.............................................................
Λιγότερο σινεμά χρειάζομαι
EUROKINISSI/ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ
Εχω δει πολύ σινεμά στη ζωή
μου, γι' αυτό περίμενα ότι με το που έσκασε η είδηση για τη βύθιση του
δεξαμενόπλοιου στη Σαλαμίνα, θα ακολουθούσαν με καταιγιστική ταχύτητα οι
παρεμβάσεις των ειδικών για να προστατέψουν τη θάλασσα από το
πετρέλαιο. Μια μικρή ειδησούλα ήταν στην αρχή, κάπως στεγνή είν' η
αλήθεια, δεν έλεγε ότι σπεύδουν επί τόπου κάποιοι - τι ακριβώς θα ήταν
αυτοί που θα έσπευδαν; Δεν ξέρω.
Στα θέματα της οικολογίας είμαι λιγότερο σίγουρη πια από όσο ήμουν
στα νεανικά μου χρόνια, τότε που θεωρούσα κακό πράγμα κάθε τι που έβγαζε
οτιδήποτε απόβλητο, υγρό, στερεό ή αέριο, κι ονειρευόμουν να ζήσω στην
καλοκαιρινή καλύβα που είχαμε φτιάξει στην παραλία με καλάμια, την
ωραιότερη θερινή κατοικία της ζωής μου.
Επιασαν τα πρωτοβρόχια, άνοιξαν οι σχολές, φοιτήτρια ήμουν τότε, τα
μάζεψα και γύρισα στην πόλη, κάνοντας στροφή 360 μοιρών, με το πλοίο,
για να βγούμε απ' το λιμάνι. Κι ακόμα αργούσε το ίντερνετ κάτι
δεκαετίες, ωστόσο συμβιβάστηκα με την ανθρώπινη φύση που το καλοκαίρι
θέλει δροσιά κι ελευθερία, και τον χειμώνα ζεστασιά και καυστήρες και
κάποιους κανόνες να ρυθμίζουν τη ζωή κι ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Θα ήμουν σοβαρότερη οικολόγος αν είχα εντρυφήσει περισσότερο στη φύση
του ανθρώπου και στην εξέλιξή της κι όχι μόνο στον Ελύτη και στη
στενοχώρια για τα πολλά ενοικιαζόμενα, σαν το σύνθημα που διαβάζω
εσχάτως στους αθηναϊκούς τοίχους: «Εμπρός για την ολική καταστροφή του
πολιτισμού» ένα πράγμα.
Τέλος πάντων, παρασύρθηκα και φιλοσοφώ, ήθελα να πω ότι επιστρέφοντας
στον πολιτισμό μετά από εκείνο το αξέχαστο καλοκαίρι, πήγα πολλές φορές
στο σινεμά, κι είδα όλα εκείνα τα έργα με τις ταχύτατες παρεμβάσεις των
ειδικών δυνάμεων κι ενώ δεν θα μπορούσα να πω ποιες θα ήταν οι δυνάμεις
αυτές, κάποιοι σαν αυτούς που ξεκίνησαν να καθαρίζουν τις ακτές
τέσσερις μέρες αργότερα μάλλον, η βραδύτητα ομολογώ με εξέπληξε.
Διότι απεδείχθη ότι το σινεμά, δηλαδή ο πολιτισμός που λέγαμε, μας
λέει φούμαρα καταγράφοντας καταστάσεις πολύ οργανωμένων πολιτειών, ενώ
για μας εδώ χρειάζεται κάτι διαφορετικό, κάτι σαν κωμωδία του Περράκη ή
του Γκορίτσα, κάτι σαν το ύφος του Γκόγκολ ή του Κανταρέ, μια νότα
παραλόγου που να ανατρέπει όχι μόνο τη σειρά πρόληψη-ατύχημα-επέμβαση
και αποτροπή χειρότερων συνεπειών, αλλά ακόμα και τη σειρά
ατύχημα-ωχ-ποιος πρέπει να πάει τώρα εκεί;-και γιατί να πάει αυτός;-να
πας εσύ;-μήπως να μην πάει κανείς;,-ας πεθάνει ο πολιτισμός μετά των
αλλοφύλλων.
Πρέπει να το κόψω λίγο το σινεμά, καλά που κάψανε και το «Αττικόν»
τότε με το δεύτερο Μνημόνιο οι επαναστάτες και όχι μόνο εξασφάλισα
λιγότερες ταινίες και μπερδέματα του μυαλού, αλλά κι ένα ζωντανό (τρόπος
του λέγειν) υπόδειγμα βραδύτητας στην καρδιά της πόλης. Κάνουν ό,τι
μπορούν ορισμένοι υπέρ της βραδύτητας κι εμείς αφήνουμε το σινεμά να μας
αλλοιώνει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου