"Ο Κάποιος και ο Κανένας" του Παντελη Μπουκαλα ("Καθημερινή", 29/9/2012)

....................................................   Ο Κάποιος και ο Κανένας Του Παντελη Μπουκαλα Στο πολιτικό μας λεξιλόγιο η λέξη  «κάποιος / κάποιοι» διεκδικεί τα πρωτεία  με όλο και περισσότερο δικαιολογημένες  αξιώσεις. Και πρόκειται για πρωτεία  χρήσης, όχι σαφήνειας και ακριβολογίας·  τέτοια κουσούρια δεν έχουν οι δημόσιοι  ρήτορές μας, αλλεργικοί στο παλαιό «σοφόν  το σαφές». Για παράδειγμα, οι τρεις  εταίροι της κυβέρνησης συνομιλούν βεβαίως  εν κλειστώ, μιλάνε όμως μεταξύ τους και...  εμμέσως, τουτέστιν διά της χρήσεως των  Μέσων, της κάμερας. Ακούμε έτσι τον κ.  Βενιζέλο να στέλνει το μήνυμά του με φράσεις  του είδους «κάποιοι στην κυβέρνηση νομί- ζουν ότι...» (σαν να μη συγκυβερνά) ή τον κ.  Κουβέλη να μιλάει κι αυτός (σαν να μη συγκυ- βερνά) για «κάποιους υπουργούς» που  βλέπουν το υπουργειάκι τους σαν αυτόνομο  κρατίδιο. ΄Η ακούμε και τους δύο να λένε  ότι «κάποιοι στην τρόικα το παρακάνουν».  Στην τρόικα το είπαν; Αν καταλαβαίνουμε σωστά, τα λένε στη  νύφη για να τ’ ακούσει η πεθερά. Αλλά με  τα απανωτά «κάποιος, κάπου, κάποτε» δεν  γίνεται χωριό. Αν έχεις κάτι καίριο να πεις,  το λες όσο ακριβέστερα γίνεται δημοσίως,  για να μπορεί και ο κόσμος να κατανοεί και  να κρίνει· δεν χρησιμοποιείς δηλαδή σαν καμου- φλάζ το «κάποιοι», το «μερικοί», το «ορισμένοι»  ή και το «ένιοι». Και δεύτερον, το λες απευθεί- ας και αδιαμεσολάβητα εκεί όπου οφείλεις να  το πεις: στον πρωθυπουργό, στην κ. Λαγκάρντ,  στον κ. Τόμσεν, με τον οποίο, σύμφωνα με τον  νέο αστικό μύθο, συγκρούστηκε λυσσωδώς  ο κ. Στουρνάρας. Και στις καταγγελίες για μαύρο  χρήμα, διαφθορά κ.λπ., πρωταγωνιστής είναι ο  Κάποιος, συνώνυμος του Κανενός, αφού η  αοριστολογία και η απροσδιοριστία  αυτό ακριβώς κατορθώνουν: την αποενοχο- ποίηση των όντως ενόχων. Οταν λοιπόν ο κ.  Μεϊμαράκης (κάθε Μεϊμαράκης) καταγγέλ- λει ότι «ξέρει ποιος βρίσκεται πίσω...»  και δεν κατονομάζει, μας αφήνει να υποθέ- σουμε δύο τινά: Πρώτον, ότι δεν ξέρει τίποτα  και απλώς ρίχνει άδεια για να πιάσει  γεμάτα. ΄Η, δεύτερον, ξέρει και παραξέρει,  αλλά προτιμά να πολιτευτεί και να εκδικηθεί  εν κρυπτώ. Ετσι όμως ούτε η διαφάνεια υπηρε- τείται ούτε η αξιοπιστία του πολιτικού  συστήματος θεραπεύεται ούτε υλοποιείται  κανένα από αυτά τα φοβερά και αιματηρά,  «το μαχαίρι στο κόκαλο», «το νυστέρι βαθιά»  κ.λπ. Και τελικά, μάλλον  θόρυβος γίνεται. Και, για να μη μείνω  κι εγώ έξω από τον χορό, πίσω από τις κουρ- τίνες κάποιοι συνεχίζουν τα αλισβερίσια τους.