"…Η ΠΑΡΑΚΜΗ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΠΕΛΩΡΙΟ ΣΦΟΥΓΓΑΡΙ..." του Κώστα Κατσουλάρη (από τις "Ιστορίες από τον αφρό", εκδ. "Εστία", 1997)

...............................................................

Κώστας Κατσουλάρης (γ.1968)








(από τις "Ιστορίες από τον αφρό", εκδ. "Εστία", 1997)

…Η ΠΑΡΑΚΜΗ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΠΕΛΩΡΙΟ ΣΦΟΥΓΓΑΡΙ. Ρουφάει τα πάντα γύρω της χωρίς διακρίσεις. Στο τέλος δεν μένει παρά ένας πολτός, ένα συνονθύλευμα προσώπων, σχέσεων και χώρων, που ρέουν ανάκατα στο βρώμικο νιπτήρα της μνήμης. Οι λέξεις δεν ξεχωρίζουν η μία από την άλλη, ούτε οι χειρονομίες, μήτε οι αισθήσεις και τα συναισθήματα. Όλα είναι πλέον συστατικά μιας ενιαίας εντύπωσης και απωθεί σαν το θάνατο η σκέψη να χώσεις τα χέρια σου και να ψαχουλέψεις μέσα σ’ αυτή την τύρβη, γυρεύοντας μια όμορφη βραδιά, μια φράση ή ένα χαμόγελο. Η οσμή της αποτυχίας διαποτίζει τα πάντα, το χρώμα των τοίχων δεν σου φαίνεται πια το ίδιο, λεπτομέρειες που πριν σου άρεσαν μοιάζουν τώρα αποκρουστικές, όλα είναι άσχημα, λάθος. Οι άνθρωποι με τους οποίους μέχρι προ τινος μοιραζόσουν το φαγητό, σου φαίνονται φορείς πλήθους μεταδοτικών ασθενειών και το γέλιο τους, που σου άνοιγε την καρδιά, αποκαλύπτεται ειρωνικό και σαρδόνιο. Η δυσπιστία στοιχειώνει το χώρο, όλοι γίνονται καχύποπτοι, κατήγοροι και συνένοχοι ταυτόχρονα. Οι παλιότεροι καταφεύγουν στις αναμνήσεις προηγούμενων εποχών – ω, οι ωραίες μέρες! – και οι νεότεροι προγραμματίζουν τη νέα τους συγκίνηση. Το παρόν εξοβελίζεται από τη ροή του χρόνου και αρκείσαι στο να γλιστράς στην παγωμένη του επιφάνεια κρατώντας τα μάτια κλειστά, σιγοψιθυρίζοντας αρχαίες προσευχές. Ενώ όμως η ακμή και η επιτυχία χρωματίζονται πάντα με μια έπαρση προσωπικής νίκης, τρόπαια τετραπέρατων σχεδίων και καλά οργανωμένων στρατηγικών, η παρακμή και η αποτυχία αποδίδονται σε δυνάμεις σκοτεινές, συγκυρίες αδυσώπητες και αδικίες κατάφωρες. Ό,τι πριν ένωνε τώρα χωρίζει, ό,τι πριν ήταν κοινός στόχος τώρα είναι σφάλμα του άλλου, είναι ο άλλος ο ίδιος.

   Η αποτυχία άλλωστε δεν εμπνέει πια κανέναν ποιητή, το λάθος τον παραμικρό οίκτο και ο «χαμένος» έχει μείνει ένα υποκείμενο μόνο. Το μόνο που θέλεις είναι να φύγεις, να βγεις έξω από αυτόν τον ανεμοστρόβιλο, να σωθείς εσύ, κι ας διαλυθούν τα πάντα στο πέρασμά σου. Να αποτινάξεις από πάνω σου τούτη τη σκουριά, να βρεθείς μονομιάς εκτός ιστορίας, να πάψεις να μιλάς, να πάψεις να σκέφτεσαι κι αν είναι δυνατόν, να γίνεις αόρατος. Κυρίως αυτό...