Το «οικόπεδο» του Θεού
Του Κωνσταντινου Ζουλα
Σύμφωνα με την Daily Telegraph, το 32% των Βρετανών μετακομίζουν μονίμως εκτός Αγγλίας μόλις πάρουν τη σύνταξή τους. Κι ένας από τους λόγους είναι ο καιρός, εξ ού και βάσει της σχετικής έρευνας η Κέρκυρα ανεδείχθη ως μία από τις δημοφιλέστερες επιλογές τους. Μόλις διάβασα την παράδοξη αυτή είδηση το πρώτο που σκέφτηκα είναι ότι οι Ελληνες μάλλον θα αντιμετωπίζαμε ως τρελό τον ερευνητή που θα μας σταματούσε στον δρόμο για να μας ρωτήσει αν σκοπεύουμε να ξενιτευτούμε στα δυσμάς του βίου μας... Ξέρω ότι πολλοί θα με χαρακτηρίσουν «Ελληνάρα», αλλά έχοντας ταξιδέψει αρκετά και ζήσει στο εξωτερικό, ανήκω σε εκείνους που αισθάνονται ευλογημένα τυχεροί που γεννήθηκαν σε αυτόν τον τόπο. Στη χώρα με αυτή τη σπάνια μορφολογία, που έχει επιπλέον τη γεωγραφική τύχη να ζει και να μεταμορφώνεται με μαγικό τρόπο στις τέσσερις εποχές και η πιο ψηλή κορφή της είναι μισή ώρα δρόμος από τη θάλασσα - και τι θάλασσα. Ναι, είναι άναρχη η Αθήνα και ασυνάρτητη η επαρχία, αλλά αν το σκεφτεί κανείς, τη μοναδική στον κόσμο ακτογραμμή αυτού του τόπου, και κυρίως τα νησιά μας, τα κρατήσαμε - ακόμη και με τις τσαπατσουλιές μας- σε ένα ανθρώπινο μέτρο. Οποιος έχει πάει στη Βαρκελώνη, την Ιμπιζα ή και το Ρίο και έχει δει τα πελώρια εκτρώματα δίπλα στην παραλία καταλαβαίνει καλά τι εννοώ. Τα γράφω όλα αυτά γιατί οι ευθύνες όσων θα διαχειριστούν στο εξής την περιβόητη Ανάπτυξη είναι μάλλον μεγαλύτερες από εκείνες όσων κατήντησαν δακτυλοδεικτούμενο τον τόπο μας. Και αρκεί για να το συνειδητοποιήσουν, το εξής απλοϊκό παράδειγμα: όταν βλέπουμε σήμερα π. χ στην Κω και τη Ρόδο μια κραυγαλέα παραφωνία δίπλα στη θάλασσα είμαστε όλοι σίγουροι ότι «έγινε επί χούντας». Θα είναι έγκλημα τα παιδιά μας να δείχνουν ύστερα από 20-30 χρόνια την ποθούμενη Ανάπτυξη και να λένε ότι «αυτά είναι του Μνημονίου».* Ενας Γάλλος που λατρεύει τη χώρα μας μου διηγήθηκε κάποτε την εξής αστεία «εκδοχή» - ελπίζω να μην την έχετε ξανακούσει. Οταν, λέει, ο Θεός μοίραζε πατρίδες, οι Ελληνες, όπως πάντα, το αφήσαμε για την τελευταία στιγμή. Κι όταν εμφανιστήκαμε μπροστά Του δεν είχε μείνει τίποτα. Με τη μαλαγανιά μας τον πείσαμε εντέλει να μας δώσει ένα «οικόπεδο» που δεν είχε δείξει στους άλλους. Ηταν αυτό, λέει, που ο ίδιος ο Θεός είχε κρατήσει για τη σύνταξή του...
*: Μια εικόνα του μέλλοντος σε μια γωνιά της Κρήτης, όπως την οραματίζονται ξένοι και εγχώ- ριοι "οραματιστές" της Ανάπτυξης. (από mail του συμπολίτη μας Γιώργου Χαλκιαδάκη - "Το νεο- πράσινο κρητικό τοπίο, το Καρύδι όπως θα φαίνεται από Κριτσά κλπ.").
| 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου