"Η κριτική, η αλήθεια και το ψέμμα..." γράφει ο Κώστας Κουτσουρέλης (facebook, 12/3/2018)

..............................................................


Η κριτική, η αλήθεια και το ψέμμα...

 γράφει ο Κώστας Κουτσουρέλης (facebook, 12/3/2018)





 

Νεαρός θέλει να στείλει κριτική (για ποιητικό βιβλίο, τι άλλο;). Παίρνει την απάντηση ότι στο περιοδικό δημοσιεύουν κριτικές μόνον μόνιμοι συνεργάτες, σημειώματα "φυτευτά" για φίλους και κολλητούς δεν γίνονται δεκτά. Επανέρχεται με το ερώτημα πώς μπορεί να γίνει... μόνιμος συνεργάτης, και αν χρειάζεται συνδρομή! Στο σημείο αυτό θυμάσαι το αθάνατο δίστιχο του Δημήτρη Σολδάτου:

Ο δρόμος προς τον ποιητή
περνάει απ' τον συνδρομητή...

Όμως δεν φταίει το παιδί. Αυτά βλέπει, αυτά ξέρει. Η Μεταπολίτευση με την "άνθηση" των λογοτεχνικών της περιοδικών, έθαψε την πραγματική λογοτεχνική κριτική κάτω από ένα βουνό αλληλοεξυπηρετήσεων, στις 100 βιβλιοκρισίες αν βρεις μία (1) απορριπτική έπιασες τον πρώτο αριθμό του λαχείου, για να πετύχεις άνθρωπο ειλικρινή να σου πει μια γνώμη για την προσπάθειά σου, πρέπει να πας στις ηλικίες από τα 70 και πάνω.
Σήμερα, που και οι λίγοι εκείνοι που δεν συμμορφώθηκαν στην ομερτά έχουν σωπάσει, το λογοτεχνικό σινάφι δίνει την εντύπωση της απόλυτης σχιζοφρένειας. Στα λόγια τα γραπτά, που υποτίθεται "μένουν", έχεις να κάνεις με ένα δάσος πολύθροο ατέρμονων κολακειών. Τα καλά βιβλία μάς τρέχουν από τα μπατζάκια. Στα λόγια τα προφορικά, που υποτίθεται ότι "πετούν" και χάνονται, οι πάντες θάβουν τους πάντες με μια λύσσα που μόνο ως ψυχική υπεραναπλήρωση μιας καθολικής αυτολογοκρισίας μπορεί να ερμηνευθεί. Το φιμωμένο σκυλί όπου μπορεί, σε ξεκουφαίνει στα γαυγίσματα.
Όμως, για να παραφράσω τον Νίκο Φωκά, το λογοτεχνικό μας πρόβλημα είναι εξωλογοτεχνικό. Την κριτική και την απόρριψη δεν την αντέχουμε, γιατί δεν αντέχουμε την ευθύτητα και την αλήθεια. Στην πολιτική, στην οικονομία, στην τέχνη, μας τρέφουν τα φούμαρα και τα ψεύδη. Και τα έχουμε τόσο πολύ συνηθίσει, που δεν μπορούμε να φανταστούμε τον εαυτό μας αλλιώς.