαρχία τους. Δεν έχουν δικαίωμα να εκδίδουν νόμισμα, όπως είχαν στο παρελθόν.

Θα μπορούσε κανείς να το δεχτεί: αφού το νόμισμα είναι πλέον κοινό, δεν είναι λογικό να εκδίδει η κάθε χώρα όσο θέλει, επιβαρύνοντας τους εταίρους της, αλλά πρέπει να υπάρχει κοινή έκδοση νομίσματος από το ευρωπαϊκό κέντρο. Θα έπρεπε λοιπόν να μεταφέρεται  η νομισματική κυριαρχία της κάθε χώρας στο ευρωπαϊκό κέντρο.

Ωστόσο, το ζήτημα είναι, ότι έσβησε μεν η εθνική νομισματική κυριαρχία κάθε χώρας, αλλά δεν δημιουργήθηκε σε αντιστάθμιση μία κεντρική, ευρωπαϊκή νομισματική κυριαρχία.

Η Ευρωπαϊκή Τράπεζα, δεν εκδίδει νόμισμα για να συνοδεύει τις ανάγκες της οικονομίας, ούτε αναλαμβάνει τα χρέη των κρατών – μελών, όπως έκαναν και κάνουν όλες οι κεντρικές τράπεζες του κόσμου.

Σήμερα, οι ΗΠΑ έχουν χρέος που υπερβαίνει το 100% του εθνικού τους εισοδήματος, και δημόσιο έλλειμμα πολύ μεγαλύτερο απ’ ότι έχει η Ελλάδα. Το ίδιο συμβαίνει και με τη Βρετανία.

Αλλά δεν αντιμετωπίζουν τέτοια κρίση που έχει η Ευρώπη, για τον εξής απλό λόγο: η Αμερική και η Βρετανία μπορούν να χρηματοδοτούν μόνες το δημόσιο χρέος τους, μέσω των αντίστοιχων κεντρικών τραπεζών τους και με την προσφυγή στο αναπαλλοτρίωτο κυριαρχικό δικαίωμα τους να χρησιμοποιούν το εκδοτικό προνόμιο τους.

Η ομοσπονδιακή τράπεζα των ΗΠΑ εκδίδει δολάρια, όπως και η τράπεζα της Βρετανίας εκδίδει λίρες, χρηματοδοτώντας έτσι τα αντίστοιχα ελλείμματα τους, αλλά και αναλαμβάνοντας έτσι τα αντίστοιχα δημόσια χρέη τους. Κανένας δεν διανοείται  πτώχευση του κράτους είτε στην Αμερική είτε  στην Αγγλία.

Αυτό, όμως, έχει εκλείψει στην Ευρώπη, από την στιγμή που μόνη της η Ευρώπη αποφάσισε ότι δεν μπορεί να το κάνει, με αποτέλεσμα –όπως λέγεται- να έχει περιέλθει η ίδια η Ευρώπη, σε παρόμοια θέση με αυτήν των χωρών του τρίτου κόσμου, δηλαδή, χωρών που δεν ελέγχουν το εξωτερικό τους χρέος, διότι είναι σε ξένο νόμισμα ή σε νόμισμα του οποίου δεν ελέγχουν την έκδοση, αφού έχουν προ πολλού απεμπολήσει και αχρηστεύσει το εκδοτικό προνόμιο.

Το ευρώ είναι σήμερα το νόμισμα μας, ωστόσο αφού δεν ασκείται από καμιά χώρα μέλος ούτε από οιονδήποτε ευρωπαϊκό θεσμό το εκδοτικό προνόμιο, το ευρώ για τις χώρες που συμμετέχουν σε αυτό λειτουργεί σαν ξένο νόμισμα, με τους καταναγκασμούς που εξ αυτού προκύπτουν. Η Ευρώπη μόνη της έχει εγκατασταθεί σε αδυναμία τριτοκοσμικού τύπου.

Κρ.Π.: Όλα αυτά, δείχνουν να τα έχουν συνειδητοποιήσει οι Ευρωπαίοι;

Κ.Β.: Όχι, δεν τα έχουν συνειδητοποιήσει. Έχουν επιλέξει αυτή την οδό, στην οποία εγκαταστάθηκαν απερίσκεπτα, στην οποία βλέπουμε σήμερα τις συνέπειες και τα αδιέξοδα.

Ωστόσο, ένα νέο γεγονός προέκυψε στις 6 Σεπτέμβριου. Ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής τράπεζας, Μάριο Ντράγκι, ανακοίνωσε  ότι η Κεντρική τράπεζα, θα αγοράζει απεριόριστα όλα τα κρατικά ομόλογα των χωρών της Ευρωζώνης. Προεξοφλείται έτσι η σύγκλιση των επιτοκίων δανεισμού, με συνέπεια την αδυναμία να ασκείται  κερδοσκοπία στις αγορές, εφόσον θα μπορεί να αγοράζει όλα τα ομόλογα η Κεντρική τράπεζα. Δεν θα υπερτιμώνται πλέον τα κρατικά ομόλογα και θα εξασφαλίζεται επάρκεια χρηματοδότησης για κάθε χώρα της Ευρωζώνης.

Αυτό συνιστά «νέο γεγονός», στο οποίο η Γερμανία αντέδρασε αμέσως βίαια, βρέθηκε σε μειοψηφία με όλες τις χώρες μέλη εναντίον της.

Η Μπούντεσμπανκ απομονώθηκε και μειοψήφησε. Όλοι οι άλλοι δέχτηκαν, όπως και η Κομισιόν, αυτή την απόφαση, η οποία είναι μια μεγάλη απόφαση, αφού αλλάζει τα δεδομένα. Δεν θα ανεβαίνουν τα επιτόκια, τα σπρεντ, διότι η άνοδος θα ανακόπτεται από την ΕΚΤ και θα σταματά την κερδοσκοπία.

Αν τηρηθεί αυτό -γιατί έχουμε δει, κατά το παρελθόν, πολλές αποφάσεις να μένουν στα χαρτιά- θα είναι πραγματικά, ένα νέο γεγονός.

Από την επομένη μέρα της ανακοίνωσης, όλη η Γερμανία είναι εναντίον. Διότι θεωρούν ότι παραβιάζονται οι αρχές της Ευρωπαϊκής τράπεζας, ότι δεν πρέπει η τράπεζα –όπως λένε- να χρηματοδοτεί κράτη, και επίσης ότι αυτό θα φέρει πληθωρισμό. 

Κρ.Π.: Η δική σας εκτίμηση ποιά είναι;

Κ.Β.: Εδώ, ολόκληρη η Ευρώπη κινδυνεύει από ασφυξία, ενώ η Γερμανία ισχυρίζεται ότι κινδυνεύουμε από υπερεπάρκεια οξυγόνου. Οι χώρες βυθίζονται μέσα στο νερό, έτοιμες να πνιγούν, και η Γερμανία ισχυρίζεται ότι υπάρχει κίνδυνος, όταν βγουν από το νερό, να καούν από τον ήλιο!

Με την ύφεση παντού στην Ευρώπη, πρόκειται για μεγάλη αστοχία να λέμε ότι υπάρχει κίνδυνος πληθωρισμού, γιατί ο πληθωρισμός επέρχεται, όταν υπερθερμαίνεται η οικονομία. Έχουμε κατάψυξη της οικονομίας και ορισμένοι από την Γερμανία επισείουν τον φανταστικό κίνδυνο της υπερθέρμανσης.

Το σημαντικό, όμως, είναι, ότι η Μέρκελ βρέθηκε σε αδυναμία να παρουσιάσει αντίλογο και τελικώς αποδέχτηκε τη γραμμή του Ντραγκι, την οποία εν τούτοις απορρίπτει ο πρόεδρος της Μπούντεσμπανγκ, Γενς Βαιντμαν και πολλοί άλλοι γερμανικοί παράγοντες.

Η Μέρκελ κάλυψε την αδυναμία της, λέγοντας ότι ο κύριος Ντράγκι ενεργεί στα πλαίσια της αποστολής του. 

Κρ.Π.: Αυτή η απόφαση, επηρεάζει την Ελλάδα;

Κ.Β.: Αυτή η απόφαση, έγινε κυρίως για την Ισπανία και την Ιταλία. Για την Ελλάδα, ο Ντράγκι διαβεβαίωσε ότι θα αγοράσει και ελληνικά ομόλογα. Αλλά πότε; Όταν η Ελλάδα βγει στις αγορές για να πουλήσει.

Δηλαδή, του Αγίου Κανενός. Εφόσον, δεν προβλέπεται η Ελλάδα να βγει στις αγορές πριν από το 2020! Ακόμη μια φορά, η διαχείριση της ελληνικής περίπτωσης κινείται στα όρια μεταξύ άπατης και τραγωδίας, αλλά πάντα «αλά-ελληνικά». 

Υπό ποιες ακριβώς προϋποθέσεις προβλέπεται να βγει κάποτε η Ελλάδα στις αγορές; Υποτίθεται, όταν η οικονομία της εξυγιανθεί και θεραπευτεί. Μα το ζήτημα είναι, ότι τώρα έχει πρόβλημα! Όχι όταν θα έχει αναρρώσει!

Η απόφαση του Ντράγκι δεν βοηθά την Ελλάδα να βγει από την σημερινή κατάστασή ανάγκης, αλλά όταν βγει από αυτή την κατάσταση, τότε η ΕΚΤ υπόσχεται ότι θα την εξυπηρετεί αγοράζοντας ελληνικά κρατικά ομόλογα!   

Κρ.Π.: Άρα, δεν μας επηρεάζει άμεσα, τουλάχιστον, η απόφαση.

Κ.Β.: Μόνον έμμεσα μας επηρεάζει. Όχι άμεσα. Δηλαδή, αν υποθέσουμε αν βοηθήσει τις γειτονικές χώρες, όπως την Ιταλία ή την Ισπανία, και αυτές κρατηθούν, αυτό έμμεσα βοηθάει και την Ελλάδα. 

Κρ.Π.: Τι πιστεύετε θα συμβεί, στο άμεσο μέλλον, στη χώρας μας;

Κ.Β.: Η κοινωνική δυσαρέσκεια αυξάνεται, και είναι δικαιολογημένη, είναι νόμιμη, και εξηγείται. Το περίεργο θα ήταν να μην υπήρχε. Παρόλο που κάποιοι δέχονται και δικαιολογούν τα πάντα στωικά, ακόμη και τις μεγαλύτερες αθλιότητες, λέγοντας: «τί να κάνουμε, δεν υπάρχει άλλος δρόμος, αρκετά καταναλώσαμε, τώρα πρέπει να πληρώσουμε τις συνέπειες».  

Ωστόσο, υπάρχει αρκετός κόσμος και μάλιστα οι νέοι, σε αντίθεση με τις μεγαλύτερες γενιές, που παραμένουν ευάλωτες στην αυτοενοχοποίηση- που λένε ότι «δεν χρωστάνε σε κανένα».

Αντίθετα, η πολιτεία χρωστά πολλά στους νέους που ξεκινούν την ζωή τους. Αυτοί σήμερα κατεβαίνουν στις πλατείες. Αυτοί είναι η ελπίδα για την Ελλάδα, όπως επίσης και για την Ισπανία, την Πορτογαλία, ακόμη και για την Ευρώπη. Παντού, οι νέοι. Αυτοί είναι η ελπίδα. 

Κρ.Π.: Οι νέοι όμως αυτή τη στιγμή έχουν κυρίως ανεργία…
 Κ.Β.: Αυτό είναι το κίνητρο, για να κατέβουν ακόμη περισσότερο στους δρόμους, να απαιτήσουν αλλαγές όχι μόνον για δικό τους συμφέρον, αλλά προς το συμφέρον ολόκληρης της κοινωνίας και του αυριανού κόσμου.

Το συντηρητικό ιδεολογικό κατασκεύασμα, η γερμανικής έμπνευσης ιδεολογική σύνθεση δεν πείθει άλλο και σήμερα πλέον  καταρρέει!

Μιλάω, τώρα, από τη Γαλλία. Στη Γαλλία σήμερα, είναι καταπληκτικό, πόσο το κλίμα έχει αλλάξει και ο δημόσιος λόγος  ενοχοποιεί ανοικτά πλέον την Γερμανία για την κατάσταση της Ευρώπης.

Μέχρι πριν από λίγο, αρκετοί υπονοούσαν ότι πιθανώς είχε δίκιο η Γερμανία, φροντίζοντας αποκλειστικά και μόνον για τα εγωιστικά της συμφέροντα.

Σήμερα, οι γλώσσες λύνονται τα μυαλά ανοίγουν, και συνειδητοποιούν το αδιέξοδο στο οποίο εμπλέκεται ολόκληρη η Ευρώπη και ότι υπάρχει επείγουσα ανάγκη για  αλλαγή πορείας.  

Κρ.Π.: Για τη στάση, μέχρι στιγμής, της Ελληνικής κυβέρνησης τί θα λέγατε;
 Κ.Β.: Η Ελληνική κυβέρνηση, χρησιμοποιεί  ένα παράδοξο επιχείρημα. Ισχυρίζεται ότι δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι άλλο, διότι δεν μας αφήνουν. Υπάρχει η τρόικα, υπάρχει η επιτήρηση, άρα δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε άλλο, εκτός από το να ικανοποιούμε τους επόπτες γιατί δεν γίνεται αλλιώς.

Παρόλα αυτά, θα έπρεπε να γίνεται γνωστή η ελληνική άποψη.

Πώς γνωρίζουμε, ποια είναι η άποψη του Μάριου Μόντι στην Ιταλία, ο οποίος διαφωνεί με τη Γερμανία; Πώς γνωρίζουμε την άποψη του Γάλλου, Ισπανού, Πορτογάλου, Ιρλανδού ομολόγου του; Γιατί η ελληνική θέση παραμένει διεθνώς ανέκφραστη και συνεπώς άγνωστη;  Τουλάχιστον αυτό, θα ήταν το ελάχιστο που όφειλε να κάνει.
Λόγου χάριν, ενώ ψηφίστηκε με σημαία την επαναδιαπραγμάτευση, στη συνέχεια έγινε υποστολή σημαίας και αυτή μπήκε στην αποθήκη.

Δεν κατηγορώ την κυβέρνηση, γιατί δεν κάνει αυτό που θα έπρεπε να κάνει ούτε γιατί δεν τηρεί τις προεκλογικές δεσμεύσεις της.  Όμως αυτή παραμένει υπόλογη έναντι των εκλογέων της, ενόσω δεν εξηγεί δημόσια τους λόγους που την ανάγκασαν να αθετήσει τις προεκλογικές επαγγελίες της. Θα όφειλε να δηλώνει με ειλικρίνεια και ευθαρσώς τι μεσολάβησε και εξαναγκάζεται σήμερα σε αλλαγή πλεύσης.

Αντ’ αυτού ο πρωθυπουργός δηλώνει ότι δεν εγκαταλείπει το προεκλογικό πρόγραμμα του, μόνον που χρειάζεται βάθος 4ετιας για να το πραγματοποιήσει! Αθετούμε επαγγελίες, με στόχο να τις τηρήσουμε στη συνέχεια!

Εάν τουλάχιστον δήλωνε το κατά την κρίση του σωστό και αποτελεσματικό, ανεξάρτητα από τις δυνατότητες εφαρμογής του,  θα πρόσθετε ένα ακόμη μοχλό πίεσης σε ευρωπαϊκή κλίμακα. 

Σήμερα στην Ευρώπη, υπάρχει ένα μέτωπο των Ευρωπαϊκών χωρών, για να απομονώσουν τη Γερμανία. Η Γαλλία, με την Ιταλία και την Ισπανία, αλλά δεν υπολογίζουν στο μέτωπο αυτό την Ελλάδα. Δεν είναι περίεργο; Γιατί η Ελλάδα, δεν τοποθετείται;

Μπορώ να πω, ότι όχι μόνο δεν έχει πάρει θέση, αφού έχει ήδη πάρει θέση, αλλά από την αντίθετη πλευρά. Από την πλευρά της Μέρκελ. Στην Ευρώπη, η Ελλάδα υπολογίζεται ως «μερκελική». Στο αντί-Μέρκελ στρατόπεδο, η Ελλάδα δύσκολα βρίσκει θέση. 

