Tου Παντελη Μπουκαλα
Η κρίση από τη μια, η προεκλογική περίοδος από την άλλη, έβαλαν το χεράκι τους και φέτος προέκυψε ελαφρώς υποτονική η εθιμική μεγαλοβδομαδιάτικη συζήτηση, η κόντρα μάλλον. Πνευματικό το θέμα της, δεν είναι άλλο από την ελληνικότητα των αμνοεριφίων, αλλά πλέον και την ιθαγένεια των γεωμήλων και των μαρουλιών και γενικώς κάθε προϊόντος από αυτά που είτε ' υπήρχαν εκ παραδόσεως στο πασχαλινό τραπέζι είτε προστέθηκαν τα τελευταία χρόνια, σαν δείγμα και αυτά της ευμάρειάς μας εκείνης που, όπως μας τα ψέλνουν τώρα οι προτεστάντες σύμμαχοί μας, ξεπερνούσε κατά πολύ τις πραγματικές οικονομικές μας δυνατότητες. Οι ζηλόφθονες, ως γνωστόν, βρίσκουν πάντοτε τρόπο να μετατρέψουν το πάθος τους σε οιονεί λογιστικοοικονομικά επιχειρήματα. Είναι βέβαια κάπως ανακόλουθο να ερίζουμε για τη ρίζα των αμνών και την ελληνικότητά τους τη στιγμή που δεκάδες ελληνικές επιχειρήσεις μεταναστεύουν στις γειτονικές χώρες των Βαλκανίων για να εξασφαλίσουν μεγαλύτερα κέρδη. Είναι ασυνεπές να εγείρεται θέμα για τη φύτρα και την εθνικότητα του σπανακιού όταν πάρα πολλοί συμπατριώτες μας, για να εξοικονομήσουν έστω και λίγα ευρώ, ταξιδεύουν στη Βουλγαρία όχι μόνο για να επισκευάσουν φτηνότερα την οδοντοστοιχία τους, αλλά απλώς για να φουλάρουν το ντεπόζιτο του αυτοκινήτου τους. Αλλά ανακόλουθο ή απλώς χονδροειδώς λαϊκιστικό είναι και το να επικαλούμαστε την ιερότητα της Μεγάλης Εβδομάδας για να τη θέσουμε εκτός προεκλογικών σκιαμαχιών, όταν συνεχίζονται αδιατάρακτα τα πρωταθλήματά μας σε διάφορα σπορ, όπου τα πάθη, όπως καλά το ξέρουμε, χωρίζουν τους ανθρώπους βαθύτερα απ’ ό,τι τα κομματικά φρονήματα και οι πολιτικές αντιπαλότητες. Εχω την αίσθηση ότι η διαμάχη για όλη αυτή την ούτω ειπείν αγοραία
ελληνικότητα είναι μια μάχη οπισθοφυλακών
για την τιμή της Λαμπρής έτσι όπως
διασώζεται από τη μνήμη μας και
κυρίως έτσι όπως ανασχηματίζεται
εξευγενισμένη και εξωραϊσμένη από
τη νοσταλγία μας. Διαπιστώνοντας,
ως αυτήκοοι και αυτόπτες μάρτυρες,
ως συμμέτοχοι, ότι και αυτή ακόμα η
εορτή των εορτών τείνει να απομείνει
ένα κέλυφος, σαν μια αναπαράσταση
χωρίς πολλούς χυμούς, επιχειρούμε να
διασώσουμε τον χαρακτήρα της, την
ελληνικότητά της, διαφιλονικώντας για
την ελληνικότητα του οβελία και των
συνοδευτικών του. Κι ωστόσο, αν ήμασταν
στοιχειωδώς ειλικρινείς, θα αποδεχόμασταν
ότι δεν υπάρχει καμία φυσικομαθητική
εξίσωση που να αποδεικνύει πως τα δικά μας
αρνάκια και κατσικάκια είναι οπωσδήποτε
νοστιμότερα, ευγενικότερα και -αυτό
προπάντων- πνευματικότερα από τα
βουλγαρικά, τα αλβανικά ή τα «βρομοσκοπιανά»,
ή ό,τι οι Ελληνες κτηνοτρόφοι είναι περισσότερο
άμωμοι από τους Ελληνες εφοριακούς,
γιατρούς, δημοσιογράφους, πολιτικούς κ.ο.κ.
Και τέλος, αν ήταν να σώζεται τόσο εύκολα
ο χαρακτήρας των γιορτών, ο χαρα-
κτήρας των ανθρώπινων κοινοτήτων
εντέλει, τότε τα πάντα στη ζωή μας
θα ήταν πολύ πιο απλά. Ισως και πιο
νόστιμα.
| 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου