.............................................................
(youtube, 30/8/2010)
Μουσική/στίχοι/ερμηνεία: Φοίβος Δεληβοριάς
στιχοι:
Κορίτσι με τα ξυρισμένα όνειρα
μες στους τρελούς ρυθμούς σου χάρισέ μας
νυχτερινά οράματα παμπόνηρα
σελίδες που δεν ζήσαμε ποτέ μας
Στείλε μικρές καντάδες για το θάνατο
στα χείλη των ανάξιων θαυμαστών σου
και θρέψε αυτό το ψέμα το ανάπηρο
με μια κραυγή ή με δώρο των ματιών σου
Σε βλέπω στις πλατείες με τα φαντάσματα
τα πέπλα σου ρυθμίζουν τη φωνή μου
μερεύουν της μελάνης μου τα πλάσματα
και στα άστρα σου μοιράζουν την ορμή μου
Κρατάς στο χέρι μοίρα θλίψη σώματα
χτυπάς το πόδι ρύθμικα στη γη τους
ιδέες δεν έχεος δεν θυμάσαι ονόματα
και χύνεις μες στο δρόμο το κρασί τους
Και εμείς των στεναγμών σου οι ευνοούμενοι
το τίποτα που πλάθεις σαν κοιμάσαι
ω εμείς νυχτερινοί διανοούμενοι
κεντάμε μουσική μα εσύ φοβάσαι
Και σκίζεις τα πολύχρωμα σεντόνια σου
σκοτώνεις τους ρυθμούς του τραγουδιού σου
και μοναχή στα μαρμαρένια αλώνια σου
παλεύεις με τη μοίρα του κορμιού σου
Θα φτιάξεις σπιτικό θα φτιάξεις σύζυγο
θα αφήσεις το τραγούδι δίχως τέλος
και στων λευκών νυχτών σου το μαρτύριο
θα περιμένεις μάταια το μέλος
Σε ξανασυναντώ μπρος στον καθρέφτη σου
γυμνή σαν τα όνειρα του πυρετού σου
τα πέπλα σου μακριά και συ κλειδώνεσαι
στη φυλακή του μικροαστισμού σου
το κοριτσι με τα σκισμένα πέπλα
- Φοίβος Δεληβοριάς
(youtube, 30/8/2010)
Μουσική/στίχοι/ερμηνεία: Φοίβος Δεληβοριάς
στιχοι:
Κορίτσι με τα ξυρισμένα όνειρα
μες στους τρελούς ρυθμούς σου χάρισέ μας
νυχτερινά οράματα παμπόνηρα
σελίδες που δεν ζήσαμε ποτέ μας
Στείλε μικρές καντάδες για το θάνατο
στα χείλη των ανάξιων θαυμαστών σου
και θρέψε αυτό το ψέμα το ανάπηρο
με μια κραυγή ή με δώρο των ματιών σου
Σε βλέπω στις πλατείες με τα φαντάσματα
τα πέπλα σου ρυθμίζουν τη φωνή μου
μερεύουν της μελάνης μου τα πλάσματα
και στα άστρα σου μοιράζουν την ορμή μου
Κρατάς στο χέρι μοίρα θλίψη σώματα
χτυπάς το πόδι ρύθμικα στη γη τους
ιδέες δεν έχεος δεν θυμάσαι ονόματα
και χύνεις μες στο δρόμο το κρασί τους
Και εμείς των στεναγμών σου οι ευνοούμενοι
το τίποτα που πλάθεις σαν κοιμάσαι
ω εμείς νυχτερινοί διανοούμενοι
κεντάμε μουσική μα εσύ φοβάσαι
Και σκίζεις τα πολύχρωμα σεντόνια σου
σκοτώνεις τους ρυθμούς του τραγουδιού σου
και μοναχή στα μαρμαρένια αλώνια σου
παλεύεις με τη μοίρα του κορμιού σου
Θα φτιάξεις σπιτικό θα φτιάξεις σύζυγο
θα αφήσεις το τραγούδι δίχως τέλος
και στων λευκών νυχτών σου το μαρτύριο
θα περιμένεις μάταια το μέλος
Σε ξανασυναντώ μπρος στον καθρέφτη σου
γυμνή σαν τα όνειρα του πυρετού σου
τα πέπλα σου μακριά και συ κλειδώνεσαι
στη φυλακή του μικροαστισμού σου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου