...............................................................
Μιόντραγκ Πάβλοβιτς
(1928 - 2013)
Η ΦΩΝΗ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΕΤΡΑ*
Κάποτε γεννήθηκα σκληρός ληστής
να περάσω τη ζωή μου στήνοντας ενέδρες,
μετρώντας κάσες με χρυσά νομίσματα,
κεφάλια κρεμασμένων στα δέντρα.
Μιόντραγκ Πάβλοβιτς
(1928 - 2013)
Η ΦΩΝΗ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΕΤΡΑ*
Κάποτε γεννήθηκα σκληρός ληστής
να περάσω τη ζωή μου στήνοντας ενέδρες,
μετρώντας κάσες με χρυσά νομίσματα,
κεφάλια κρεμασμένων στα δέντρα.
Τη δεύτερη φορά – ζητιάνος,
έγινα ένας ύπουλος υπηρέτης.
Μια Κυριακή, στο μέσον της εκκλησίας,
έκοψα το λαρύγγι του βασιλιά
και πέταξα το πτώμα του από τις επάλξεις.
Σε μιαν άλλη ζωή γεννήθηκα θηρίο:
η οργή ξεχείλισε από μέσα μου
σαν μύρο απ’ το νεκρό σώμα ενός αγίου.
Έσφαξα όλους τους άνδρες και τα κοπάδια,
ξεκοίλιασα τα σωθικά των δέντρων
κι εκείνα θρηνούσαν όλη τη χρονιά.
Στο τέλος της κάθε ιστορίας
μου έδιναν για γυναίκα την κόρη του βασιλιά
και βασίλεια
(κάπου βασιλεύω ακόμη).
Μόνον όταν γεννήθηκα με τα ποτάμια,
καθαρά μες στων πουλιών την αγκαλιά
πέθαναν οι σκέψεις μου.
Έγινα πέτρα και βούλιαξα στο λαρύγγι της γης
και δεν ξαναγεννήθηκα από τότε.
ΕΜΦΑΝΙΖΕΤΑΙ Ο ΑΓΑΜΕΜΝΩΝ
Τι είδος γυρισμός ήταν αυτός ο δικός μου;
Το ίδιο τ’ όνομά μου τρόμαξε τα ελαιόδεντρα
καθώς πατούσα το πόδι στη γενέθλια γη.
Όταν πέρασα στο λουτρό
βασίλεψαν τ’ άστρα
κι είδα να λικνίζονται ψηλά
οι κοιλιές των καραβιών και της γυναίκας μου.
Τα τραγούδια του χορού γύρω μου σταμάτησαν
και κατρακύλησα ανάμεσα στα πέτρινα αγκάθια
στους άδειους θολωτούς τάφους του παλατιού.
Τώρα στέκομαι σαν αλήτης
με την πλάτη στον μαυρισμένο τοίχο του κάτω κόσμου.
Δεν θα αλλάξω ρούχα:
περιμένω τη δεύτερη επιστροφή μου.
Ήρθε το τέλος μου, όμως ο αληθινός πόλεμος δεν άρχισε ακόμη.
Τώρα εκείνοι εκεί πάνω ζουν την αιώνια άνοιξη
αφού εγώ δεν πρόκειται να φανώ.
Α, μόνο μιαν ακόμη μέρα
κι ένα σπαθί αν μου δίνατε
δεν θα θρηνούσα τη δολοφονία μου.
Τι σφαγή θα γινόταν εκεί πάνω
να σας το πω δεν χρειάζεται!
Στο τέλος θα ’παιρνα τη θέση μου στον θρόνο
και θα έστεφα μια λέαινα στο πλευρό μου.
Η πύλη της ήδη με περιμένει.
.
έγινα ένας ύπουλος υπηρέτης.
Μια Κυριακή, στο μέσον της εκκλησίας,
έκοψα το λαρύγγι του βασιλιά
και πέταξα το πτώμα του από τις επάλξεις.
Σε μιαν άλλη ζωή γεννήθηκα θηρίο:
η οργή ξεχείλισε από μέσα μου
σαν μύρο απ’ το νεκρό σώμα ενός αγίου.
Έσφαξα όλους τους άνδρες και τα κοπάδια,
ξεκοίλιασα τα σωθικά των δέντρων
κι εκείνα θρηνούσαν όλη τη χρονιά.
Στο τέλος της κάθε ιστορίας
μου έδιναν για γυναίκα την κόρη του βασιλιά
και βασίλεια
(κάπου βασιλεύω ακόμη).
Μόνον όταν γεννήθηκα με τα ποτάμια,
καθαρά μες στων πουλιών την αγκαλιά
πέθαναν οι σκέψεις μου.
Έγινα πέτρα και βούλιαξα στο λαρύγγι της γης
και δεν ξαναγεννήθηκα από τότε.
ΕΜΦΑΝΙΖΕΤΑΙ Ο ΑΓΑΜΕΜΝΩΝ
Τι είδος γυρισμός ήταν αυτός ο δικός μου;
Το ίδιο τ’ όνομά μου τρόμαξε τα ελαιόδεντρα
καθώς πατούσα το πόδι στη γενέθλια γη.
Όταν πέρασα στο λουτρό
βασίλεψαν τ’ άστρα
κι είδα να λικνίζονται ψηλά
οι κοιλιές των καραβιών και της γυναίκας μου.
Τα τραγούδια του χορού γύρω μου σταμάτησαν
και κατρακύλησα ανάμεσα στα πέτρινα αγκάθια
στους άδειους θολωτούς τάφους του παλατιού.
Τώρα στέκομαι σαν αλήτης
με την πλάτη στον μαυρισμένο τοίχο του κάτω κόσμου.
Δεν θα αλλάξω ρούχα:
περιμένω τη δεύτερη επιστροφή μου.
Ήρθε το τέλος μου, όμως ο αληθινός πόλεμος δεν άρχισε ακόμη.
Τώρα εκείνοι εκεί πάνω ζουν την αιώνια άνοιξη
αφού εγώ δεν πρόκειται να φανώ.
Α, μόνο μιαν ακόμη μέρα
κι ένα σπαθί αν μου δίνατε
δεν θα θρηνούσα τη δολοφονία μου.
Τι σφαγή θα γινόταν εκεί πάνω
να σας το πω δεν χρειάζεται!
Στο τέλος θα ’παιρνα τη θέση μου στον θρόνο
και θα έστεφα μια λέαινα στο πλευρό μου.
Η πύλη της ήδη με περιμένει.
.
*Σημείωση: "Ο Μιόντραγκ Πάβλοβιτς ανήκει στους κορυφαίους μεταπολεμικούς ποιητές της
Σερβίας. Είχα τη χαρά να τον γνωρίσω πριν από κάμποσα χρόνια. Τον
είχαμε καλέσει στο πρώτο Διεθνές Φεστιβάλ Ποίησης του Κύκλου Ποιητών το
2013, αλλά δυστυχώς πέθανε ξαφνικά δύο εβδομάδες πριν από την έναρξη. Θα
ανεβάσω εδώ δύο ποιήματά του που μετέφρασα. Καλύτερα αυτό, είπα, παρά
να σχολιάζω τις αηδίες που ζούμε." γράφει ο φίλος στο fb και συγγραφέας Αναστάσης Βιστωνίτης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου