.............................................................
Κωμωδία (ίσως και τραγωδία) παρεξηγήσεων
EUROKINISSI/ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΝΤΑΡΙΝΗΣ
γράφει ο Πέτρος Μανταίος
Στην επιστροφή μου από τον
Υμηττό, οχτώμισι το πρωί στο φανάρι της Πανεπιστημιούπολης. Ιδρωμένος,
με το πετσετάκι μου (κόκκινο) κρεμασμένο στο χέρι, να στεγνώσει, όσο
γίνεται. Περιμένω το κόκκινο για τ’ αυτοκίνητα, να περάσω απέναντι.
Ευθεία η Υμηττού, αριστερά η Καισαριανή και η Πανεπιστημιούπολη. Ενα
αυτοκίνητο -είδα τον οδηγό, νεαρός- σταματάει ακριβώς μπροστά μου, για
να στρίψει αριστερά, προς Καισαριανή και Πανεπιστημιούπολη.
Παρακάμπτω το αυτοκίνητό του, από μπροστά, για να περάσω απέναντι.
Και, όπως με είδε, άθλιο, ιδρωμένο, με κάτι παλιόρουχα περιπάτου κι ένα
κόκκινο πατσαβούρι στο χέρι που το κουνούσα στον ήλιο να στεγνώσει από
τον ιδρώτα, δεν είχε ανάγκη άλλων μαρτύρων ο άνθρωπος. «Οχι, φίλε, δεν
θέλω!» είπε, στα πρόθυρα νευρικής κρίσης, καθώς κατέβαινα το πεζοδρόμιο
και έβγαινα μπροστά στο αυτοκίνητό του. Δεν ήθελε να του καθαρίσω τα
τζάμια!
Ποιος ξέρει τι σκέφτηκε όταν με είδε να περνάω απέναντι. Ισως, ότι
αλλάζω πόστο, γιατί αυτό που είχα ήταν… αντιπαραγωγικό! Εγώ πάντως
σκέφτηκα (αλλά, όπως όλα τα ωραία, τα σκέφτεται κανείς όταν η ευκαιρία
έχει χαθεί…) ότι θα είχε πλάκα να δούλευαν ακαριαία τα ανακλαστικά μου
και με το «Οχι, φίλε, δεν θέλω» του, να σήκωνα το πετσετάκι μου, να
καθάριζα το παρμπρίζ και μετά να του έδινα τα ψιλά που είχα στην τσέπη
για να πάρω ψωμί και εφημερίδα. Να του έλεγα μάλιστα και «ευκαριστώ
μίστερ» σε σπασμένα ελληνικά! Τι να σου κάνω, έχασα την ευκαιρία…
Είχα όμως την ευκαιρία να δω (βοήθησαν και οι γερμανικές εκλογές με
την άνοδο των φοβικών) πόσο εύκολα μπορεί να μεταπηδήσει κανείς σήμερα
από την κωμωδία παρεξηγήσεων στην τραγωδία άνευ εξηγήσεων…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου