.......................................................
Να κλείσουν την πληγή
της Άννας Δαμιανίδη
 |
| Έξι χρόνια πριν είχαμε πάει κι εμείς στο Ground Zero |
Στη Νέα Υόρκη
φέτος δεν οργάνωσαν πολλές εκδηλώσεις για την επέτειο της καταστροφής των
Δίδυμων πύργων, άκουσα στις ειδήσεις. Οι λόγοι που εκφωνήθηκαν ήταν πιο μικροί
από τις προηγούμενες χρονιές, οι συγκεντρώσεις μικρότερες, οι τελετές
χαμηλότερων τόνων. Έτσι αποφάσισαν κι έτσι έκαναν. Οι κάτοικοι της πόλης
αισθάνονται την ανάγκη να μη μιλάνε πια τόσο πολύ για όσα συνέβησαν, έβαλαν στόχο
να κλείσουν την πληγή, να δουν πώς θα προχωρήσουν με τα νέα σχέδια στο σημείο
που βρίσκονταν οι πύργοι, να δουν πώς θα εντάξουν τα νέα έργα στην
καθημερινότητά τους. Στη θέση των Δίδυμων πύργων υψώνεται ο μονογενής πύργος
τώρα, που είναι λίγο στριφτός, ίσως παρακολουθώντας τον ασταμάτητο διάλογο που
συνοδεύει την ανέγερση του.
Παράξενοι
άνθρωποι αυτοί οι αμερικάνοι. Μέχρι τώρα παραδέχονταν ότι δεν έχουν παρελθόν,
όχι αρκετό τέλος πάντων, κι έπασχαν υποτίθεται από σύνδρομο κατωτερότητας
απέναντι στους Ευρωπαίους, που είχαν πολύ περισσότερο. Δηλαδή δεν το θέλουν και
τόσο πολύ τελικά το παρελθόν τους; Γιατί συρρικνώνουν την επέτειο αντί να την
αναπτύσσουν; Να την κάνουν σχολική γιορτή, να την κάνουν σχολική αργία, να την
κάνουν παρέλαση; Μια η αργία, δυο η γιορτή, νάτο το διήμερο. Άμα πέσει και
Πέμπτη- Παρασκευή, τέλεια, γίνεται τετραήμερο. Να γράφουν εκθέσεις, να
τσακώνονται ποιος θα παίξει στο σκετς, ποιος θα κρατάει τη σημαία; Τόσο πολύ
συνήθισαν να ζουν χωρίς παρελθόν που δεν μπορούν ν’ αφομοιώσουν ούτε αυτό που
τους ανήκει; Μήπως προτιμούν κατά βάθος το ευρωπαϊκό, το συνήθισαν τόσο που δεν
τους πειράζει να έχουν κάποιο έλλειμμα οι ίδιοι σ’ αυτό το θέμα;
Με βάζουν σε
σκέψεις. Μήπως ξέρουν κάποια υγιεινή συνταγή στην αντιμετώπιση τέτοιων θεμάτων;
Μήπως έχουν δίκιο; Μήπως είναι κάπως ψυχοφθόρο να αναμασάς και να κλώθεις
συνέχεια τον πόνο σου, παρά τα οφέλη συμπάθειας που ίσως σου προσπορίζει;. Ή
μήπως μέτρησαν και τη συμπάθεια που μπορεί να δείξει κανείς στα θύματα των
πολέμων- επιθέσεων- συγκρούσεων- λιμών- σεισμών και καταποντισμών και βγάλανε
το συμπέρασμα ότι επέρχεται κορεσμός, ότι από ένα σημείο και μετά η συμπάθεια
είναι απλώς ψυχαναγκασμός, ότι είναι πιο ψυχωφελές να προσπαθείς να κλείσεις
τις πληγές, να μιλάς για νέο ξεκίνημα και κάποιου είδους λήθη;
Μήπως ξέρουν κάτι
που δεν ξέρουμε αυτοί οι τύποι; Μήπως πάλι έχουν βρει τη θαυματουργή συνταγή;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου