Τετάρτη 5 Σεπτεμβρίου 2012

.............................................................

www.lifo.gr, 5.9.2012

Ο ατέλειωτος μήνας Αύγουστος

Και μέσα σε όλη αυτή την ταραχή και την έκπτωση, η Ελλάδα, ανεπανόρθωτα όμορφη, να πλέει ατάραχη στα πελάγη.

Δεν είχε μόνο δύο πανσελήνους και πέντε Πέμπτες χωρίς LiFO. Είχε και μια συνεχή αναμονή για κάτι που δεν ερχόταν. Διαφορετικό μάλλον για τον καθένα. Αυτός ο Αύγουστος κράτησε πολύ. Όσοι τον έζησαν στα νησιά, σε διακοπές, μπορεί να χάρηκαν τη διάρκεια. Αλλά στην πόλη ήταν αφόρητος, σαν τη ζέστη του.

Ίσως έφταιγε η συν-κυβέρνηση των τριών που έκανε σημειωτόν επιτόπου, θέλοντας να πείσει πως προχωράει, ενώ δεν σάλευε από τη θέση της. Το θέατρο που έπαιζαν ήταν τόσο αφελές, που κανείς δεν το πίστεψε. Αφού όλοι γνώριζαν τι μέτρα θα πάρουν - τα είχαν ήδη υπογράψει πριν από μήνες. Αλλά δώσ’ του συσκέψεις και διασκέψεις, και διαφωνίες (για τα μάτια) και διαφοροποιήσεις (για τα προσχήματα). Όλα αυτά θεμελίωναν μια κινητική ακινησία και έκαναν τον Αύγουστο να μοιάζει με πηχτή μελάσα. Στην οποία είχαμε κολλήσει όλοι. Άλλωστε, τίποτα δεν αλλάζει σε αυτήν τη χώρα. Τέλμα.

Όλο το καλοκαίρι διάβαζα και έγραφα. Ένα ολόκληρο βιβλίο τελείωσα - παραγγελιά εκδότη. Μου αρέσει να εκπληρώνω παραγγελίες, ακονίζει το μυαλό και διεγείρει τις αισθήσεις. Έτσι, άλλωστε, δημιουργούσαν πάντοτε οι παλιοί. Η «έμπνευση» είναι επινόηση των νεότερων.

Και τα βράδια, όραμα υψηλής ευκρίνειας, οι Ολυμπιακοί σε HDTV. Διαύγεια ανύπαρκτη στη ζωή. Ώσπου ήρθαν τα γεμάτα στάδια των Παραολυμπιακών και οι «ψυχροί βόρειοι πουριτανοί» ζέσταναν την καρδιά μου.

Οι ξένοι φίλοι μου ρωτάνε: «Τι γίνεται με τις μεταρρυθμίσεις; Πότε θα τις κάνετε; Πότε θα οργανώσετε ένα σύγχρονο κράτος;». Τους απαντάω: «Δεν έχετε ζήσει τον ελληνικό Αύγουστο. Τίποτα δεν αλλάζει σε αυτήν τη χώρα».

Κι όμως, κάτι αλλάζει. Όχι επειδή το θέλουμε. Ούτε διότι μας το επιβάλλουν οι άλλοι (Θεέ μου, πόσες θεωρίες συνωμοσίας και πόση ρητορεία μίσους χωράει το Διαδίκτυο!). Αλλάζει παρά τη θέλησή μας και προς την εντελώς λάθος κατεύθυνση. Πράγματα που φώλιαζαν μέσα μας, βαθιά μας, πήραν μορφή εφιάλτη και περιπολούν τους δρόμους.

Και μέσα σε όλη αυτή την ταραχή και την έκπτωση, η Ελλάδα, ανεπανόρθωτα όμορφη, να πλέει ατάραχη στα πελάγη. Και να σκέπτεσαι: τόσο τη χτίσαμε με τσιμέντο και σκουπίδι, τόσο την κάψαμε, τη φτιασιδώσαμε, την παραμορφώσαμε - και η καλλονή της εκδικείται, ανθίζοντας περισσότερο. Μόνη, λοιπόν, παρηγοριά: πως όμορφη θα μείνει και μετά από μας και μετά την καταστροφή.