Κρ.Π.: Τι θα έπρεπε να κάνει η κυβέρνηση;  

Κ.Β.: Η κυβέρνηση επαγγέλλεται, ότι κάνει όλα αυτά για να πάρει τη δόση των 31,5 δισεκατομμυρίων. Με την ιδέα, ότι θα διοχετεύσει τη δόση στην οικονομία, όπως λέει, για την αναθέρμανση και την έξοδο από την ύφεση.

Ωστόσο, τα 25 δις από τα 31,5 δις θα παραδοθούν στις τράπεζες, που υποτίθεται ότι θα χρηματοδοτήσουν την οικονομία. Δεν είναι η πρώτη φορά που οι τράπεζες παραλαμβάνουν πακέτα, χωρίς να επιστρέφουν τίποτα στην οικονομία. Τί εγγυήσεις υπάρχουν το αυτό δεν θα επαναληφθεί;   

Δεύτερο θέμα: Υποτίθεται ότι τα υπόλοιπα 6,5 δις θα πάνε στις επιχειρήσεις, γιατί το κράτος χρωστάει πάρα πολλά καθυστερούμενα σε αυτές, προκειμένου να αναθερμανθεί η δραστηριότητα τους.

Ωστόσο, πάνω από τις μισές των ελληνικών επιχειρήσεων έχουν σήμερα κλείσει ή βρίσκονται σε διαδικασία κλεισίματος. Πού θα πάνε, λοιπόν, αυτά τα χρήματα; Στα νεκροταφεία; Στα νεκροταφεία επιχειρήσεων;

Σε ποιόν το κράτος θα πληρώσει σήμερα τις οφειλές και τα καθυστερούμενα; Στους νεκροθάφτες; Αφού σήμερα οι επιχειρήσεις έχουν αλλού μετοικήσει. 

Αντ’ αυτού, η κυβέρνηση, θα όφειλε να επεξεργαστεί πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων, για να διοχετεύσει χρήμα στην οικονομία, γιατί ακόμα κι αν οι επιχειρήσεις παραμένουν στη ζωή και λάβουν τα οφειλόμενα, δεν θα αυξήσουν την παραγωγή ούτε την απασχόληση, εφόσον έχουν κατά προτεραιότητα να πληρώσουν με αυτά τα συσσωρευμένα  χρέη τους.

Ποιά επιχείρηση αυξάνει την παραγωγή της όταν η ζήτηση είναι νεκρή;

Έπρεπε το κράτος να φροντίζει να αυξάνει τη ζήτηση για να εξασφαλίζει κίνητρο, ώστε να αυξάνουν την παραγωγή οι επιχειρήσεις, να αυξάνουν τις προσλήψεις εργαζομένων και όχι τις απολύσεις. Το ίδιο το κράτος, θα έπρεπε να δημιουργήσει πρόσθετα εισοδήματα και απασχόληση, με την πραγματοποίηση δημόσιων επενδύσεων, αντί να τις περικόπτει, όπως κάνει σήμερα.

Αυτό είναι το πιο σοβαρό κανάλι, για την τόνωση της αγοράς, και την ανάκαμψη της οικονομίας, στις σημερινής συνθήκες που βρίσκεται η ελληνική οικονομία. Δεν βλέπω καθόλου, όχι να γίνεται, αλλά ούτε καν να θίγεται από την κυβέρνηση. 

Μπορώ να πω, ότι οι ξένοι, σκέπτονται περισσότερο την Ελλάδα, το τι θα γίνει με το μέλλον της, και σε τι μπορούν να βοηθήσουν, από ό,τι η  ίδια η ελληνική κυβέρνηση.
Πολλοί, για παράδειγμα, συζητούν για ένα σχέδιο, τύπου Μάρσαλ για να ανακάμψει η ελληνική εθνική οικονομία.

Αλλά η ελληνική κυβέρνηση, όχι μόνο δεν το συζητάει, ούτε καν το φαντάζεται. Όφειλε να δηλώσει στην Ευρώπη, ότι π.χ. χρειαζόμαστε ένα νέο σχέδιο Μάρσαλ για να ανακάμψει η χώρα. Ε λοιπόν, αυτό η ελληνική κυβέρνηση όχι μόνον δεν το διεκδικεί, αλλά ούτε καν το διανοείται!-